Birinin xəstəsi olur. Xəstəni qoyur maşına, rayon mərkəzinə xəstaxanaya aparır. Həmin şöbənin həkimi iş yerində olmadığından onun evinə gedirlər. Həkimi soruşurlar, xanım cavab verir ki, həkim əl-üzünü yuyur. Gözləyin, qurtarsın xəstəyə baxar. Həyətdə xeyli dururlar. Xəstənin nıqqıltısı yeddi qonşuya çatır. Xəstə yiyəsinin səbri tükənir. Özünü salır həkim əl-üz yuyan yerə. Baxıb görür, yarım soyunan hakim burada özünə bir dəsgah açıb gəl görəsən, yanında cürbəcür şanpunlar, diş pastaları, ayrı-ayrı sabunlar və ilaxir. Fitə, dəsmal hələ başqa-başqa şeylər. Həkim də nöbə-nöbə hamısından istifadə edir. Həkim bunu görsə də, diqqət eləmir öz işini davam etdirir. Xəstə yiyəsi lap əsəbləşir, öz-özünə fikirləşir, günün günorta vaxtı hara getsin, məcbur olur yenə gözləsin. Ancaq bir az da gözlədikdən sora özünü saxlaya bilmir, qayıdır həkim əl-üzünü yuyan yerə. Görür ki, həkim hələ indi keçib gül şampuna. Hövsələdən çıxan xəstə yiyəsi birdən bağırır:
– Allah sənin bağrıvı çatlatsın, mənim bağrım çatladı, sənin əl-üz yumağın çimməkdən uzun çəkdi ki...
