Mir Əsəd xan Talışinski qardaşından küsür, aralarında bərk inciklik yaranır. Heç kəs onları barışdırmağa cürət etmir. Günlərin birində xanın nökəri İmməli (əsl adı İmaməli olub, gözəl bənna imiş, xanların arasında böyük hörmət qazanmış, hətta ona sonralar bəylik hüququ verilmişdi) hər iki qardaşın yanında olan hörmətindən istifadə edib, onları barışdırmaq istərkən Əsəd xan ona deyir:
– Kül olsun o xanın başına ki, onları nökər barışdırır, başına da ağıl qoyur.
Kasıb Zərbəlinin hazırcavablığı
Mahmudavar və ətraf kəndlərin əhalisi İsmayıl bəyin rəiyyəti hesab olunurdu. Günlərin birində o, yolunu Mədo-Miyanku (indiki Miyankü) kəndinə salıb, burada kömür hazırlayan qadınların işi ilə maraqlanır. Üz-gözü sir-sifəti tüstüdən qaralmış qadınlara gözü sataşır və üzünü bu qadınların ərlərinə tutub deyir:
– Siz bu əcaib vəziyyətə düşmüş, üzü toz-torpaqlı qadınlarla başınızı bir yastığa necə quyursunuz?
Zərbəli adlı bir kəndli bəyə hazırcavablıqla deyir:
– A bəy, başını bu qadınlarla bir yastığa qoymaq hünər istəyir, yoxsa bənizi ağappaq olan evdəki xanımlarınızla hər kəs yata bilər.
