dərəcədə müqəssir olduğunu düşünmək nə qədər çətindisə də, indi Tahir Cəmili günahkar hesab edib, özündə heç bir qüsur görməməyi də insafsızlıq sayır, trestdə Qüdrət İsmayılzadənin yanında onu necə təriflədiyini xatırlayır, Lətifə ilə onun uzun müddət heç bir yerdə gö rüşmədiyini, özü barədə ona elə təhqiramiz bir söz dem əyə heç fürsət belə tapmadığını düşünürdü. Tahir birdən: “Əgər doğru adamsansa, bir * Özünə də bax” deyə xəyalından keçirdi: - “Baxıram, ancaq özümdə heç bir qüsur görmürəm! - Yox, diqqətlə bax, başqalarına ad qoymaq asandır, amma öz nöqsanım görmək çətin!” - Tahirin düşüncələri, elə bil yalnız bir nöqtədə cəm olub, içərisinə güclü fonar işığı saldı: axtar dığı qüsurdan biri də gözünə dəymədi. “Aha, - deyə o, birdən nəyi isə xatırlayıb udqundu. - Bəs Cəmil insan deyilmi? Lətifə onu sevməsə də, onun Lətifəni sevm əyə haqqı yoxdurmu? Demək, men təkcə öz xeyrimi düşünürəm”. Tahirin gəlib çıxdığı bu son nəticə nə qədər ağır olsa da, o bunuetiraf etməyə məcbur idi. Çünki Cəmil heç bir yerdə Tahirdən və ya Lətifədən sevişdiklərinə dair bir kəlm ə də eşitməmiş di. Əgər o vəfasız yoldaş olsaydı, bunubilə-bilə, Tahiri Lətifənin gö zündən salmağa çalışardı: “Axı mən nədən bilirəm ki, Cəmil meni ona 128
pisləyib? Deyə düşünən Tahir, dostuna haqsız olaraq hücum etdiyini anlayıb daha da həyəcanlandı: “Axı onun nə günahı var ki?”. Bu halda tramvay gəldi. Tahir vaqona minəndə belo fikirlərindən ayrılmadı: “Lətifənin gözü həmişə məndə idi. Bəs indi niyə meni görən gözü yoxdur?”. Birdən onun xəyalından başqa fikir keçdi: “Əgər Lətifə əvvəldən məni istəyirdisə, amma indi xırda bir səbəbdən ötrü məndən üz döndəribsə, deməli, onun məhəbbəti möhkəm deyilmiş...” — bunudü-
