Səməndərin yoldaşı onu fikrindən daşındırdı: - Yaxşı deyil, bəri gəl. Əl-üzümüzü yuyaq, ona kimi də Cəmil oyanar, Ünlar həm işə çarpayılarının baş tərəfindən asdıqları sarı haşiyəli kətan dəsmallarını götürüb eşiyə çıxdılar. Otağın göy şüşəli pəncərəsindən aydın görünən yay günəşi dəniz dən yeni-yeni tulu edirdi. O, indi körükdə qızardılmış dairəvi bir dəmir parçasına bənzəyirdi. Aylardan bəri fit səsinə eyni saatda yuxudan oyanmağa adət etmiş Cəmil, pəncərədən axıb üzünə düşən nazik bir işıq sütunundan gözlərini açdı. Yuxulu-yuxulu otaqdakı çarpayılara baxdı və o dəqiqə Səməndər yadına düşdü: “Qarın yuxudan durub” deyə Fikirlə şəndə dodağı qaçdı. O cəld qalxıb geyinmək istərkən, istirahət günü olduğunu xatırlayıb pəncərəyə baxdı. İki həftə bundan əvvəl kəndə mə zuniyyətə yola düşəndən sonra bir-birinin üstünə qalaqlanmış qəzetlə rini gördü, əlini uzadıb unları götürdü və bir-bir gözdən keçirməyə başladı. Bakıya ilk dəfə gəldiyi gündən doniz bunıqlannda işlədiyi üçün, adəti üzrə əvvəlcə öz trestlərinə dair yazılmış qeydləri axtarıb tapar, bunlan oxuyanda da həmişə ixtiyarsız olaraq sir-sifətini turşudar dı. Dənizdəki qazma işlərinin geriliyi, elə bil hamıdan çox ona dərd ol muşdu. Əslinə baxsan, bu gerilik şəxsən onun qeyrətinə də toxunurdu. Səməndərlə sözü çəp gələndə onu qəzet-kitab oxumamaqda, avamlıq da təqsirləndirən zaman, Səməndər də ona deməyə söz tapırdı: “Sizin 19 O V
evinizi elə o kitablar yıxıb də. N eçə aydır quyruqda sürtmürsünüz” - Səməndər istehzalı bir təbəssümlə gülərək, bununla da mübahisəni kəsər, tumbul əllərini şalvar ciblərinə qoyub, şişman qarnım bir az irəli verer, sonra da otaqda şestle var-gəl eləm əyə başlardı. Bəzən Cəmildən
