çi vəzifəsində çalışan Letifəni sevirdi. Haradansa bunu Səməndər duymuşdu və bu xüsusda Cəmilə işarə belə vurmuşdu. Cəmil isə ona sart cavab verməklə, bir də bu məsələdən danışmamağı ondan teləb et mişdi. O zamandan Cəmilin yanında Lətifənin adını dilinə gətirən olmamışdı. Cəmil qəzetlərin son nömrələrindən bir neçəsinə göz gəzdirdisə də, trestlərinə dair heç bir şey tapa bilmədi. “Yəqin işlər, pis getmir” 20 < 2 V
deyə düşünüb sevindi. Səməndərlə sözə gələrkən, həm işə bu nöqtədə məğlub olduğunu xatırladı. Əgər birdən trest kəsirdən çıxmış olsa, bundan sonra Səməndər nədir, heç kim onun qabağında dura bilm əyə cəkdi. Cəmil bunu fikirləşməkdə ikən Səməndərlə yoldaşı Bilendər, san haşiyəli ketan dəsmallarla əl-üzlərini silə-silə, yavaşca v ə səssiz ad dımlarla, ayaqlarının ucunda yeriyərək içəri girdilər. Cəmil gülə-gülə onları salamladı: - Ay allah, xoş gördük! Qann, nə var, nə yox? Səməndərdən cavab almamış, o biri yoldaşlanmn da kefini so ruşdu: -N e c ə s ə n , Biləndər? Aşna, kənddə lap ürəyim darıxırdı. Buralar da nə var, nə yox? - H ələ bir de görüm, heybədəki nədir? - deyə Səməndər dəsma lını qatlayıb çarpayısının başından asdı. - Qorxuram, kənddən də yemək əvəzinə kitab getirmiş olasan... Cəmil, Səməndərin heybəni əlləşdirib, içinə diqqətlə baxdığına əmin olduğu üçün, onun üzünə sual dolu, çəpəki bir nəzər saldı: - Guya açıb baxmamısan? - Yox, sən öl, yox! - İnanan daşa dönsün. - Sonindir? - Yox, Tahirindir. Səməndər, uclan bir azacıq qıyıq gözlərini Tahirə zillədi. - Tahir budur? Onu da mədənə gətirmisən? Bəs sazı ham? Sən ki deyirdin, o aşıqdır?!
