bir vint olduğunu anlasa da, bu vintin sərrast işləməyindən də çox şey asılı olduğunu dərk etmişdi. O bilirdi ki, buruğun qurtarmağı hamıya səadət gətirir: fəhlə yoldaşları mükafat alır, briqadanın adı yaxşılığa çı xır, trest tədricən de olsa, kəsrini ödəyir, dama-dama göl olan kimi, bəlkə bumqlardan alman neft də bir yetə toplanıb Bakının, respublika nın üzünü ağandır, Cəmilə elə gəlirdi ki, o diqqetsiz işləsə, yalnız özü nün xəyallan ilə yaşasa, yalnız öz xeyrini düşünsə, başqalarına, birinci növbədə onun namusla çalışan, buruğu öz həyatının aynlmaz bir hissə si sayan fəhlə yoldaşlarına ziyan dəyər və bunun nəticəsində o heç kimin üzünə dik baxa bilməz. Bu şüur onda vərdiş və etiqad halına gəlmişdi. İndi artıq Cəmil öz daxili qüsurlan ilə mübarizə ehtiyacı duy murdu. Onun fikrincə Tahir hələ bunları başa düşmürdü, amma isteh salata isnişdikce, tədricən başa düşəcəkdi. Axı, Cəmilin özündə də bu vərdiş birdən-birə əm ələ gəlməmişdi, o da vaxtilə hər şeyi tez və asan bir yolla başa vurmaq, sonra kinoya, teatra getmək, Lətifəni tez-tez görmək istəyirdi. “Mən bu barədə niyə Tahirə heç nə deməmişəm? Ni yə onu başa salmamışam?” Bu sual Cəmili xeyli düşündürdü, sakit vo ilıq gecədə xoş bir ətir qoxusu saçan ağacın dibində dayanarkən, o, d ə- 144
rindon nofəs aldı və yenə fikrə cumdu. Birdən o anladı ki, daha gecdir, bundan sonra Tahirə deyəcəyi xeyirxah sözlərin müsbət təsiri olmaya caq, əksinə, Tahir bu sözləri bır intiqam kimi qəbul edəcək və araların dakı inciklik daha da artacaq, qüvvətlənəcəkdir. O yenə otağa qayıtdı. Dəhlizdəki divar saatında on iki olmuşdu. Deməli, bir azdan sonra Lətifə teatrdan qayıdacaqdı. Cəmil yenə qərar tutub dayana bilmədi. “Gedib Lətifəni görəcə
