5.2. Barokko mədəniyyəti
XVII əsr Yeni dövrün milli-mədəni inkişafında müstəsna rol oynadı. İtaliya,
İ
spaniya, Flandriya, Hollandiya, Fransa kimi ölkələrin hər birinin özünəməxsus
bədii ənəənələrə və milli bədii məktəblərə malik olması XVII əsri mədəniyyət
tarixində yeni mərhələ kimi nəzərdən keçirməyə imkan verir. Bu ölkələrin milli
xüsusiyyətləri onların ümumi cəhətlərə malik olmasını istisna etmir. Riyaziyyat,
astronomiya, fizika və digər təbiət elmlərinə artan maraq elm və fəlsəfəni yeni
istiqamətə yönəltdi. Avropanın mütərəqqi fikirli filosof və alimləri “elm elm
üçündür” devizini deyil, təbiəti insana tabe etmək məqsədini güdürdülər.
İ
ngiltərədə F.Bekon, Fransada R.Dekart, Hollandiyada Spinoza bir-birindən
fərqlənsələr də onları məhz bu məqsəd birləşdirirdi.
Beləliklə, XVII əsrdə Avropada incəsənətin bütün növlərini – bədii ədəbiyyat,
musiqi, teatr, memarlıq və təsviri sənəti əhatə edən 2 yeni üslub – barokko və
klassisizm bərqərar oldu.
Şə
rti olaraq Cordano Brunonun (1600) qətl ili İntibahın yekunu hesab edilir.
Mədəni-tarixi baxımdan olduqca coşqun və maraqlı olan məhz XVII əsrdə İntibah
barokko ilə əvəz olunur. Həyatın mahiyyətini hərəkətdə verən barokko, termin
kimi yalnız XIX əsrin sonunda İsveçrə sənət nəzəriyyəçisi U.Burqxardt və Völflin
tərəfindən ədəbiyyata gətirilib. Barokko italyan dilində “qəribə, əcayib”, portuqal
dilində “əyri mirvari” deməkdir. Əslində isə heç kimi bu sözün nə mənşəyini, nə də
ilkin mənasını bilmir. Lakin barokkonun XVII əsr incəsənəti tarixində müstəsna rol
27
oynaması hamıya məlumdur. Barokko İntibah böhranından sonra manyerizmin
ardınca yaranaraq rokoko üslubunun sələfi olur.
Barokko dünyaya klassik əsərlər yaradan yazıçılar, rəssamlar, memarlar,
musiqiçilər bəxş etdi.
XVIII əsrin sonunda artıq “mədəniyyət” anlayışı bütün Avropa dillərində və
elmi ədəbiyyatda vətəndaşlıq hüququ qazandı.
Dostları ilə paylaş: |