Microsoft Word choliqushi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
202
O‘nboshining shunday bemahalda Qushadasidan kelishi bejiz bo‘lmasa kerak. Doktor: 
— Inshoolloh, tinchlikdir. Men pastga tushib bilib chiqay. Kechikib qolsam yotaver, 
kichkina, — dedi.
Xayrullobey o‘nboshining oldida bir soatcha qolib ketdi. Yuqoriga yuzi qizarib, 
qovoqlari osilib chiqdi. 
— O‘nboshi nimaga kelibdi, doktorbey? — dedim. 
U jahli chiqib, baqirib berdi: 
— Senga borib yot demadimmi? Nima qilasan surishtirib? Voy bu qizlarning miyasizli-
gi-ey! O‘zimga tegishli ish. 
Xayrullobeyning tabiatini yaxshi bilib olgan edim. Bunday paytlarda gapini qaytarib 
bo‘lmaydi. Chor-nochor shamdonni olib, xonamga chiqib ketdim. 
Ertasiga ertalab uyg‘onsam, Xayrullobey muhim ish bilan shaharga tushib ketibdi. Bu-
gun qaytmasam, tashvish qilmasin, deb tayinlabdi. 
O‘nboshi keltirgan xabar doktorni qattiq bezovta qilgan ko‘rinadi. 
Choshgoh mahalida doktorning uyini yig‘ishtirib turib, karavoti yonida konvert parcha-
siga ko‘zim tushib qoldi. Oldim. Kattakon bir idoraning muhri bosilgan bu konvert ustida 
faqat “Qushadasi maktabi mud” degan so‘zlargina qolibdi. Harholda, bu xat menga tegi-
shli bo‘lishi kerak... Konvert parchasi meni chuqur o‘ylatib qo‘ydi. Ajabo, buni kecha 
o‘nboshi keltirdimikan? Unday bo‘lsa nima uchun Xayrullobey mendan yashirdi? Innay-
keyin, menga tegishli rasmiy xatni qanday qilib ochadi? Yo‘q, bunday bo‘lishi mumkin 
emas, miyamga boshqa fikr kela boshladi: bu konvert, albatta, kitob orasida Qushadasi-
dan kelgan. 
* * * 
Qusha-da-si, 25 sen-tyabr. 
Hayotni rasvogarchilikdan iborat deganlar naqadar to‘g‘ri aytishgan! 
* * * 
So‘nggi voqeani daftarimning so‘nggi sahifasiga boricha yozayotibman. O‘zimdan na 
bir e’tiroz so‘zi va na bir tomchi ko‘z yoshi qo‘shaman. Men buni istamayman.
Xayrullobey meni chorbog‘da ikki kun kutdirdi. Uchinchi kecha tashvishim shu daraja-
ga yetdiki, ertasiga ertalab nima bo‘lsa ham arava qo‘shtirib, o‘zim shaharga tushishga 
qaror qildim. Lekin ertalab uyg‘onsam, o‘zi kelib qolibdi. 
Beg‘am, beparvo Xayrullobeyni hech mahal bunchalik parishon, bunchalik charchagan 
avzoda ko‘rmagan edim. Har mahalgiday sochlarimga lablarini tegizdi-da, yuzimga 
diqqat bilan qarab: 
— Eh, xudo jazolarini bersaydi! Tuf!.. — dedi.
Boshimga yangi falokat tushganini payqadim, lekin so‘rashga jur’at etmadim. 
Xayrullobey qo‘llarini cho‘ntaklariga solib olib, ancha o‘ylanib yurdi. Keyin qo‘llarini 
yelkalarimga qo‘yib: 
— Kichkina, bir nima bilganga o‘xshaysan, — dedi. 
— Yo‘q, doktorbey.
— Bilasan, bo‘lmasa indamay o‘tirmas eding. Albatta surishtirarding. 
G‘oyat og‘ir, jiddiy hayajon bilan: 
— Yo‘q, doktorbey, hech narsadan xabarim yo‘q, — dedim. — Faqat ta’bingizning tir-
riqligini, iztirob chekayotganingizni ko‘rib turibman, biron qayg‘ungiz bor. Mening ham 
homiyim, ham otam bo‘lganingiz uchun sizning qayg‘ungiz mening ham qayg‘um, shun-
day emasmi? Nima bo‘ldi? 
— Farida qizim, o‘zingni yetarli darajada quvvatli sezasanmi? 

---

Choliqushi (roman). Rashod Nuri Guntekin