Microsoft Word choliqushi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
11
U men bilan pachakilashib o‘tirmaslik uchun o‘zini bosdi. 
— Itlarni, hayvonlarni parvarish qilish yaxshi narsa, lekin itoatsizlik qilish yaramaydi... 
Savatni menga tashlab ket... Sarqitlarni itlarga qorovul eltib beradi, aytaman, — dedi. 
Umrimda hech kim meni shu xotinchalik yaxshi ko‘rmagan bo‘lsa kerak. 
Murabbiyalarimizning shunga o‘xshash harakatlari u vaqt yelning toqqa ta’siriga 
o‘xshash bir narsa bo‘lib, mening sho‘xligimni, intizomsizligimni daf etishdan ojiz ko‘ri-
nardi. Faqat bular asta-sekin tanamga singib, o‘chmas izlar, shifosiz zaifliklar, nazokat 
zamzamasi qoldirmaganmikan, deb qo‘rqaman... 
* * * 
Shunday, men haqiqatdan ham tushunib bo‘lmaydigan g‘alati qiz edim. O‘qituvchila-
rimning zaif tomonlarini bilib olardim. Har bir o‘qituvchining jig‘iga nima ko‘proq tegishi-
ni osongina topib olar, shunga qarab mujda tayyorlardim. 
Masalan, Matild opa nomli qari, nihoyatda mutaassib bir musiqa o‘qituvchimiz bor edi. 
U devordagi Bibi Maryam surati olidida ko‘zlaridan yosh to‘kib ibodat qilib turganda, men 
surat tevaragida uchib yurgan pashshalarni ko‘rsatardim-da, “ma soeur, maloyikalar aziz 
onamizni ziyorat qilgani kelishibdi”, degan so‘zlar bilan jon tomirini uzib olardim. 
Boshqa bir o‘qituvchimizning haddan tashqari toza, pokizaligiga e’tibor qildim. U 
yonimdan o‘tib ketayotganda ruchkamning yomon yozishidan shikoyat qilmoqchi bo‘lar, 
bechoraning oppoq yoqasiga siyoh sachratib yuborar edim. 
Yana bir o‘qituvchimiz bor edi, bunisi gazandalardan juda qo‘rqardi. Kitoblarning biri-
da rangli chayon rasmini topdim-u, avaylab atrofini kesdim, keyin ovqatxonadan bitta 
kattakon so‘na tutib kelib, haligi qog‘oz parchasini yelim bilan so‘na ustiga yopishtirdim-
da, kechqurun dars tayyorlayotgan paytimizda bir bahona bilan o‘qituvchimizning yoniga 
borib so‘nani stol ustiga qo‘yib yubordim. 
Men uni savolga tutib turgan edim. So‘na birdan o‘rmalay boshladi. Bechora xotin ke-
rosin lampaning yorug‘ida qo‘rqinchli bir chayon bo‘g‘inlarini, nishlarini titratib stolda 
o‘rmalab kelayotganini ko‘rdi-yu, birdan dodlab yubordi. Darhol yonida turgan lineykani 
olib, bir urishda so‘nani stolga qapishtirdi. Keyin orqasini devorga suyab, qo‘llari bilan 
yuzini to‘sib, anchagacha hushiga kelolmay turdi. 
O‘sha kecha o‘zim yotoqda bir soatcha u yoqdan-bu yoqqa ag‘anab, yuragim ezildi. 
Men u vaqtda o‘n ikki yoshga chiqqan, ko‘nglimda or, hayo tuyg‘ulari anchagina 
uyg‘onib qolgan edi. O‘qituvchimga qilgan muomalamdan uyaldim. Bu aybim osongina 
kechirib yuboriladigan ayb emasligini anglar, ertaga, albatta qiynoq-qistovga olinishimga 
aqlim yetar edi. Kim biladi, oqibati nima bo‘ladi? 
Mudira opani tushimda bir necha bor ko‘rdim, yonimga g‘azablanib kelar, ko‘zlarini 
olaytirib baqirardi. 
Ertasi kun birinchi dars voqeasiz o‘tdi. Lekin ikkinchi darsning oxirrog‘ida sinf eshigi 
ochilib, murabbiyalardan biri kirdi-yu, o‘qituvchimga bir nimalar degandan so‘ng meni 
tashqariga imo qildi. Naqadar qo‘rqinchli! 
Men yelkalarimni qisib, tilimni cho‘chchaytirib sekin tashqariga chiqib borayotganimda 
bolalar kulishar, o‘qituvchim esa lineyka bilan stolni sekin-sekin taqillatib ularni jim 
bo‘lishga, shovqin solmaslikka chaqirar edi. 
Bir nafasda mudira kabinetiga yetib keldim, keldimu, taajjubda qoldim. Mudiraning 
chehrasi tushimda ko‘rgan chehraga sira o‘xshamas edi. Shundayki, chayon surati yopi-
shtirilgan so‘na o‘yinini o‘ylab chiqargan, o‘qituvchini hushidan ketkazgan yaramas qiz 
men emas-u, u ekaniga ishonar darajada hayratda qoldim. 
Chehrasida g‘am, lablarida titroq bor edi. Meni qo‘limdan ushlab bag‘riga bosmoqchi 
bo‘lganday bir harakat qildi, lekin qo‘yib yubordi. 
— Farida bolam... Senga bir xabar aytmoqchiman... Og‘ir xabar... Otang picha betob 

---

Choliqushi (roman). Rashod Nuri Guntekin