Microsoft Word choliqushi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
213
hech kim yo‘q ekan. Xolalarimni, hammangizni juda ko‘rgim keluvdi. Balki sizlarning 
ichingizda ham meni ko‘rgisi kelganlar bordir deb o‘yladim. Innaykeyin, sayohatga o‘rga-
nib qolgan kishilar uchun Taqirdog‘iga kelish nima degan narsa, shunday emasmi, Kom-
ronbey? 
Mujgon yana gapga aralashdi. 
— Voy tavba-ey, xonim, bey degan takallufning nima keragi bor-a! Aka-uka o‘rnidagi 
odamsizlar, deb aytdim-ku boya. Shuning uchun Komronni aka desang ham bo‘laveradi, 
Farida. 
Ikkalasi ham yerga qaradi. Farida botinqiramay: 
— Rostdan ham seni aka desam bo‘laveradimi, Komron? — deb so‘radi. 
Javob kutib Komronga qaramas, yonar qo‘ng‘izlar qaynashgan qorong‘iliklarda ko‘zlari 
bilan bir narsalar qidirar edi. 
Komron tushkun bir tovush bilan javob berdi: 
— Ko‘ngling nima istasa, shunday bo‘lsin, Farida.. 
Endi o‘zlarini birmuncha bosib olib, sekin-sekin gaplasha boshlashdi. Farida sayohatini 
qisqagina qilib so‘zlab berdi: 
— Istambulda ba’zi ishlarim bor edi. Innaykeyin, boya aytdim, sizlarni juda ko‘rgim 
keluvdi. Doktor pochchang ikki oyga ijozat berdi. Xolalarimni, hammangizni sog‘u salo-
mat ko‘rib, boshim osmonga yetdi. Lekin sening boshingga yomon qayg‘u tushibdi, 
Komron. Istambulda eshitib juda qattiq xafa bo‘ldim. Rafiqangdan shuncha tez judo 
bo‘lganing judayam yomon bo‘libdi. Lekin o‘g‘ling bor ekan. Xudo onasining umrini ham 
qo‘shib Najdadga bersin! O‘g‘ling biram shirinki, Komron! Menga juda yoqdi. O‘g‘ling bi-
lan darrov apoq-chapoq bo‘lib ketdik. Shu damgacha quchog‘imdan tushmay o‘tirdi. O, 
men bolalarni bir zumda elaktirib olaman... 
Farida so‘zlagan sari sekin-sekin ochilib, so‘zlari, qiliqlari bir mahalgi sho‘x qizning 
qaqajonligiga aylanib bordi. 
Uning ovozini eshitish, kulimsiragan lablarini, olaqorong‘ilikda porlagan shahlo ko‘zla-
rini ko‘rib turish qanchalar baxt ediki! Yigit hech narsani o‘ylamas, hatto u boshqa birov-
ning xotini ekanligini, bu baxtning bir oy yo bir yarim oydan so‘ng yana tushga aylani-
shini xayoliga ham keltirmas edi. Faqat u o‘zining kelganligini ichkaridagilar bilib qolish-
masaydi deb qo‘rqardi. Axiyri qo‘rqqani bo‘ldi. Ularning eshik yonida gaplashib turganla-
rini Narmin ko‘rib qoldi. Bu yosh qiz, Komronning kelganligini hammaga chinqirib jar so-
lgandan so‘ng, yonlariga yugurib kelib, Faridani quchoqladi. 
— Sizni esimdan chiqarmaganimga Komron akam ham guvoh, Farida opa! Komron 
aka bilan nuqul qizil ko‘ylakli opam to‘g‘risidagina gaplashardik, a, Komron aka? — dedi 
Narmin. 
II 
O‘sha oqshom kechki ovqat to‘y ziyofatiga aylandi. Azizbey dasturxon ustida yosh bo-
lalarday sho‘xlik qilardi. 
— Voy Choliqushi-ey, meni yomon dardga soldingda,— dedi Azizbey. — Oting 
qulog‘imga chalinsa, yig‘lab yuborishimga oz qolardi. Qara, seni shuncha yaxshi ko‘rar 
ekanman! 
Oradan ko‘p yillar o‘tganda, endi hech vaqt ko‘rolmaymiz, deb umidlari uzilgan bir 
kunda uyasiga qaytgan Choliqushi u yerga shunchaki bir xursandchilik emas, balki eski 
kunlarning harorat va muhabbat to‘la parchasini ham birga olib kelganday edi. Butun 
yuzlar kular, butun qalblarda ochiq derazalardan kechalari uyga kirib, chiroq atrofida ay-
langan parvonalar, kapalaklarga o‘xshash bir narsalar titrardi. Ovqat oxirida esa u yoq-

---

Choliqushi (roman). Rashod Nuri Guntekin