َﻦﻴِﻤَﻟﺎَﻌْﻟا ﱠبَر َﻪﱠﻠﻟا ُفﺎَﺧَأ ﻲِّﻧِإ َﻚَﻠُﺘْﻗﻷ َﻚْﻴَﻟِإ َيِﺪَﻳ ٍﻂِﺳﺎَﺒِﺑ ) ٢٨ ( ﻲِﻤْﺛِﺈِﺑ َءﻮُﺒَﺗ ْنَأ ُﺪﻳِرُأ ﻲِّﻧِإ َﻦﻴِﻤِﻟﺎﱠﻈﻟا ُءاَﺰَﺟ َﻚِﻟَذَو ِرﺎﱠﻨﻟا ِبﺎَﺤْﺻَأ ْﻦِﻣ َنﻮُﻜَﺘَﻓ َﻚِﻤْﺛِإَو ) ٢٩ ( ِﻪﻴِﺧَأ َﻞْﺘَﻗ ُﻪُﺴْﻔَﻧ ُﻪَﻟ ْﺖَﻋﱠﻮَﻄَﻓ َﻦﻳِﺮِﺳﺎَﺨْﻟا َﻦِﻣ َﺢَﺒْﺻَﺄَﻓ ُﻪَﻠَﺘَﻘَﻓ ) ٣٠ ( «Ularga Odamning ikki o‘g‘li (Qobil va Hobil) haqidagi xabarni haqiqati bilan o‘qib bering! Ikkisi qurbonlik qilganlarida, birlaridan qabul qilindi, unisidan esa qabul qilinmadi. (Qurbonligi qabul
bo‘lmagan Qobil ukasi Hobilga): «Seni albatta o‘ldirajakman!» - dedi. (Hobil) esa: «(Qurbonlikni) Alloh aslida taqvoli kishilardan qabul qilur. Agar meni o‘ldirish uchun qo‘lingni men tomonga cho‘zsang, men seni o‘ldirish uchun Sen tomonga qo‘limni cho‘zuvchi emasman. Axir men olamlar robbisi – Allohdan qo‘rqaman. Men esa, mening gunohimni ham, o‘z gunohingni ham (zimmangga) olib ketishingni va do‘zax ahlidan bo‘lishingni xohlayman. Zolimlarning jazosi shudir», - dedi. Uning havoyi nafsi birodarini o‘ldirishni xush ko‘rsatdi va darhol, uni o‘ldirdi. Shu bilan u ziyon ko‘ruvchilardan bo‘lib qoldi». (Moida, 27-30.) Abdulloh ibn Mas’ud (r.a.)ning rivoyat qilishlaricha, Payg‘ambarimiz (s.a.v) dedilar: «Qaysi odamzod zulm bilan o‘ldirilsa, qotillikning gunohi Qobil ibn Odamga ham yetadi, chunki, Qobil birinchi qotillikni paydo qilgan edi». Qobil ukasi Hobilni o‘ldirganda, uning yoshi yigirma beshda, Hobilniki esa yigirmada edi.
Payg’ambarlar tarixi Islomiyat tarixidir (1-kitob)