ْﻢُﻬُﻌِّﺘَﻤُﻨَﺳ ٌﻢَﻣُأَو َﻚَﻌَﻣ ْﻦﱠﻤِﻣ ٍﻢَﻣُأ ﻰَﻠَﻋَو َﻚْﻴَﻠَﻋ ٍتﺎَآَﺮَﺑَو ﺎﱠﻨِﻣ ٍمﻼَﺴِﺑ ْﻂِﺒْها ُحﻮُﻧ ﺎَﻳ َﻞﻴِﻗ ﱠﻢُﺛ ٌﻢﻴِﻟَأ ٌباَﺬَﻋ ﺎﱠﻨِﻣ ْﻢُﻬﱡﺴَﻤَﻳ ) ٤٨ ( «Aytildi: «Ey, Nuh! Bizdan bo‘lmish salomatlik va senga va sen bilan birgalikdagi jamoalarga (atalgan)
barakotlar bilan (kemadan Yerga) tushgin! Ummatingdan kelajakda shunday kofir jamoalar ham bo‘ladiki, ularni ozgina bahramand qilurmiz, so‘ngra ularni Bizdan (yuboriluvchi) alamli azoblar tutar»(Hud, 48.) Nuh (a.s.) tirik qolgan mo‘minlar, uch o‘g‘illari va kelinlari hamda kemadagi maxluqotlar bilan Yerda ikkinchi
bor hayot kechirish uchun kemadan tushdilar.
Ibn Abbos (r.a.)ning rivoyat qilishlaricha, Nuh (a.s.) Yerga tushib, Allohga ko‘p shukrlar keltirdilar, uzoq vaqt
ibodat qilib, Allohga yolborib, insonlarni boshqa ommaviy to‘fonga yo‘liqtirmaslikni iltijo bilan so‘radilar. Alloh
taolo Nuh (a.s.)ning bu duolarini ham qabul etdi va va’dasiga ishora sifatida bulut ustida kamalakni zohir qildi.
Bu kamalak o‘qsiz holatda bo‘lib, xalqqa ommaviy to‘fondan omonlik alomatidir.
Tarixiy to‘fonning sodir bo‘lganini majusiy dinidagi forslar inkor etadilar. Ba’zilari e’tirof etsalar-da: «To‘fon
Yer yuzining bir qismida-Bobil zaminida bo‘lgan, bizgacha yetib kelmagan», - deydilar.
Holbuki, Allohning vahdoniyatiga ishongan har qanday diyonat kishisining imoni komilki, Alloh taolo o‘zining
ulug‘ payg‘ambari Nuh (a.s.)ning «butun dunyoda bitta ham kofirni qo‘ymagin», degan duolarini ijobat
qilgani uchun to‘fon balosini yubordi. Agar Yerning bir chekkasida to‘fon bo‘lib, ikkinchi chekkasi omon qolgan
bo‘lsa, bir tarafdagi kofirlar jazoga mahkum etilib, ikkinchi tarafdagilar afv etilgan bo‘lsa, Nuh (a.s.)ning duolari
mustajob etilmagan bo‘lardi.
Alloh subhonahu va taolo Nuh (a.s.)ni Qur’oni karimda:
