Əmr Leysin
33
qullarından biri qaçmışdı, dalınca adam saldılar.
Nəhayət, onu tapıb gətirdilər. Vəzirin ona qarşı ədavəti vardı. «Başqa
57
qullar ibrət alıb, qaçmasınlar» – deyə o, qulu öldürmək üçün göstəriş
verdi. Yazıq qul Əmr Leysə baş əyib dedi:
Beyt
Qəbuldur xoşuna gələn dərdü qəm,
Fərman səninkidir, aciz bəndənəm.
Sonra sözünə davam edib dedi:
–Lakin bu xanədanın çörəyi ilə böyüdüyümə görə, istəmirəm ki,
nahaq qanım boynunuzda qalsın. İcazə verin mən bu vəziri öldürüm,
siz də onun qanın almaq üçün məni öldürün. Beləliklə, tökdüyünüz
qan nahaq olmasın.
Qulun sözü hökmdarın xoşuna gəldi, gülüb vəzirə dedi:
–Necə məsləhət görürsən? Vəzir dedi:
.
–Ey böyük hökmdar, sizi and verirəm rəhmətlik atanızın qəb–
rinə, bu həyasızı azad edin, yoxsa məni də bəlayə salar.
Şer
Sapandlı adamla vuruşsan əgər,
Başına daima sənin daş gələr.
Düşmənə bircə ox atsan əgər sən,
Canını hədəf tək oxlayar düşmən.
