Padşahlardan biri oğul–uşağı çox olan bir abiddən soruşdu:
–Əziz vaxtını necə keçirirsən?
Dedi: –Gecə səhərə qədər münacat verirəm, səhərlər ehtiyacım
üçün dua edirəm, bütün günü xərclik üçün əlləşirəm. Şah abidin nə
demək istədiyini başa düşdü, əmr verdi ona maaş təyin etsinlər, ailə
yükünü onun üzərindən götürüb əhli–əyalın təmin etsinlər.
Şer
Ey ailə zəncirinə bağlı qalan binəva,
Rahatlıq və asudəlik xəyal etmə bir daha.
Övlad, çörək, paltar qəmi, dolanacaq kədəri,
Sənə imkan verməyəçək seyr edəsən göyləri.
Hər gün səhər əhd edirəm, mən verirəm iltizam,
Ki, rəbbimlə razu niyaz edəcəyam bu axşam.
Gecə olcaq mən hər şeyi unuduram nə ki var,
Dərd götürür ki, bəs sabah nə yeyəcək balalar?!
