«мл т*'1шн» «* иа Alisher Navoiy

Yo rab, ul omin-u duo hurmati,
Yo ul o ‘g ‘ul birla ato hurmati.
Kim bu ato birla o ‘g ‘ulni mudom,
Davlat-u din taxtida tut mustadom.
O'zga o ‘g ‘illami ham et muhtaram,
Unga o ‘g ‘ul, munga inilami ham,
Jumlayi olamg‘a alar ixtiyor.
Olam eli ichra shah-u shahriyor.
Shoh duosida tugandi kalom,
Emdi Navoiyg‘a erur boda kom.
Bir qul hikoyati
Xalqi yaxshiliklardan bahramand bolgan bir 
saxovatli podshoh bolib, uning bir xizmatchi quli 
bor edi. U ko‘p yillardan beri podsho oshpazi bolib 
ishlardi. Bir kuni podsho shilon bazmi - umumiy 
ziyofat uyushtirganda shoh ishtahasi jo'sh urib 
turgan chog‘, baxtsizlik yuz berib, oshpaz shoh

---

uchun olib kelayotgan issiq oshni uning boshiga 
tolrib yubordi. Odamlar: «Podsho hozir uni olimga 
buyuradi, chunki uning bu gunohiga shundayin 
jazo munosib», - dedilar.
Shoh xizmatkorga boqib, uni g‘oyat g‘amgin holda 
koVdi-da, unga lutf koVsatib - yaxshilik qilib ozod 
etib yubordi. Vazir dediki: «Sening marhamating 
cheksiz, xizmatkor o‘z ishi uchun olimgagina mah- 
kum edi». Shoh xursandlik bilan tabassum qilib: 
«Birovni xijolat halok qilgan bolsa, uni yana bir 
oldirish yaxshi emas-ku! Shuning uchun uni yana 
bir jazolashga zarurat yo‘q edi», - dedi.
Xalq vakillaridan biri gunohkorroq ekan, u av- 
valo afv-u mehribonlikka munosibroqdir.
Yo rab, uningdek karam etuvchi shoh huzurida 
boshqa yuz ming eshikda xizmatda bolishdan 
afzalroqdir. Mening gunohim har necha ko‘p 
bolsa ham, shukrki, sendek ilohim bor. Xijolat 
ichida menga joy qolmadi, menga o‘z ehsoning- 
dan ehson qilishing mumkin. Lutf-u karaming 
qobili bolmasam ham, ulardan biryola noumid 
ham emasman. Men kim-u, yaxshilik dengizini 
baglshlashni havas qilsam? Menga baho qilingan 
bir qatraning o‘zi yetarli.