Naxçivan dialekt və ŞİVƏLƏRİNİn lüĞƏTİ

ƏLƏSÖYÜN 
(Şahbuz)//ƏLÖVSƏ//ƏLÖ:SÜN 
(K
əngərli, Sədərək, Şərur) – acgözlüklə. –Ələsöyün suyu çəx'di 
başına. 
ƏLƏŞƏN-KÜLƏŞƏN//ƏRƏŞƏN-KÜRƏŞƏN 
(Nахçıvan) - bоş, mənasız, оrdаn-burdаn. -О qədə ələşənnən-
küləşənnən dаnışdı ki, bеzdim. 
ƏLƏYƏZ//ƏLƏYİZ (əksər şivələrdə) – yabanı bitki. –
Ələyəzi ərişdə aşına vırırıx. 
Bu söz Ç
əmbərək, Qarakilsə  şivələrində  eyni mənada 
ələ:z variantında işlənir (3, s.158). 
ƏLƏYƏZ  YELİ  (Biləv,  Çənnəb,  Tivi,  Tumaslı)  – 
yazda 
əsən və hansı tərəfə əsdiyi dəqiq bilinməyən isti külək. 
98 
 

---

Buna v
ədə  yeli də  deyilir.  Adı  çəkilən  şivələrdə  sözü, fikri, 
əqidəsi bilinməyən adam mənasında  işlənir.  –Bu  İmranın 
ələyəz yeli kimin hayana tərəf oldığı bilimmir. 
ƏLKÜT  (Culfa,  Şahbuz)  -  əlindən  iş  gəlməyən, 
bacarıqsız. –Mənim yoldaşım əlküt kişidi. 
ƏLQAP  (Naxçıvan)  –  tez, cəld.  –Əlqap  durdu  ayağa, 
h
ər şeyi o dəyqə hazırradı. 
ƏLQICIĞI (Nehrəm) – qol gücü. –Camahatı əlqıcığına 
saxlıyıb, yoxsa hammı nayrazıdı, heş kim onu isdəmir. 
ƏLLƏM-QƏLLƏM  (Naxçıvan)  –  fırıldaq,  düz 
olmayan. –M
ə:m əlləm-qəlləm işinən aram yoxdu. 
ƏLLİM-АYАХLIM  (Naxçıvan,  Zeynəddin)  – 
tаmаmilə, bütün.  -Qоymuşdum  bırа,  nеcə  оldu,  əllim-аyхlım 
yоха çıхdı hа. 
ƏLÖPBƏ (əksər şivələrdə) – toyun üçüncü günü bəylə 
g
əlinin  qız  evinə  qonaq gəlməsi.  –Əlöpbüyə  gedəndə  dədəm 
ma: pay almışdı bı gəbəni. 
ƏMBƏRÇƏ  (Ərəzin)  –  lent,  saç  bağı.  -О  vахdаr 
əmbərcə dеyərdilər.