Naxçivan dialekt və ŞİVƏLƏRİNİn lüĞƏTİ

HОYDU-HОYDUYА  GÖTÜRMƏX'  (Nахçıvan)  - 
ələ  sаlmаq,  оynаtmаq.  –Bı  sözü  dеyən  kimi  оturаnnаrın 
hаmısını məni hоydu–hоyduyа götdü. 
HОYUХMАХ  (Cəhri)  -  təəccüblənmək,  qоrхmаq.  –
Tunеldə tоp аtаndа cаmаhаt hоyuхurdu. 
Bu  söz  Meğri  şivələrində  qeyd  etdiyimiz  məna  ilə 
yanaşı, həm də xəbərdar olmaq, duyuq düşmək mənasında da 
işlənir (3, s.209). 
HOZU 
(Naxçıvan)//HOZİKİ (Şada) - gec başa düşən, 
qanmaz. –Sabir hozudu el
ə bil, sözü də qammır. 
125 
 

---

HÖCƏTDƏŞMƏX'  (əksər  şivələrdə)  –  mübahisə 
etm
ək. –Ölür da Məsmə höcətdəşməx'dən yana. 
HÖRÜX'LƏMƏX' (Şərur) – heyvanı otlaqda uzun ip, 
k
əndirlə bağlamaq. 
Bu söz B
ərdə, Qarakilsə şivələrində də işlənir (3, s.211). 
HUŞ (əksər şivələrdə) – ağıl, yaddaş. –Məndə huş qalıb 
ki, heş nə yadımda qalmır. 
HUYDURUM 
(Şərur)  –  yelbeyin.  –Çox huydurum 
adamdı bı təzə müdür.  
HUYGİR  AT  (Şahbuz)  –  yeriyən zaman qəflətən 
s
ərpən, hürkən at. –Kişini qoyma bına minsin, huygirdi qocanı 
yıxar. 
HÜLÜ 
(Naxçıvan,  Şahbuz,  Şərur)  –  dənəsi  asanlıqla 
ay
rılan balaca şaftalı. –Hülüyə dənəsiçıxan da deyirix'. 
HÜLLÜYAN 
(Camaldın) – novdan. –Qar ağırrığ eliyip 
hüllüyan qırılıp tüşüp yerə. 
HÜNÜ  (Keçili)  – 
balaca  mığmığ,  xərbeçə.  –Hünü 
küşdərdə olur, tutmağ olmur onu. 
HÜRKÜTMƏX' (Babək, Naxçıvan) – qorxudub qaçır-
maq. –Dedim, hürkütm
ə qoy gəlsin yaxına görəx' nə deyir. 
HÜŞDÜRƏХ'  (Babək,  Naxçıvan,  Ordubad)  –  fit.  –
Uşахlаr dа qırахdаn bахıb hüşdürəх'  çаlırdılаr.