Orom og‘ushida dilrabo bu tun: Oydin zulumotda jilmayar bahor

Doston ILHOM 
1994-yili tug‘ilgan.
Qarshi davlat universiteti 
O‘zbek filologiyasi 
fakultetini tamomlagan. 
Respublika yosh 
ijodkorlarning Zomin 
seminari ishtirokchisi.
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

62
www.yoshlikjurnali.uz / №9-10 (361) 2021
qayrilib qaramas, go‘yo unutgandek, uzoq-uzoqlarga termulib 
nuqul ko‘z yosh to‘kadi. Otasi jahl otiga mingan. Lekin otasining 
tushunarsiz nafratga to‘la gaplarini onasi tinglab o‘tiraveradi. 
Birgina tushungani “majruh... qanday tarbiyalaymiz...” 
degan gapini eslab qolgan. Demak, ularni qayergadir olib 
borishmoqchimi? Er-xotin baqirishib urishib ketishadi. 
Kerakmas, kerakmas... ota-onasining gaplaridan g‘ira-shira 
esida qolgani shu... Kim kerakmas, nima kerakmas? 
“
Nomard!
”
degan chinqiriqdan hushdan ketgan va bir noma’lum joyda 
ko‘zini ochganini biladi. Uni akasi aravaga solib ko‘chaga chiqib 
ketgan. Shu zahotimi, yoki oradan oylar, yillar o‘tdimi – buning 
farqiga bormaydi. Bir necha kun daydib yurib, o‘zining dardga 
chalingani-yu, akasining koyinishlarini anglab turibdi, xolos. 
Qiz tun zulmatiga beparvo tikilib o‘tiribdi, hamon hech narsani 
anglamas, quloqlari ostidan akasining alamzada ovozi jaranglab 
turar, tobora borliq xiralashib qorong‘ilikka g‘arq bo‘lmoqda. Ular 
izlayotgan binoning qarshisida 
to‘xtashdi, ichkaridan chalingan 
ovozlar bolaning nochor qalbiga 
umid urug‘larini sepdi. Bola 
singlisining mayin, ozg‘in 
qo‘llarini kaftlari orasiga olib 
o‘pdi. “Sabr qil, Zahro. Axiyri 
dorixonani topdik. Hozir tezda 
olib chiqaman, faqat uxlab 
qolmagin… Agar uxlab qolsang, 
sendan xafa bo‘laman-a”, dedi 
mehr bilan tikilgan ko‘yi. 
Dorixonadan chiqib 
kelgan er-xotinning shovqini 
tun sukunatini uyg‘otib 
yuborgandek bo‘ldi. Ular 
o‘n-o‘n besh qadam narida 
turgan bolalarni ko‘rishmadi 
hisob, dunyoni unutgan holda 
qo‘ltiqlashgancha o‘z yo‘llariga 
ravona bo‘lishdi. Bola toshdek 
qotgan oyoqlarini zo‘rg‘a sudrab, 
eshik tomon yurdi. Ichkari 
issiqqina ekan, bolaning vujudi 
biram yayrab ketdi. Bir lahzada 
butun azoblar unutilgandek 
bo‘ldi. Qo‘llarini bir-biriga 
ishqay-ishqay dorilarga bir qur 
nazar soldi, go‘yo dorilar ko‘ziga 
najotkor mo‘jizadek tuyuldi. 
Oyna ortidagi oq xalatli ayol 
ekrandan diqqatini uzib bolaga 
qaradi. Bolaga nigohi tushishi 
bilan kiyim-boshi kir-chirligidan 
ochiqchasiga ijirg‘andi.
– Xo‘sh, senga nima kerak?
Bolaning vujudini titroq 
egallab, tili bazo‘r aylandi. 
– Menga dorilar kerak, 
singlimning ahvoli og‘ir. Tunda 
kasali qo‘zg‘ab qoldi, hammayoq 
yopiq ekan, izlab shu yerni 
topdim. Bizni hech kim qabul 
qilmayapti. Qaramasangiz, 
o‘lib qoladi, undan bo‘lak hech 
kimim yo‘q.
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

63
adabiy-ijtimoiy jurnal
Ayolning ensasi qotdi:
– Qiziq bola ekansan-ku, dorining 
nomi bormi? Bilmasang, qanday topib 
berishim mumkin. 
Bu gapdan bolaning eti uyushib 
qoldi.
– Z-zzahro bbeshush, – dedi 
duduqlanib, – o‘zini bbbilmay yotibti, 
dorilarni ichmasa o‘lib qoladi, nomi 
esimda yo‘q.
Ayol hayron, bu bola jinni-pinnimi, 
yoki meni kalaka qilyaptimi deb o‘yladi.
– Loaqal nomini ayt...
– Iltimos, Zahroni qutqaring, o‘lib 
qolishini istamayman. U ko‘chada...
Ayol bolani chindan ham kalaka 
qilyapti deb o‘ylab, uni xonadan haydab 
chiqardi. 
Bola kattalar tomonidan har doim 
itqitib tashlanayotganidan xo‘rligi 
kelib nariroqda turgan aravachadagi 
singlisiga bir dam tikilib turdi-da, 
mung‘ayib u tomon yurar ekan, 
yana “hoy nomard!” deya qichqirdi. 
Zo‘rg‘a o‘tirgan Zahro bu qo‘rqinchli 
hayqiriqdan bir titrab “voh” dedi-yu 
o‘zini yo‘qotdi. Bola yugurib kelib 
singlisining qo‘llarini ushlaganida 
ichidan nimadir uzilgandek bo‘ldi. 
Qo‘llari muzdek, boshi yoniga osilib 
qolgan. Bola bariga tushundi. Shunda 
ko‘zlari duv yoshga to‘ldi. Singlisining 
yuzlarini ohista silab-silab, yana 
hayot onlarini ko‘rishni istar, bino 
ichkarisidagi dorilar uni qutqarib qolishi 
mumkinligi haqida o‘ylardi. Shunda 
birdan qoni olovdek qaynadi. Oyna 
orqasida ko‘rinib turgan “dushman”ni 
uzoq kuzatib g‘azab otiga mindi. 
Paypaslab mushdek toshni topib, 
mahkam changallagancha oyoqqa turdi. 
Endi uning vujudini qo‘rquv tark etib, 
shiddatli g‘azab qamrab olgandi. Eshik 
ochildi, tun allamahalida ayolning jon 
talvasasida chinqirganini hech kim 
eshitmadi.