deb ko’zlaridan jiqqa -jiqqa yosh oqar edi.Onasini yana battar jahli chiqib: —San bizani gunohkor deyapsanmi?Kim bo’psan bizani qilayotkan ishlarimizni gunohmi ,savobmi ajratib o’tiradigan.Qisak o’zimiz uchun qilamiz,bizani qabrimizga san tushib,san javob bermisan Deb baqirib gapirib,orada “sani oq qildim”deb yubordi .Nusayba “Oyi unaqa dimen,iltimos” deb juda qattiq yig'ladi.Bu dunyoda umuman yashagisi kelmay qoldi.Alloh o'zi kechirsin ku lekin Allohga meni jonimni olgin deb yig'lab yig'lab duo qildi.Chunki jonidan ham o'tib ketgan edi da. Bu kunni ham bir amallab o'tkazdi.Ertasi kuni Onadi bilan gaplashmas edi ham.Ikkalalari ham bir birlaridan hafa edilar.Oradan uch to'rt kun o'tdi.Munosabatlari ham ancha yaxshilandi.Dilxiraliklar unutildi.Oradan vaqtlar o'tdi bu kabi urushlar juda ko'p bo'lar edi.Nusayba yashashdan to'yib ketgan edi.Hali hamon u Allohga jonimni olgin deb duolar qilar edi Bir kun u shunday tush ko'rdi.Tushida oilasi va yaqin do'stlari bilan mahallasida yurishar edi.Ularni qandaydir insonlar quvlab kelishdi.Ular qochishga va yashirinishga harakat qilishdi.Nusayba maysa va uzun uzun o'tlar orasiga yashiringan edi.Haligi ularni quvlayotgan va o'ldirishga harakat qilayotgan odamlar Nusaybani topib olib uni bo'yin qismiga bolta bilan urshdi va Nusayba tushida vafot etdi.Uni uyga olib ketishibti.Janoza ham huddi oddiy marosimdek o'tar edi.Nusayba o'zini sezar edi tushida yani yurardi boshqa ishlar qilar edi ammo uni hech kim ko'rmas edi .Chunki u endi ruhga aylangan edi.Nusayba juda bezovta edi. ”Meni hech kim vafot etganimdan hafa emas hech kim yig’layotgani ham yo’q.Janozamni oddiy marosimdek
