Ota-onalar va o’z-o’zini tarbiyalash shaxsiyat asosan biron narsaga to’g’ri
munosabatda bo’lishga tayyorlikni bosqichma-bosqich shakllantirishga,
boshqacha aytganda, inson va jamiyat uchun foydali bo’lgan munosabatlarni
shakllantirishga kamayadi. Erta bolalikda allaqachon ota-onalar ongli ravishda va
ongsiz ravishda xatti-harakatlar, munosabat shakllarini shakllantiradilar:
«Yig’lamang – siz erkaksiz», «ifloslanmang – siz qizsiz» va hokazo, ya’ni bola
«yaxshi – yomonlik», «yaxshi – yomonlik» kabi munosabatlarni qabul qiladi.
chiroyli – chirkin, yaxshi – yomon ». Va bu asrga kelib, biz o’zimizni anglashni
boshlaganimizda, biz ruhimizda yangi ma’lumotlarning o’zlashtirilishiga ham,
atrof-muhitga ham ta’sir qiluvchi ko’pgina singib ketgan tuyg’ularni, fikrlarni,
qarashlarni, munosabatlarni topamiz. Ko’pincha ongsiz munosabat odamga katta
kuch bilan ta’sir qiladi, ularni dunyoni idrok etish va munosabat ruhida javob
berishga majbur qiladi,
G’azablanish holatlariXafagarchilik, istalgan maqsadga erishish uchun
echib bo’lmaydigan to’siqlar natijasida yuzaga keladigan narsa odamning
motivatsiyasida jiddiy o’zgarishlarni keltirib chiqarishi mumkin, bu uni har kimni
va har kimni tajovuzkorona hasad qiluvchi ayblovchiga aylantiradi (buni
anglamasdan va nima uchun bunday munosabatda bo’lganini tushunmasdan –
31
«agressiv umidsizlik» «) yoki odamni o’zini aybdor, ahamiyatsiz, ortiqcha, o’zini
past his qilishga undash (» regressiv umidsizlik, o’zini ayblash «). Biror kishining
umidsizliklari, uning umidsizlik holatining jiddiyligi odamni turli xil vaziyatlarda
muayyan barqaror javob turlariga undovchi kuchli ongsiz omil sifatida
ishlaydi. Agar odam ko’pincha maqsadga erishishda hal qilib bo’lmaydigan
to’siqlarga duch kelsa, tushkunlik kuchayishi mumkin:
1.
maqsadga erishish uchun tashqi vositalar yoki ichki qobiliyatlarning
etishmasligi;
2.
tuzatib bo’lmaydigan yo’qotishlar va yo’qotishlar (masalan, uy yoqib
yuborilgan, yaqin odam vafot etgan);
3.
mojarolar (insonning xohlagan maqsadiga erishishiga imkon
bermaydigan ba’zi odamlar bilan bo’lgan tashqi mojarolar yoki turli xil istaklar,
his-tuyg’ular, axloqiy e’tiqodlar o’rtasidagi shaxsning o’zi o’rtasidagi ziddiyatlar
qaror qabul qilish va maqsadga erishishga imkon bermaydi).
Agar odam o’zini boshqarish, o’zini o’zi boshqarish usullari, hissiy
muvozanatni tiklash usullarini o’zlashtirishga intilmasa, tushkunlik kuchayadi,
to’planib qoladi. Xafagarchilik darajasini Rosenzweig testi yordamida aniqlash
mumkin.
Ongli motivlar qiziqishlar, istaklar, e’tiqodlarni o’z ichiga oladi, ularning
motivatsion kuchi juda katta, ayniqsa e’tiqodlar uchun – ular insonning xatti-
harakati va butun hayotini boshqarishga qodir, hatto o’zini himoya qilish
instinktidan ham oshib ketadilar (o’z e’tiqodlariga sodiqlik tufayli odamlar hatto
o’lishadi).
Insoniyat har doim hayotning maqsadini, uning barcha faoliyatining eng
oddiy umumiy mohiyatini, dinamik mavjudlikni topishga intilgan. Hayotning
maqsadi cheksiz omon qolishdir. Inson hayot shakllaridan biridir. O’zining barcha
namoyonlari va maqsadlarida bitta buyruqqa bo’ysunadi: «Omon qol!»
|