Barnabas İncili 52
Bakın, size söylüyorum, şeytan başka bir günahından dolayı
değil, gururu yüzünden lanete uğradı. İşaya Peygamber de onu
şu sözleriyle azarlar, “Meleklerin güzeli olup, şafak gibi
parlarken, nasıl oldu da gökten atıldın, ey îblis? Seni yere
gönderen, gururundan başkası değildir!” Bakın, size
söylüyorum, eğer insan acınacak hallerini bilse, burada, yerde
daima ağlar ve kendisini en düşük, her şeyin gerisinde görür. İlk
insanı karısıyla birlikte, Allah'tan merhamet dilenerek, yüz yıl
durup dinlenmeden ağlatan başka bir neden yoktu. Çünkü
gururları yüzünden nereye düştüklerini gerçekten biliyorlardı.”
İsa bunları deyip, Allah'a şükretti ve o gün gösterdiği
mucizelerle birlikte, İsa'nın ne yüce sözler söylediği Kudüs'ün
her tarafında öylesine yayıldı ki, halk kutsal adını tesbih ederek,
Allah'a şükretti. Fakat O'nun büyüklerin gelenekleri aleyhinde
konuştuğunu anlayan din adamları ve kâhinler daha büyük bir
kinle yanıp tutuştular ve Firavun gibi kalplerini sertleştirdiler;
bu nedenle, O'nu öldürmek için fırsat aradılarsa da bulamadılar.
İsa Kudüs'ten ayrılıp, Erden'in ötesindeki çöle gitti ve çevresinde
oturan havarileri İsa’ya dedi, “Ey İsa, bize şeytanın nasıl gurura
kapıldığını anlat, çünkü biz onun itaatsizliği dolayısıyla
düştüğünü ve insanı daima kötülüğe ittiğini anlamış
bulunuyoruz. İsa cevap verdi,
“Allah, bir yeryüzü kütlesi yaratıp, başka bir şey yapmadan onu
yirmi beş bin yıl bekletti. Meleklerin başı ve bir hoca olan
şeytan, sahip olduğu büyük anlayışla, bu yeryüzü kütlesinin
Tanrının, peygamberlikle işaretlenmiş yüz kırk dört bin insan ve
ruhunu öteki her şeyden altmış bin yıl önce yaratmış olduğu
Allah'ın Elçisini yeryüzüne getireceğini biliyordu. Bu nedenle
kızıp, “Bakın, bir gün Allah bu yeryüzüne bizim saygı
göstermemizi irade edecek. Bu bakımdan, bizim ruh
olduğumuzu ve dolayısıyla böyle bir şeyin uygun olmayacağını
düşünün” diyerek melekleri kışkırttı. Bu şekilde, pek çoğu
Allah'ı bıraktı.