Başarıya İlk Adım Erken Eğitim Programı



Yüklə 297,31 Kb.
Pdf görüntüsü
səhifə3/3
tarix22.04.2017
ölçüsü297,31 Kb.
#15503
1   2   3
Rodriguez 

ve diğ., 2009; Russell, 2006; Sumi ve diğ., 2012; Suprague ve Perkins, 2009;  Walker ve 

diğ., 2009;) uygulama güvenirliği veri sonuçları  ise % 90 ile % 100 arasındadır. 

 

Tartışma, Görüş ve Öneriler 

Bu araştırmada 5-10 yaşları arasındaki bireylerde görülen antisosyal davranış gösterme 

riskini ortadan kaldırma, görülen antisosyal davranışı söndürme veya azaltma, akademik 


                                                                                                      Başarıya İlk Adım Erken eğitim Programı      

 

International Journal of Early Childhood Special Education (INT-JECSE), 6(1), 55-79. 



 

 

70 

becerilere  odaklanma  ve  ayrıca  bazı  basit  sosyal  becerileri  kazandırmada  BİA  Erken 

Eğitim  Programının  uygulandığı  21  araştırma  ayrıntılı  olarak  incelenmiş  ve  belirlenen 

kategorilere  göre  ayrıntılı  analizi  yapılmıştır.  Bu  kategoriler  çerçevesinde  elde  edilen 

bulguların doğruluğunu bu araştırmaya katılan tüm yazarlar birbirinden bağımsız olarak 

ayrıntılı bir şekilde inceleyip kontrol etmişlerdir. Belirlenen kategoriler altında öne çıkan 

bulgular ilerde yapılacak çalışmalara ışık tutması açısından tartışılacaktır.  

 

Alanyazına  göre  davranış  problemlerinin  ileriki  yaş  dönemlerinde    daha  ileri  derecede 



görülmemesi ve antisosyal davranışların sönmesi için en geç üçüncü sınıfa kadar uygun 

bir  erken  müdahale  yönteminin  uygulanması  gerekmektedir  (Diken  ve  diğ.,  2010; 

Overton  ve  diğ.,  2002).  Ulaşılan  makalelerde  müdahale  programı  genellikle  5-10  yaş 

arasındaki  çocuklara  uygulanmıştır  ve  müdahale  sonrası  toplanan  verilerden  anlamlı 

sonuçlar  elde  edilmiştir.  Müdahale  programına  katılan  katılımcıların  yaş  ve  kaçıncı 

sınıfta  oldukları,  bireylerde  görülen  davranış  problemleri  ayrıntılı  bir  biçimde 

verilmiştir.  Bazı  araştırmalarda  katılımcıların  cinsiyetlerine  ait  bilgiler  de  belirtilmiştir 

(Carter ve Horner, 2007; 2009; Diken ve diğ., 2010; Golly ve diğ., 1998; Golly ve diğ., 

2000;  Karaoğlan,  2011;  Overton  ve  diğ.,  2002;  Russell,  2006;  Suprague  ve  Perkins, 

2009).  Ancak  BİA  Erken  Eğitim  Programının  kadın  ve  erkek  çocuklar  üzerindeki 

etkililiğini  kıyaslamak  ve  araştırmaya  katılan  kadın  ile  erkek  katılımcı  sayılarını  net 

olarak  belirlemek  adına  araştırmacıların    katılımcıların  cinsiyet  özelliklerini  belirtmesi 

önemlidir. 

 

Alanyazın  çalışmalarına  göre,  antisosyal  davranış  gösterme  riski  taşıyan  ve  antisosyal 



davranışların  bir  hastalık  gibi  kronikleştiği  birey  sayısı  geçmiş  yıllara  oranla  hızla 

artmaktadır.  Bu  bağlamda  araştırmacılar  toplumda  sorun  oluşturan  bu  bireylere  eğitim 

olanakları  sunmak  için  kalıcı  ve  kesin  çözümler  üreten  yöntemler  geliştirmeye 

çalışmaktadırlar.  Ayrıca  araştırmacılar  antisosyal  davranışların  daha  tehlikeli  boyutlara 

ulaşmadan  önce  uygun  bir  erken  eğitim  müdahale  programının  bireye  uygulanması 

konusunda  hemfikirlerdir.  Örneğin,  Walker  (1997)  tarafından  geliştirilen  BİA  Erken 

Eğitim  Programı,  problem  davarınışları  önleme  ve  söndürmede  yıllardır  etkili  bir 

müdahale yöntemi olma özelliğini korumaktadır. Ayrıca programın sadece Amerika’da 

değil  diğer  ülkelerde  de  (Türkiye)  etkili  ve  başarılı  bir  müdahale  yöntemi  olduğu 

kanıtlanmıştır (Diken ve diğ., 2010; Diken, Cavkaytar ve diğ., 2011).  

 

BİA  Erken  Eğitim  Programının  uygulandığı  araştırmaların  bir  önemli  özelliği  de 



programın  farklı  araştırma  yöntemleriyle  uygulanmasında  anlamlı  sonuçlar  elde 

edilmesidir.  İncelen  araştırmalarda  tek  denekli  ve  deneysel  araştırma  yöntemlerinin 

yoğun olarak kullanıldığı tespit edilmiştir. 

 

Geliştirilen  ve  uygulanan  erken  müdahale  programlarının  uzun  dönemdeki  etkisinin; 



devamlılığa, kişilerle, ortamlarla ve ilerleyen zamanlarla olan etkileşiminin tutarlılığına 

bağlı  olduğu  ileri  sürülmektedir  (Hester  ve  diğ.,  2004).  Araştırmacıların  incelene 

çalışmalarda  özellikle  antisosyal  davranış,  genel  davranış  problemleri,  akademik 

becerilere odaklanamama ve bazı sosyal beceri sergileyememe gibi davranış problemleri 

üzerine  yoğunlaştıkları  tespit  edilmiştir.  Program  tüm  çalışmalarda  büyük  oranda 


                                                                                                      Başarıya İlk Adım Erken eğitim Programı      

 

International Journal of Early Childhood Special Education (INT-JECSE), 6(1), 55-79. 



 

 

71 

katılımcılar üzerinde etkili olmuştur. Ancak müdahalenin bireylerdeki etkisinin kalıcılığı 

ile  ilgili  planlı  ve  düzenli  bilgi  toplanmadığı  görülmüştür.  Bu  anlamda  sadece  altı 

çalışmada  (Beard    ve  Sugai,  2004;  Golly  ve  diğ.,  2000;  Diken  ve  Rutherford,  2005; 

Overton  ve  diğ.,  2002;  Özdemir,  2011;  Walker,  Kavanagh  ve  diğ.,1998)  kalıcılık 

verisinin  topladığı  gözlemlenmiştir.  Araştırmacılar  program  uygulaması  bittikten 

yaklaşık  iki  veya  üç  ay  sonra  kalıcılık/izleme  verileri  toplamışlardır  ve  elde  edilen 

veriler programın bireylerde etkisinin müdahaleden sonra da devam ettiğini göstermiştir.   

 

BİA erken eğitim programın etkili ve başarılı olmasının sebeplerinden birisi programın 



hem okul hem de ev ortamında bir birbiriyle uyum içerisinde ve birbirine paralel olarak 

uygulanmasıdır.  Ulaşılan  çalışmaların  çoğunda  programın  okul  ve  ev  modülü  titizlikle 

uygulanmıştır, fakat bazı çalışmalarda sadece okul modülü uygulanmıştır. Programın ev 

modülünü  uygulayamayan  çalışmalardan  sadece  Golly  ve  diğ.  (2000)  iki  çift  ikiz 

çocuklarla  çalıştığını  ancak  bunlardan  bir  çift  ikizin  ailesinin  ev  modülünü  uygulamak 

istemediğini belirterek ev modülünü neden uygulayamadığını açıklamıştır. 

 

Bilimsel araştırmaların göstergelerinden birisi, yapılan çalışmaların sosyal geçerliliğinin 



olup  olmamasıdır.  Araştırmacılar  genellikle  çalışmaların  sonucunda  müdahale 

uygulayıcılarının  dışında,  bireyin  eğitiminde  rol  alan  kişilerden  müdahale  yöntemine 

yönelik veri toplamaktadırlar. Bu veriler, öznel ve nesnel değerlendirme olmak üzere iki 

şekilde  toplanabilmektedir.  Ayrıca  davranış  öğretim  süreci  tamamlandıktan  sonra 

öğrenilen davranışı katılımcı göstermeye devam ediyorsa ve uygulamanın etkileri uzun 

süre devam ediyorsa da yapılan çalışmanın sosyal geçerliliği olduğundan söz edilebilinir 

(Gül  ve  Vuran,  2010).  Ulaşılan  çalışmalardan  üç  araştırmada  sosyal  geçerlik  verileri 

katılımcıların  öğretmen  ve  velilerine  anket  uygulanarak  elde  etmiştir.  İki  araştırmada 

müdahale  uygulamasından  sonra  öğretmen  ve  velilerle  görüşme  uygulanmıştır,  sekiz 

araştırmada  öğretmen  ve  velilere  anket  uygulanmıştır,  bir  çalışmada  sadece  öğretmen 

görüşü alınmıştır, bir çalışmada katılımcılardan, öğretmenlerden ve velilerden ayrı ayrı 

görüş  almıştır,  başka  bir  çalışmada  ise  sosyal  geçerlik  verisinin  toplandığı  belirtilmiş 

fakat  veri  toplama  yöntemi  belirtilmemiştir.  BİA  Erken  Eğitim  Programının  başarılı 

olması  için  araştırmacılar,  öğretmen  ve  veliler  bir  ekip  olarak  işbirliği  içinde 

çalışmaktadır. Bu anlamda, gelecek çalışmalara ışık tutması,  araştırmaların bilimselliği, 

etkililiğinin  ölçülmesi  ve  sonuç  hakkında  toplanan  verinin  objektifliği  adına  sosyal 

geçerlilik  verisi  belirtmeyen  çalışmaların  sosyal  geçerlilikleri  hakkında  ayrıntılı  veri 

toplanması  ve  bu  konuda  araştırmacıların  ayrıntılı  bilgi  vermesi  önemli  bir  konudur 

(Kennedy, 2005, p. 218). 

 

Bilimsel  çalışmalarda  diğer  önemli  bir  konu  da  gözlemciler  arası  güvenirliğin  olup 



olmamasıdır. Bu anlamda, BİA Erken Eğitim Programı farklı ortamlarda uygulanmasına 

bağlı olarak da ulaşılan çalışmaların 18 tanesinin çok titiz bir şekilde her ortam için ve 

hatta  bazı  araştırmacılar  her  birey  için  ayrı  ayrı  gözlemciler  arası  güvenirlik  verisi 

toplayıp elde ettikleri verileri belirtmişlerdir. Ancak bir çalışmada (Golly ve diğ., 1998) 

gözlemciler  arası  güvenirlik  verisine  rastlanmamıştır.  Yine  incelenen  makaleler 

uygulama  güvenirliliği  açısından  gözden  geçirildiğinde  tüm  çalışımların  uygulama 

aşamalarının  ayrıntılı  bir  biçimde  açıklandığı  ve  araştırmacıların  çoğunun  düzenli  ve 


                                                                                                      Başarıya İlk Adım Erken eğitim Programı      

 

International Journal of Early Childhood Special Education (INT-JECSE), 6(1), 55-79. 



 

 

72 

planlı  bir  şekilde  uygulama  güvenirlik  verisi  topladığı  tespit  edilmiştir.  Ancak  üç 

çalışmada (Beard ve Sugai, 2004; Golly ve diğ., 1998; Lien-Thorne ve Kamps, 2005) bu 

konuda  herhangi  bir  bilgiye  rastlanmamıştır.  BİA  Erken  Eğitim  Programının  gerek  üç 

farklı modülden oluşması nedeniyle, gerekse farklı ortamlarda uygulanması nedeniyle ve 

bilimsel çalışmaların bir kriteri olarak araştırmacıların uygulama sürecine ilişkin veriler 

toplaması ve bu verileri açıklaması çok önemlidir. 

 

Kaynakça/References 



 

Anderson, E. M. (2007). Managing challenging behaviors in early childhood: Effect of 



theoretical  orientation  on  strategy  recommendation.  Published  doctoral 

dissertation, University of Florida, USA. 

 

Blackbourn, J. M., Patton, J. R.ve Trainor, A. (2004). Exceptional individuals in focus



(7

th

 ed.). Upper Saddle River, New Jersey: Pearson Education. 



 

Beard,  Y.  K.ve  Sugai,  G.  (2004).  First  Step  to  Success:  An  early  intervention  for 

elementary children at risk for antisocial behavior. Behavioral Disorders, 29(4), 

396–409. 

 

Benedict, E. A., Horner, R. H. ve Squires, J. K. (2007). Assessment and implementation 



of  positive  behavior  support  in  preschools.  Topics  in  Early  Childhood  Special 

Education, 27(3), 174-192. 

 

Blalock,  E.  (2008).  First  Step  to  Success  benefits  for  teachers:  Treatment  fideltiy  and 



teachers’  beliefs  and  behaviors  about  encouragement  and  discouragement. 

Published doctoral dissertation, University of New Mexico, New Mexico. 

 

Bowlby, J. (1958). The nature of the child’s tie to his mother. International Journal of 



Psycho-Analysis, 39, 350-373. 

 

Bowlby, J. (1982). Attachment and Loss: Vol 1 Attachment.  (2



nd

 ed.). New York: Basic 

Books. 

Bulotsky- Shearer, J. R., Domínguez, X., Bell, R. E., Rouse, L. H. ve Fantuzzo, W. J. 



(2010).  Relations  between  behavior  problems  in  classroom  social  and  learning 

situations and peer social competence in head start and kindergarten. Journal of 



Emotional and Behavioral Disorders, 18(195), 195-211. 

Bullis, M., Walker, H. M. ve Sprague, J. R. (2001). A promise unfulfilled: social skills 

training with at-risk and antisocial children and youth. Exceptionality: A Special 

Education Journal, 9(1-2), 67-90 

Campbell, S. B. (2002). Behavior problems in preschool children: Clinical development 



issues. New York/London: Guilford Press. 

                                                                                                      Başarıya İlk Adım Erken eğitim Programı      

 

International Journal of Early Childhood Special Education (INT-JECSE), 6(1), 55-79. 



 

 

73 

Carter, D. R. ve Horner, R. H. (2007). Adding functional behavioral assessment to first 

step to success: A case study. Journal of Positive Behavior Interventions1-14.  

 

Carter, D. R. ve Horner, R. H. (2009). Adding function-based behavioral support to First 



Step to Success: ıntegrating ındividualized and manualized practices. Journal of 

Positive Behavior Interventions, 11(1), 1-11. 216  

 

Carter, D. R., Norman,  R. K. ve Tredwell, C. (2011). Program-wide positive behavior 



support  in  preschool:  Lessons  for  getting  started.  Journal  of  Early  Childhood 

Education, 38, 349–355. 

Çelik,  S.  (2012).  Antisosyal  davranışları  önlemeye  yönelik  Başarıya  İlk  Adım  Erken 



Eğitim Programı anaokulu versiyonunun etkililiği. Yayınlanmamış Doktora Tezi, 

Anadolu Üniversitesi. 

 

Diken,  İ.  H.  (2004).  First  Step  to  Success  early  intervention  program:  A  study  of 



effectiveness  with  children  in  an  American-İndian  nation  community  school

Published doctoral dissertation, University of Arizona State, USA.  

 

Diken, İ. H., Bozkurt, F. Arıkan, A., Çolak, A., Çelik, S., Cavkaytar, E. ve Şenbalkan 



Tomris, G. (2011).  Proje BİA-AV:  Okulöncesi  dönemde antisosyal  davranışları 

erken  önlemeye  yönelik  başarıya  ilk  adım  Erken  Eğitim  Programıanaokulu 

versiyonunun uyarlanması  ve etkililiği: Pilot çalışma bulguları. 21. Ulusal  Özel 

Eğitim Konferansında sözlü sunu, Cyprus/Kıbrıs. 

 

Diken,  İ.  H.,  Cavkaytar,  A.,  Batu,  S.,  Bozkurt  F.  ve  Kurtyılmaz,  Y.  (2008).  The 



effectiveness  of  the First Step to  Success  early intervention program in  Turkey: 

Results  of  the  pilot  study.  Paper  presented  at  the  meeting  of  the  32nd  Teacher 

Educators  for  Children  with  Behavioral  Disorders  (TECBD),  Tempe,  Arizona, 

USA.  

 

Diken, İ. H., Cavkaytar, A., Batu, S., Bozkurt F. ve Kurtyılmaz, Y. (2010). First Step to 



Success - a school/home intervention program for preventing problem behaviors 

in  young  children:  examining  the  effectiveness  and  social  validity  in  Turkey. 



Emotional and Behavioural Difficulties, 15(3), 207-221.  

 

Diken, İ. H., Cavkaytar, A., Batu, S., Bozkurt F. ve Kurtyılmaz, Y. (2011). Effectiveness 



of  the  Turkish  version  of  “First  Step  to  Success  Program”  in  preventing 

antisocial behaviors. Education and Science, 36(161), 145-158.  

Diken H. İ.ve Rutherford, B. R. (2005). First Step to Success early intervention program: 

A  study  of  effectiveness  with  Native-American  children.  Education  and 



Treatment of Children 28(4), 444-465. 

 

Forness,  R.S.,  Freeman,  N.  F.  S.,  Paparella,  T.,  Kauffman,  M.  J.  ve  Walker,  M.  H. 



(2012).  Special  education  implications  of  point  and  cumulative  prevalence  for 

                                                                                                      Başarıya İlk Adım Erken eğitim Programı      

 

International Journal of Early Childhood Special Education (INT-JECSE), 6(1), 55-79. 



 

 

74 

children  with  emotional  or  behavioral  disorders.  Journal  of  Emotional  and 

Behavioral Disorders, 20(4), 5-19. 

 

Fox, L., Dunlap, G. ve Cushing, L. (2002). Early intervention, positive behavior support, 



and transition to school. Jorunal of Emotional and Behaviorlar Disorders, 10(3), 

149-157. 

 

Frey, A. J., Small, J., Feil, E., Seeley, J., Walker, H., & Golly, A. (2013). The feasibility 



of  first  step  to  success  with  preschoolers.  Children  &  Schools,  35(3),  171. 

Grossman, D. C., Neckerman, H. J., Koepsell, T. D., Liu, P. I., Asher, K. N. ve 

Beland,  K.  (1997).  Effectiveness  of  a  violence  prevention  curriculum  among 

children  in  elementary  school:  A  randomized  controlled  trial.  Journal  of  the 



American Medical Association, 277(20), 1605 – 1611. 

 

Golly,  A.,  Sprague,  J.,  Walker,  H.,  Beard,  K.ve  Gorham,  G.  (2000).  The  First  Step  to 



Success Program: An analysis of outcomes with  identical twins across multiple 

baselines. Behavioral Disorders25(3), 170-182. 

 

Golly, A. M., Stiller, B.ve Walker, H. M. (1998). First Step to Success: Replication and 



social  validation  of  an  early  intervention  program.  Journal  of  Emotional  and 

Behavioral Disorders6, 243-250. 

 

Gül,  O.ve  Vuran,  S.  (2010).  An  Analysis  of  studies  conducted  video  modeling  in 



teaching social skills. Educational sciences : Theory & Practice, 10(1), 249-274. 

 

Hester, P. P., Baltodano, H. M., Hendrickson, J. M., Tonelson, S. W., Conroy, M. A. ve 



Gable, R. A. (2004). Lessons learned from research on early intervention: what 

teachers  can  do  to  prevent  children's  behavior  problems.  Preventıng  School 



Failure, 49(1), 5-10. 

 

Kamps, D., Kravits, T., Stolze, J.ve Swaggart, B. (1999). Prevention strategies for at-risk 



students  and  students  with  EBD  in  urban  elementary  schools.    Journal  of 

Emotional and Behavioral Disorder, 7, 178-188.  

Karaoğlu,  M.  (2011).  Başarıya  İlk  Adım  erken  müdahale  programının  5-6  yaş  grubu 



çocuklarının  antisosyal  davranışlarına,  sosyal  becerilerine  ve  akademik 

etkinliklerle ilgilenme sürelerine olan etkisi. Yayınlanmış doktora tezi, Marmara 

Üniversitesi, İstanbul. 

Kauffman,  J.  M.  (1999).  How  we  prevent  prevention  of  emotional  and  behavioral 

disorders. Exceptional Children, 65, 448-468. 

Kennedy,  C.  H.  (2005).  Single  case  designs  for  educational  Research.  Boston,  MA: 

Allyn and Bacon. 



                                                                                                      Başarıya İlk Adım Erken eğitim Programı      

 

International Journal of Early Childhood Special Education (INT-JECSE), 6(1), 55-79. 



 

 

75 

Lee, J. (2012). Teacher motivation as an enhancement to the First Step to Success early 

intervention  program  for  children  with  tertiary  level  behavioral  challenges. 

Yayınlanmamış doktora tezi,  University of Louisville. 

Lien-Thorne,  S.  ve  Kamps,  D.  (2005).  Replication  study  of  the  First  Step  to  Success 

early intervention program. Behavioral Disorders, 31(1), 18–32 

Loman,  S.  L.,  Rodriguez,  B.  J.ve  Horner,  R.  H.  (2010).  Sustainability  of  a  targeted 

intervention package: First Step to Success in Oregon. Journal of Emotional and 

Behavioral Disorders, 18(3), 178-191. 

Overton,  S.,  McKenzie,  L.,  King,  K.  ve  Osbourne,  J.  (2002).  Replication  of  the  First 

Step  to  Success  model:  A  multiple-case  study  of  implementation  effectiveness. 

Behavioral Disorders28(1), 40–56. 

 

Özdemir,  S.  (2011).  The  effects  of  the  First  Step  to  Success  program  on  academic 



engagement  behaviors  of  Turkish  students  with  attention-deficit/hyperactivity 

disorder. Journal of Positive Behavior Interventions, 13(3), 168–177. 

 

Özdemir,  S.  (2006).  The  First  Step  to  Success  Program:  Implementation  effectiveness 



with  Turkish  students  with  attention-deficit/hyperactivity  disorder.  Yayınlanmış 

Doktora tezi. Arizona State University. 

 

Painter, K. J., Allen, J. S. ve Perry, B. (2011). Families’ experiences in wraparound: a 



qualitative  study  conceived  and  conducted  by  families  through  professional–

family  collaboration.  Journal of Emotional and Behavioral Disorders, 19(156), 

156-168. 

 

Ramey, C. T. ve Ramey, S. L. (1998). Early intervention and early experience. American 



Psychologist, 53,109–120. 

 

Reynolds,  A.  J.,  Temple,  J.  A.ve  Ou,  S.  (2003).  School-based    early  intervention  and 



child well-being in the Chicago longitudinal study. Child Welfare, 82, 633-56. 

 

Rodriguez,  B.  J.,  Sheldon,  M.  S.,  Loman,  L.  ve  Horner,  R.  H.  (2009).  A  preliminary 



analysis of the effects of coaching feedback on teacher ımplementation fidelity of 

First Step to Success. Behavioral Analysis Practices, 2(2), 11–21. 

Russell,  D.  L.  (2006).  Adding  function-based  behavioral  support  to  First  Step  to 

Success. Unpublished doctoral dissertation, University of Oregon, ABD. 

 

Seeley,  R.  J., Small,  J. W.,  Walker,  H.  M.,  Feil,  E.  G.,  Severson,  H.  H.,  Golly,  A.  ve 



Forness,  S.  R.  (2009).  Efficacy  of  the  First  Step  to  Success  intervention  for 

students  with  attention-deficit/hyperactivity  disorder.  School  Mental  Health,  1, 

37–48. 

 


                                                                                                      Başarıya İlk Adım Erken eğitim Programı      

 

International Journal of Early Childhood Special Education (INT-JECSE), 6(1), 55-79. 



 

 

76 

Sprague,  J.  ve  Perkins,  K.  (2009).  Direct  and  collateral  effects  of  the  First  Step  to 

Success program. Journal of Positive Behavior Interventions, 11(4), 208-221. 

 

Sumi, W. C., Woodbridge, M. W., Javitz, H. S., Thornton, S. P., Wagner, M., Rouspil, 



K., Yu, J. W., Seeley, J. R., Walker, H. M., Golly, A., Small, J.W., Feil, E. G. ve 

Severson, H. H. (2012). Assessing the effectiveness of First Step to Success: Are 

short-term  results the  first  step to  long-term  behavioral  improvements?  Journal 

of Emotional and Behavioral Disorders, 20(10), 1–14. 

 

Tomris,  G.  (2012).  Antisosyal  davranışları  önlemede  Başarıya  İlk  Adım  Erken  Eğitim 



Programı anaokulu versiyonuna yönelik öğretmen, veli ve rehberlerin görüşleri. 

Yayınlanmamış Doktora Tezi. Anadolu Üniversitesi. 

 

U.S.  Department  of  Education,  Institute  of  Education  Sciences,  What  Works 



Clearinghouse. (2012). Children Classified as Having an Emotional Disturbance 

intervention  report:  First  Step  to  Success.  06.06.2012  tarihinde 

http://ies.ed.gov/ncee/wwc/pdf/intervention_reports/wwc_firststep_030612.pdf 

adresinden alınmıştır. 

 

Walker,  H.  M.  (1998).  First  step  to  prevent  antisocial  behavior.  Teaching  Exceptional 



Children, 3 (4), 16. 

 

Walker, M. W., Golly, A., Mclane, J. Z. ve Kimmich, M. (2005). The Oregon First Step 



To  Success  replication  initiative:  Statewide  result  of  an  evaluation  of  the 

program’s impact. Journal of Emotional and Behavioral Disorders, 13(3), 163. 

 

Walker,  H.  M.,  Kavanagh,  K.,  Stiller,  B.,  Golly,  A.,  Severson,  H.  H.  ve  Feil,  E.  G. 



(1998).  First  Step  to  Success:  An  early  intervention  approach  for  preventing 

school antisocial behavior. Journal of Emotional and Behavioral Disorders, 6(2), 

66-80.  

 

Walker,  H.  M.,  Ramsey,  E.  ve  Gresham,  F.  M.  (2005).  Antisocial  behavior  in  school: 



Evidence-based  practices  (2nd  Ed.).  Belmont,  USA:  Wadsworth  Thomson 

Learning. 

 

Walker, H. M., Severson, H. H., Feil, E. G., Stiller, B. ve Golly, A. (1998). First Step to 



Success:  Intervenıng  at  the  point  of  school  entry  to  prevent  antisocial  behavior 

patterns. Psychology in the Schools, 35(3), 259-269. 

 

Walker,  H.  M.,  Seeley,  J. R.,  Severson,  H.  H., Graham,  A.  B.,  Feil,  G. E.,  Serna,  L., 



Golly, M. A. ve Forness, R. S., (2009). A randomized controlled trial of the First 

Step to Success early intervention demonstration of program efficacy outcomes 

in  a  diverse,  urban  school  district.  Journal  of  Emotional  and  Behavioral 

Disorders, 17(4), 197-212. 

 


                                                                                                      Başarıya İlk Adım Erken eğitim Programı      

 

International Journal of Early Childhood Special Education (INT-JECSE), 6(1), 55-79. 



 

 

77 

Walker H. M., Stiller B., Golly A., Kavanagh K., Severson H. ve Feil E. (1997). First 

Step  to  Success:  Helping  Young  Children  Overcome  Antisocial  Behavior. 

Longmont, CO: Sopris West. 

 

Webster-Stratton,  C.  (2000).  The  Incredible  Years  Training  Series.  Office  of  Juvenile 



Justice and Delinquency Prevention, June, 2000.  

 

Webster-Stratton,  C.,  Reid,  J.,  ve  Hammond,  M.  (2001).  Social  skills  and  problem 



solving training for children with  early-onset  conduct  problems: Who benefits? 

Journal of Child Psychology and Psychiatry, 42(7), 943-952.  

 

Webster-Stratton,  C.ve  Reid,  M.  J.  (2004).  Strengthening  social  and  emotional 



competence  in  young  children—the  foundation  for  early  school  readiness  and 

success ıncredible years classroom social skills and problem-solving curriculum. 



Infants and Young Children, 17(2), 96–113.  

 

Zigler,  E.  (1994).  Early  intervention  to  prevent  juvenile  delinquency.  Harvard  Mental 



Health Letter, 11(3), 3-5. 

 

Yüklə 297,31 Kb.

Dostları ilə paylaş:
1   2   3




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©azkurs.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin