Sərraf şİruyə

Sərraf Şiruyə             
                           
                          
 
 
4 
latüm yaranmalı idi və yarandı da. Onun doğulduğu şairlər 
ocağında  “Allaha  bəndəlik  etməyən”  Şiruyə  ilhamı  sözün 
ilahi  məqamına  yetməliydi.  Belə  də  oldu.  Qərbi  Azərbay-
canın  ulu  Göyçə  mahalının  bir  kəndindən  boy  atıb  bütöv 
Azərbaycana  oğul  olmaq  Sərraf  Şiruyə  kimi  barmaqla  sa-
yılası az-az insana nəsibdir. 
Deyirlər ki, zirvələr uzaqdan əzəmətli, vüqarlı görünür. 
Ucalığa  yaxınlaşdıqca  əvvəlki  heyrət  azalır.  Yaxınlarının 
gözündə  Sərraf  Şiruyə  bəlkə  də  elə  adi  Şiruyə  müəllimdir. 
Bu təbidir. Lakin, onu da bilmək lazımdır ki, Şiruyəni şeir-
lərilə  uzaqdan  tanıyanların  nəzərində  o  bir  nəhəng  istedad 
zirvəsidir ki, hər ucalıq hələm-hələm belə urvatla sevilməz. 
Haqdan gəlmə vergili şair ayrı necə ola bilər ki? 
Büllur gözlü həzin bir bulağın “Segah”ının ovsunundan 
kim  sehirlənməyib,  zirvələrdən  sellənən  şaqraq  bir  şəlalə-
nin “Mənsuriyyə” ecazından kim heyrətlənməyib ki, Sərraf 
Şiruyənin  cilvəli  şeir  çağlayışından  da  beləcə  sehirlən-
məsin, heyrətlənməsin? Şiruyənin poeziyasını ulu xalqımı-
zın  müdrikliyindən  qaynaqlanan  milli  ruh  və  milli  kalorit 
ballandırır,  qaymaqlandırır.  Onun  söz  düzümündən  hansı 
mövzu  nəğmələnirsə  nəğmələnsin,  o  mövzunun  cövhəri, 
mayası  istəkdən,  sevgidən,  vurğunluqdan  yoğrulur.  Həsrə-
tin göynəmindən gizildəyən Şiruyə şeirlərinin nüvəsində də 
həmin  istək,  həmin  sevgi,  həmin  vurğunluq  uyuyur.  Yəni 
onun  öz  dərdinə  də,  həsrətinə  də  vurğunluğu  var.  Çünki, 
dünyanın  necə  dünya  olduğunu  bilir,  insan  ömrünün  fəl-
səfəsini anlayır.