Sərraf şİruyə

Sevinci qəm, dərmanı dərd,  
Şirini acı sevdirər. 
Dostu düşmən, mərdi namərd, 
Qardaşı bacı sevdirər. 
 
Hikmət deyək təzadlara, 
Al günəşə, yağan qara. 
Baharı qış, ağı qara, 
Gündüzü gecə sevdirər. 
 
 
 
Şiruyə  Qurani-Kərimin  “Nəfsini  qoru”  tapşırığını,  ba-
baların “İnsanın tamahı qılıncdan itidir” və yaxud “Artıq ta-
mah daş yarar, daş qayıdar baş yarar” hikmətini dərk etmə-
yənlərə necə də acı-acı gülür: 
 
Şöhrət xatirinə, var xatirinə, 
Bir-birini didənlər var, ay Allah! 
Beyni mədəsinə yedəkçi olan, 
Neçə-neçə bədənlər var, ay Allah! 
 
 

---

Sərraf Şiruyə             
                           
                          
 
 
10 
Xalqın içindən çıxıb onun xaininə çevrilən, yurdu, eli, 
obanı  taxt-taca,  tamaha  qurban  kəsən  və  ona  görə  də  bu 
milləti  ağlar  günə  qoyan,  Vətəni  namərd,  nankor  erməni-
lərin  tapdağına  təhvil  verən  vicdansız  və  şərəfsizlərə  qarşı 
Şiruyənin içindən nifrət püskürür.