«SÇASTYE»
Indi dərs kitabındakı uzun bir şeri qabağına qoyub əzbərləyən Günaya baxıram
və birdən-birə kiçik bir əhvalat yadıma düşür.
1980-ci ilin noyabr ayı idi.
Günay birinci sinifdə oxuyurdu və hər gün səhər dərsə gedirdi, günortalar isə
axşama qədər cidd-cəhdlə dərslərini hazırlayırdı.
Həmin noyabr günü rus dilindən ev tapşırığı vermişdilər və Günay bütöv bir
cümləni (!) səliqə ilə yazmalı idi: əvvəlcə sözləri bir-bir qaralamada yazırdı ki, sonra
dəftərə köçürtsün.
Günayın yazdığı cümlədə bir «sçastye» sözü var idi və Günay yarım saat idi ki,
bu sözün üstündə əlləşirdi: «ç» hərfində və yumşaqlıq işarəsində çaşırdı və buna
görə də «sçastye» sözünü yaxşı yaza bilmirdi.
Günay daha özünü saxlaya bilmədi, darıxdı, əsəbiləşdi və bu sözün –
«sçastye»nin qarasına deyinməyə başladı:
– Yazmaq olmur bunu! Pis sözdü bu söz! Zəhləm gedir bu sözdən! Istəmirəm bu
sözü!
Günay beləcə deyinə-deyinə mənə baxdı və bilmirəm mənim sifətimdə necə
ifadə əmələ gəlmişdisə – gülümsədimmi? fikrə getdimmi? bəlkə rişxənd idi, ya nə
üçünsə təəssüf idi? – bilmirəm, məndən soruşdu:
– Nədi?
– Heç nə... – dedim.
Əlbəttə, mən Günaya deyə bilərdim ki, bu barədə səninlə iyirmi ildən sonra
danışarıq...
18 may 1981.
Bakı.
| 
