Seçilmiş əsərləri
Yüklə 2,94 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
* * *
xatirələr bu yağışlı günlərdə güzgü kimi sınır bir bir
yerə tökülmüş güzgü qırıqlarında gün işığı ocaq şöləsi qulaq parası 343
gözün yarısı gecənin qaranlığı döşün giləsi yarımçıq göbək
güzgü qırığına düşmüş göz yaşı güzgü qırığında gülən dodaqların bir kənarı güzgü qırığında öpüş izi yalan
sədaqət xəyanət qara gözlərin işıltısı sonuncu nəfəs çağa qışqırtısı yenicə tərləyən bığ yeri dən düşmüş saçlar
yağış kəsmir sınır güzgülər qırıq qırıq yerə dağılır xatirələr
kəsəcək yağış dan yeri söküləcək görünəcək günəş süpürgəçi qarı həmişə axan burnunu çəkə çəkə güzgü qırıqlarını süpürəcək və aparıb zibil qabına tökəcək
O mikrobların hamısı, o milyard-milyard, trilyard-trilyard və bunlardan da çox- çox mikrobların, azı, lap cüzisi mehriban, çoxu, həddən artıq çoxu isə zəhərli mikrobların hamısı, elə bil, bu dəm şairin beyninə dolmuşdu, biri o birini itələyə- itələyə, bir-birini sıxışdıra-sıxışdıra hər mikrob onun beynində öz yerini bərkitməyə çalışırdı və şairin beynindəki bu mikrob təlatümü, bu mikrob çaxnaşması çox bədheybət, çox əzablı-əziyyətli bir ağrının içində idi. Əminə xanım onda nazik, kəpənək kimi yüngül bir qız idi, elə bil, indi yaşadığı (indi yaşadığımız) bu dünyanın adamı deyildi, başqa bir planetdən gəlmişdi və evləndikləri gecənin səhəri günü – həmişəlik bir keçmişdə qalmış o günün sübh çağı, əynində ağappaq ipək penuar (və bu penuarın altından onun o zaman balıq kimi hamar lüt bədəni görünürdü), pəncərənin qabağında dayanıb hələ oyanmamış şəhərə – Bakıya – baxırdı və o sübh çağının ala-qaranlığında dəniz kənarına tərəf uçan bir cüt quş – görən, nə quşlar idi onlar? kim bilir?.. o quşların sümükləri də çürüyüb indi...– gördü, ona görə, ya da nəydisə, birdən soruşdu: – Görəsən, quşların da ruhu var? Sən arxası üstə çarpayıda uzanıb qollarını başının altında çarpazlamışdın və: – Yəqin...– dedin. 344
O ağappaq ipək penuarlı nazik (bədəni balıq kimi hamar!) qız: – Dünyada nə qədər canlı var, onların hamısının ruhu var?– soruşdu. Sən gülümsəyib: – Yəqin var də...– dedin. – Mikroblar da canlıdı də... Onların da ruhu var də... Hə? Sən çiyinlərini çəkib (onda heç haran ağrımırdı): – Yəqin də...– dedin. – Milyon illər mikroblardan tutmuş dinozavrlaracan, bu qədər canlı ölüb dünyada, bundan sonra da hələ, e-e-ey!.. nə qədər öləcək... Bəs, bu qədər ruh o dünyaya necə sığışır? Sən ağappaq penuarlı və bir az da, elə bil, özü öz fikirlərindən ürkmüş o nazik qıza baxa-baxa, bu dəfə güldün və: – Nə bilim?..– dedin. nə bilim... Sən onda: – Nə bilim...– dedin. Amma niyə sığmır? O gün ki, Allah insanı yaradıb, bax, o gündən bu tərəfə nə qədər insanlar Allaha yalvarıb, dua edib, imdad istəyib və o qədər yalvarışlar, dualar, imdadlar görünən bu dünyaya necə sığıbsa, o ruhlar da görünməyən o dünyaya eləcə sığa bilməz bəyəm? Bu qədər fikir, bu qədər dərd-sər, qəm-qüssə, bu qədər sevinc, bu qədər hissiyyat balaca bir beyinə necə sığışır? Hə? Amma onda sən: – Nə bilim...– dedin. nə bilim... heç kim bilmir... bu düynyada heç kim heç nə bilmir... və belə bir savadsızlıq müqabilində bu dünyanın – görünən dünyanın hiss- həyəcanları, dərdi-səri, ağrısı-acısı, qorxusu, əslində, çox əbləh bir şeydi... Indi, bax, bu dəm şairin beynini doldurmuş o mikroblar da, şairlə birlikdə, o ruhlar dünyasına gedəcək... Bəs o ruhlar dünyası yoxdusa, onda necə? Amma o araba ki, o palçıq yolda cırıldaya-cırıldaya gedirdi, o yol ruhlar dünyasına aparan yolun başlanğıcı deyildi, o yol başqa bir dünyanın – heç kimin eşitmədiyi, bilmədiyi üçüncü dünyanın yolu idi, amma bu dünya – bu görünən dünya o uşağı o araba yükünün üstündən çəkib aşağı saldı, özündə saxladı, onu o arabanın getdiyi üçüncü dünyaya buraxmadı.
Yüklə 2,94 Mb. Dostları ilə paylaş:
|