135
HÜSEYN NĠHAL ATSIZ
(1905-1975)
***
Dumanlı gözlərim bir xəyal arar,
Tan vaxtı üfüqdə günəş yanmadan.
Hər gözəl dəqiqəm keçər çabucaq,
Dadını içib də könül qanmadan.
Mənim də çox dadlı bir dünüm vardı,
Bir
ala gözləri süzgünüm vardı.
Ömrümdə bir gecəm, bir günüm vardı,
Onu da usandım artıq anmadan.
Gün olur, üfüqlər könlümü sıxar,
Gün olur ki, könlüm ahımdan bıxar.
Bu yollar həmişə qürbətə çıxar,
Bir bulaq başında durub qonmadan.
Ömründə gülmədin, rahat bulmadın,
Ölsən də nola ki, anılmaz adın…
Hey Atsız! İyirmi beş ildə qocadın,
Başında saçların bəyazlanmadan.
1931
|
