SƏLAMI (Dəstə)//ŞƏLƏLİ (Naxçıvan) – şaftalıya
oxşayan gözəl iyli meyvə. –Səlamı peyvas meyvədi da.
SƏLƏK (Naxçıvan) – pendir küpəsinin ağzına
bağlanan heyvan dərisi. –Sələyi pənir, yağ, doşap nə olsa onun
ağzına bağlıyırıx.
SƏLƏSOVLAMAX (Naxçıvan)//SƏRƏSAVLAMAX ( Şahbuz) – hamarlamaq. –Torpağı sələsovlamışıx.
SƏLLƏMƏ (Naxçıvan)//SƏLİMİ (Ordubad) –
özbaşına adam. –Elə bilginən səlləmə atdı, hara gəldi baş alır
gedir.
SƏLLƏMƏ BURАХMАQ//SЕLLİMİ (Оrdubаd) –
suyu özbаşınа burахmаq. –Əhməd suyu zəmiyə sеllimi
234
burахıbdı.
SƏMƏ (Naxçıvan) – səfeh, axmaq. –Qız elə bil səmədi,
sözü d
ə başa tüşmür.
SƏMİZ//SƏMRİMİŞ//SEMİZ (Culfa, Ordubad) –
kök, gümrah heyvan.
SƏNGƏH (Ordubad) – lavaş şəkilli çörək. –Səngəh də
lavaşa oxşuyur elə.
SƏNGİMƏX' (əksər şivələrdə) – ara vermək, azalmaq.
–Diy
əsən yağış birəz səngidi axı. SƏR (Babək, Culfa, Şahbuz) – zənciri boyunduruqda
h
ərəkət etməyə qoymayan dəmir hissə. –Sər qoymaz zəncir
d
ərbəşə.
SƏRAB (Kotam) - əkinə verilən üçüncü su. –Sərabdan
sonra ta buğdə qaraul gösdərməyə başdiyəcax.
SƏRÇİ (Şərur) - əkin yerinin qurtaracağında suyun
başqa sahələrə keçməməsi üçün qazılmış kiçik arx. –Sərçi
imkan vermir ki, su axsın o biri yerə.
SƏRDƏN//SƏRDAN (Vayxır) – qoyun sağlan yer. –
Heyvanı sərdəndə sağıllar. –Kеçən il sərdаndа bеş yüz sаğmаl
qоyun sаğdırdım.
SƏRXOV (Biçənək) – səpindən sonra sahədə görülən
iş.
SƏRKAR (Gömür) – keçmişdə varlıların sürüsünə
cavabdeh şəxs, baş çoban. –Sərkar keşmişdə varıydı, indi ta
h
ərə öz heyvanına ancax baxır.
235
SƏRLİ (Ordubad) – kobud, qaba. –Sərli adəmnən
m
ə:mki tutmaz.
SƏRMƏ (Naxçıvan) – boyunbağı. –Nənəmin bir
q
ədimi sərməsi var.
