Ey
daşlaşan, torpaqlaşan ulu babam!
Bu günümd
ən dünənimə uzaqlaşan ulu babam!
Kül
əkləşən, dumanlaşan ruhunla sən
Ayağa dur, səninləyəm!
S
əs getməyən, əl yetməyən
Q
ədim tarix dərəsindən səs ver
m
ənim səsimə sən.
S
ənə gələn, səndən ötən nəydi belə? –
82
S
əndən ötüb qardaşına dəydi belə?
Bununlamı neçə dəfə
Ata-
oğul, qardaş hissi haçalandı,
Bir
şəhərin. Beş qardaşın xanlığına parçalandı?
O
zamanmı bitdi bizim dilimizin
«S
ənin», «mənim» qabarı da?
O
zamanmı bitdi bizim
Dilimizin «
haralısan?» damarı da!
S
əninləyəm, ulu babam! Bu məsəli kimdi yazan?
Hansı soysuz ata idi. Ataların imzasını
Ç
əkib ona möhür basan?!
Adınızı dastanlardan oğrayıram,
Ruhunuzu
qıyma-qıyma doğrayıram
Qara Çoban, D
əli Domrul, ey Xan Elyar,
Cizir
oğlu Mustafa bəy!
Əgər ki, siz bu məsələ qol çəkdiniz!
Sonra, sonra
hansımızsa xalqa gələn bu qəzadan
Öz
başını yana əydi, o qəza bir topa dönüb
S
əttarxanın tifaqına yaman dəydi,
M
əndən ötdü!.. Məndən ötdü!..
Sevinc
ə bax, qeyrətə bax,
Bunu yazan xilq
ətə bax!
M
əndən ötdü!..
Qulağımdan getmir bu səs,
Z
ərbələri qardaşına, sirdaşına ötürən kəs
X
ətainin süqutuna qəh-qəh çəkdi.
Sonra, sonra s
əhərəcən başına yuz qədəh çəkdi.
O q
əh-qəhin dalğasından,
o m
əstliyin baş fırladan
Havasından qopan daşdı –
Az
ərbaycan torpağında araz boyda şırım açdı.
M
əndən ötdü...
Bunu dedi
Şəki xanı. Bunu dedi Bakı xanı,
Bunu dedi
İbrahim xan, Fətəli xan, Kəlbəli xan...
83
Q
əza ötdü məndən, - dedi, ötən kimi
«m
ən-mən» dedi.
«M
ən-mən» dedi bu ölkədə nə qədər xan.
Onlar «m
ən-mən» deyən yerdə sən olmadın,
Az
ərbaycan!
S
əni səndən alıb belə yüz illərlə uyutdular,
S
əni sənlə ələdilər, səni səndə üyütdülər.
Dib
ək oldun öz duzunla, öz daşınla.
Ögey oldun
doğma, ekiz qardaşınla –
M
əndən ötdü deyənlərin qeyrətindən,
Namusunu yey
ənlərin qeyrətindən!
M
əndən ötdü... məndən ötdü!
Ey
daşlaşan, torpaqlaşan ulu babam!
Bu günümd
ən dünənimə uzaqlaşan ulu babam!
Ayağa dur! Dəfn etdiym məsəlinin başdaşına
Bir t
Dostları ilə paylaş: |