Verdiği ilham ve sevgi dolu destek ile bu kitabın yazilmasini

SEVGİ KORKUYU DEFEDER 
îşte korkunun hayatımızdaki rolünü gösteren başka bir 
hikâye: Bir adamın çok sevdiği küçük, üç aylık bir Doberman 
Pinscher köpeği vardı. îşi nedeniyle başka bir kente taşınır­
ken köpeği bir arkadaşına verdi. Bir yıl sonra aynı yere dön­
düğünde yapmak istediği ilk şey tabii ki köpeğini görmekti. 
Arkadaşının evinin etrafındaki yüksek çiti ve kapıdaki zili 
görünce çok şaşırdı. Zilin ev sahibinin dikkatini çekmek için 
olduğunu biliyordu; ancak, köpeği sundurmada görünce ses­
lendi ona. Köpek hiçbir tepki göstermedi, adam da içeri girip 
köpekle konuşmaya karar verdi. Kapıdan içeri girdiğinde kö­
peğin tüyleri kabardı ve hırlamaya başladı. Adam korkusuz­
ca yaklaşmaya devam edince köpek sakinleşmeye başladı. 
Adam sundurmaya vardığında köpek kuyruğunu sallıyordu. 
Adam kapıyı çalmadan önce birkaç dakika oynadılar. Arka­
daşı kapıyı açtı ve onu sevgiyle selâmladı. Birkaç dakika ko­
nuştuktan sonra birden ev sahibinin yüzü sarardı, "Köpek?" 
dedi. "Bahçeden doğruca yürüdün ve köpeğin önünden geçtin 
öyle mi?" "Neden, evet, elbette" diye yanıtladı ziyaretçi. 
"Prens ve ben eski arkadaşız. Önce tanımadı beni, ama uzun 
sürmedi bu." 
"O Prens değil" dedi beriki. "Sen gittikten kısa bir süre 
sonra Prens öldü; biz de ona benzer başka bir köpek aldık, 
ama bu bir katil. Gördüğün o yüksek çitin nedeni bu." 
Korku olmadığı için tehlike yoktu. Sevgi aradaki uçuru­
ma köprü oluşturmuştu. Adam giderken arkadaşının kapıya 
kadar refakat etme teklifini reddetti. Kapıdan geçerken kö­
pek ona baktı ve hafifçe hırladı. Adam birden korkuya kapıl­
dı. Düşünmeye başladı, "Bu benim köpeğim değil. Bu bir 
katil." Giderek hızlanmaya başladı, kapıya tam zamanında 
vardı. Bahçeye ilk girdiğinde köpeğe duyduğu sevgi bulaşı­
cıydı. Köpek bir katil olmasına rağmen dostça karşılık ver-
176 
177 

---

misti. Geri dönerken ise adam korku ve endişe duyduğu için 
köpek de aynı şeyi hissetmiş ve korkuyla karşılık vermişti. 
Sık sık dış şartlar tarafından yönetilmemize izin veri­
riz. Adam, köpeğin bir katil olarak tanındığını duyunca gü­
venini kaybetti. Varlığının gerçeği'ni bilse ve güvenseydi, 
sevginin korkuyu defettiğini ve bizi hayatla bütünleştirdiği-
ni kanıtlayabilecekti. Korkunun aldatıcı yönleri vardır. Her 
zaman korktuğumuz şey tarafından aldatılırız. Burada köpe­
ğin ünüydü, başka bir zaman komünizm tehdidi veya ölü­
m ü n gölgesi olabilir. 
KORKU DÜŞMANIN SAHİP OLDUĞU EN GÜÇLÜ SİLAHTIR 
Düşmanınızın kim ya da ne olduğu hiç önemli değil, 
onun en güçlü silahı sizin korkunuzdur. Bu düşmandan 
korkmaya başladığınız an sizden güçlü duruma geçer. Eski 
bir kitabe bunu gösteriyor. Şöyle ki: 
Ölümle karşılaştım. Sordum, "Nereye gidiyorsun?" 
Ölüm yanıtladı, "Benares'e gidiyorum." 
"Oraya neden gidiyorsun?" diye sordum. 
"Bin kişiyi öldürmek için." 
Ertesi hafta yine karşılaştım Ölüm'le. 
Ölüm'e sordum, "Benares'e bin kişi öldürmek için git­
medin mi? Anladığım kadarıyla yüz bin ölü var." 
Ölüm gülümsedi ve "Ben bin kişi öldürdüm" dedi, "Geri­
sini korku öldürdü." 
Bu korkulann bazılarına bir göz atalım. Bakarken  t a n ı ­
maya başlayacağız onları. Tanıdıkça da kurtulacağız onlar­
dan. 
ÖLÜM KORKUSUNU YENMEK 
"Korkaklar bin kez ölür" derler. Her korku küçük bir 
ölümdür. Temelde her korku bir ölüm korkusudur. Ölümden 
korkmaktan kurtulursak hayatla korkusuzca yüzyüze gelebi­
liriz. Ölüme "son düşman" denir; aslında o yenmemiz gere­
ken ilk düşmandır. 
Ölüm gerçekten bir düşman mı? Yok etmemiz gereken 
aslında ölümle ilgili duygularımız değil mi? Ölüm sadece be­
dene gelir. Ruha dokunmaz. Ölümle ilgili inancımız değişirse 
ölüm bir düşman olmaktan çıkar. Hayata hiçbir şey olamaz. 
Hayat ölmez. İnsan bunu anladı mı, ölüm ona hiçbir zarar 
veremez. Hayat sonsuzdur. Kullandığı şekil değişebilir, ama 
Hayat sonsuza dek sürer. Hayat yok edilemez. 
insan aklı Evrensel Akıl'la bir  b ü t ü n d ü r . Asıl Ben'iniz 
asla ölmez, ihtiyaç duyduğu şekilde kendini ifade ederek var 
olmaya devam eder. Ölüm, ileri doğru hareketimizde anlık 
bir aradır yalnızca; böylece başka bir deneyime geçebiliriz. 
Sir Thomas Browne'ın dediği gibi "Yaratılmış dünya, sonsuz­
lukta küçük bir parantezdir yalnızca." 
Ölüm korkusu yenildi mi, hastalık korkusunu yenmek 
çok kolay olur. Hastalık basit anlamda huzur eksikliğidir, 
hastalıkta güç yoktur. Kendimizi huzursuzluk, endişe ve kor­
kunun diğer çocuklanna açık tutarsak, bedende bir hastalık 
inancıyla son bulan Hayat'tan ayrılık duygusuna kapılırız. 
Hakkımızdaki gerçek bu olmadığı için bu duygu yenilebilir. 
Tanrı bedenlerimize hastalık vermedi. Tanrı bize mükem­
mel Hayat'ı sundu. Korkusuzca kabul etmemiz için bu hayat 
bizi bekliyor. 
178 
179 

---