Çocuk Kalbi

STARDI’NİN KİTAPLIĞI
Geçen  gün  Stardi’lere  gittim,  evleri  tam  okulun  karşısında.  Doğrusu
kitaplığına  hayran  oldum.  Arkadaşım  hiç  de  zengin  değildir,  çok  kitap  satın
alamaz  ama,  ders  kitaplarını,  akrabalarının  hediye  ettikleri  kitapları  özenle
saklar;  eline  geçen  bütün  parayı  da  kitap  alabilmek  için  bir  kenara  koyar.
Böylece küçük bir kitaplık meydana getirmiş. Oğlunun bu tutkusunun farkına
varan  babası  ona  ceviz  ağacından  yapılma  güzel  bir  kitaplık  satın  almış,
kitaplığın  ayrıca  küçük  bir  yeşil  perdesi  var.  Aşağı  yukarı  bütün  kitaplar  da
Stardi’nin  istediği  renklerde  ciltletmiş.  İstediği  zaman  küçük  bir  bordonu
çekiyor, küçük yeşil perde kalkıyor, üç sıra halinde dizilmiş her renkten kitap
görülüyordu.  Düzgün  duran  bu  kitaplar  parlak  ciltliydiler  ve  adları  da
kapaklarının üstüne yaldızlı harflerle yazılmıştı. Arkadaşım renkleri birbirine

---

uyacak  şekilde  yerleştirmesini  biliyor.  Kırmızı  kitapların  yanına  beyazları,
siyahların  yanına  sarıları,  beyazların  yanına  da  mavileri,  öyle  ki  uzaktan
bakılınca çok güzel bir görüntü meydana getiriyorlar. Sonra renklerin yerini
değiştirerek  eğleniyordu.  Bir  de  fihrist  yapmış.  Tam  bir  kütüphane  memuru
gibi.  Kitaplarının  yanından  hiç  ayrılmıyor,  onların  tozunu  alıyor,  sayfalarını
karıştırıyor, ciltlerini inceliyor, sayfaların arasına üfleyerek, o tombul, küçük
elleriyle  kitaplarını  ne  büyük  özenle,  dikkatle  açtığını  bir  görseniz.  Bütün
kitapları  daha  dün  alınmış  gibi  yepyeni.  Bense  bütün  kitaplarımı  toz  toprak
içinde,  yırtık  pırtık  bir  köşeye  atıp  bırakıyorum!  Satın  aldığı  her  yeni  kitap
onu  bayram  çocuğu  gibi  sevindiriyor;  onların  parlak  kaplarını  seyretmek,
kitaplığa  yerleştirmek,  sonra  dört  bir  yanını  evirip  çevirip  incelemek  için
onları yerlerinden almak ve bir hazine gibi onların üstüne titremek Stardi için
zevklerin  en  büyüğü.  Bir  saat  boyunca  bana  yalnız  kitaplarını  gösterdi.  Çok
okumaktan  gözleri  ağrıyordu.  Bir  ara,  oğlu  gibi  kısa  boylu,  şişman  ve  gene
onunki  gibi  boyunsuz  iri  başı  olan  babası  oturduğumuz  odadan  geçiyordu.
Oğlunun ensesine iki, üç şaplak indirirken bana da o kalın sesiyle:
–  “Bu  tunç  kafalı  hakkında  ne  düşünüyorsun,  bakalım?  Bu  kafasıyla  bir
şeyler başaracak, buna eminim!” dedi.
Bu sert, kaba okşamaların altında Stardi kocaman bir av köpeği gibi gözleri
yarı kapalı duruyordu. Ben bunu hiç denemedim, onunla şakalaşmaya cesaret
edemiyordum. Benden yalnız bir yaş büyük olduğuna inanmıyorum.
Stardi’lerden  ayrılırken,  arkadaşımı  o  her  zamanki  asık  suratıyla  kapıda
durmuş bana: “Güle güle” der görünce, yaşlı başlı bir beye söyleyeceğim gibi
ona da: “Sizi saygıyla selamlarım” dememe ramak kaldı.
Eve dönünce babama:
–  “Bir  türlü  anlayamıyorum:  Stardi  öyle  zeki  bir  çocuk  değil,  pek  kibar
hareketleri  yoktur,  yüzüne  bakınca  da  insanın  gülmesi  gelir,  bütün  bunlara
rağmen zorla kendini saydıran bir hali var.” dedim.
Babam:
– “Doğru, çünkü o karakter, irade sahibi bir çocuk” diye karşılık verdi.
Ben;
– “Bir saat onunla oturduğum halde elli kelime bile söylemedi, bir kerecik
olsun gülmedi, bana bir tek oyuncak bile göstermediği halde hiç sıkılmadım”
diye ekledim.
Babam da:
– “Çünkü onu takdir ediyorsun” diye karşılık verdi.

---