Çocuk Kalbi

ÇİLİNGİRİN OĞLU
Evet,  ama,  ben  Precossi’yi  de  takdir  ediyorum,  takdir  ediyorum  demek
yeterli değil. Çilingirin oğlu olan o, ufak tefek, soluk yüzlü, hüzünlü bakışlı,
iyi huylu, ürkek halli arkadaşım. Öyle çekingendir ki, herkese; “özür dilerim”
der. Hep hastalıklıdır, buna karşılık o kadar da çok çalışır ki.
Babası eve sarhoş döner; bir hiç yüzünden onu döver, elinin tersiyle vurup
bütün  defterlerini,  kitaplarını  odanın  dört  bir  yanına  fırlatır.  Okula  yüzünde
çürük  izleriyle,  bazen  de  yüzü  şişmiş,  ağlamaktan  gözleri  kızarmış  olarak
gelir.  Ama,  hiç,  hiçbir  zaman  babasının  onu  dövdüğünü  Precossi’nin
ağzından duyamazsınız.
Arkadaşları ona:
– “Seni baban mı dövdü?” diye sorarlar.
O, babasını lekelememek için hemen:
– “Hayır, hayır, bu gerçek değil!” diye bağırır.
Öğretmen, yarısı yanmış ödev kağıdını ona göstererek:
– “Bunu sen yaktın, değil mi?” diye sorunca;
–  “Evet”  diye,  titreyen  bir  sesle  karşılık  verir.  “Onu  ateşin  üzerine  ben
düşürdüm.”
Halbuki,  Precossi  dersini  çalışırken  eve  sarhoş  dönen  babasının  bir
tekmeyle masayı, lambayı devirdiğini hepimiz çok iyi biliyoruz.
Arkadaşım bizim evin çatı katında oturuyor. Kapıcı kadın her şeyi anneme
anlatır.  Kız  kardeşim  Silvia  da  bir  gün  taraçadan  Precossi’nin  bağırdığını
duymuş, çünkü dilbilgisi kitabı almak için kendisinden para istedi diye babası
onu merdivenlerden aşağı yuvarlamış.
Babası içiyor, çalışmıyor, aile de açlıktan kırılıyor. Sık sık zavallı Precossi
okula  aç  gelir  veya  Garrone’nin  verdiği  parça  ekmeği  yada  kırmızı  kalemli
öğretmenin verdiği bir elmayı kimseye göstermeden yer. Prescossi de birinci
sınıfı kırmızı kalemli öğretmenle okumuş! Ama, hiçbir zaman: “Açım, babam
bana yiyecek bir şey vermiyor.” demez.
Bazen,  rasgele  okulun  önünden  geçerken  babası  Precossi’yi  alıp  eve
götürmek için gelir, kapıda beklerdi. Soluk yüzlü, zorlukla ayakta durabilen,
etrafına tehdit eden gözlerle bakar, saçları gözlerinin önüne düşer. Beresini de

---

ters  giyen  bir  adamdı.  Zavallı  çocukcağız  onu  sokakta  görünce  tir  tir  titrer
ama, gene de gülerek babasına koşar, adam sanki başka bir şey düşünüyor da
onu  görmüyor  gibi  dururdu.  Zavallı  Precossi!  Yırtılan  defterlerini  onarır,
derslerini  çalışabilmek  için  arkadaşlarından  emanet  kitap  alır,  gömleğinin
yırtıklarını  iğneyle  tutturur.  Ayağından  çıkan  o  kocaman,  postalı  andıran
pabuçlarıyla, belinden düşen pantolonu, kollarını dirseklerine kadar kıvırdığı
o  upuzun  ceketiyle  onun  jimnastik  yaptığını  görmek  insanın  yüreğini
parçalar.  Çalışır,  gayret  eder;  eğer  evinde  rahatça  çalışabilseydi  sınıfın
birincilerinden biri olurdu.
Bu  sabah  okula  geldiğinde  yanağında  kocaman  bir  tırmık  izi  vardı.  Bütün
çocuklar:
–  “Bunu  baban  yaptı  değil  mi,  bu  kez  de  tersini  söylemezsin  ya,  bunu
mutlaka  baban  yaptı.  Git  müdüre  şikayet  et  de  onu  karakola  götürsün”
demeye başladılar.
Ama, o ayağa kalktı, kıpkırmızı, öfkeden titreyen bir sesle:
–  “Hayır,  hayır,  bu  doğru  değil!  Babam  beni  hiçbir  zaman  dövmez!”  diye
bağırdı.
Ama,  sonra  bütün  ders  boyunca,  kirpiklerinden  süzülen  gözyaşları  sıranın
üstüne  damladı.  Bu  sırada  biri  ona  bakacak  olsa,  ağladığını  belli  etmemek
için  gülümsemeye  çalışıyordu.  Zavallı  Precossi!  Yarın  bize  Derossi,  Coretti
ve Nelli gelecekler; Precossi’ye de söyleyeceğim, o da gelsin. Onunla birlikte
kahvaltı  edeceğim,  onu  eğlendirmek  için  kitap  hediye  edeceğim,  evin  altını
üstüne getireceğim. Bir kerecik olsun zavallı Precossi’nin sevindiğini görmek
için ceplerini meyveyle dolduracağım. Ne kadar yürekli, ne kadar iyi yürekli
bir çocuk!

---