Çocuk Kalbi

VITTORIO EMANUELE’NİN CENAZE TÖRENİ
17 Ocak
Bugün  öğleden  sonra  saat  ikide  sınıfa  girdiğimizde  öğretmen  Derossi’yi
çağırdı. O da gitti kürsünün yanında durdu ve yüzü bizlere dönük, heyecanlı,
yavaş yavaş yükselen berrak sesiyle, yüzü kızararak:
–  “Dört  yıl  önce,  bugün.  Bu  saatte,  İtalya’nın  ilk  kralı  II.  Vittorio
Emanuele’nin  cesedini  taşıyan  cenaze  arabası  Roma’da,  Panteon’un  önüne
gelmişti. II. Vittorio Emanuele yirmi dokuz yıl tahtta kaldı. Bu yirmi dokuz
yıl  boyunca  da,  üzerinde  yedi  ayrı  devlet  bulunan  kutsal  İtalya  toprağını,
yabancıların, zorbaların baskısına rağmen hür, bağımsız tek bir devlet haline
getirdi.  Değeri,  doğruluğu,  tehlike  karşısındaki  gözü  pekliği,  kazandığı
zaferlerdeki  zekası,  felaketler  karşısında  gösterdiği  dayanıklılık  onun  bu

---

yirmi  dokuz  yıllık  saltanatına  ün  kazandırdı,  memleketine  büyük  yararlar
sağladı.
Cenaze  arabası,  çiçek  yağmuru  altında  bütün  Roma’yı  dolaştıktan  sonra,
İtalya’nın  dört  bir  yanından  koşup  gelen  üzgün  halk  kalabalığının  sessizliği
arasında  ilerliyordu.  Bakanlar  kurulunun,  prenslerin,  generallerin,  muharip
gazilerin,  üç  yüz  şehrin  yolladığı  bir  bayrak  ummanını,  bir  milletin
güçlülüğünü, şanını temsil eden her şeyin izlediği cenaze arabası, üzerindeki
kıymetli yükünü bırakacağı mezarın bulunduğu Augustos Tapınağı’na ulaştı.
Tam  o  anda  bu  on  iki  zırhlı  süvari,  arabadan  tabutu  aldılar.  Bu  anda  bütün
İtalya ölen kralına, ülkesini ve halkını o kadar çok sevmiş olan yaşlı kralına,
askerine,  babasına,  tarihinin  en  mutlu,  en  şanlı  yirmi  dokuz  yılında  son  bir
defa veda etti. Bu muhteşem bir an oldu. İtalyan ordusunun, matem örtüsüne
bürünmüş  seksen  alay  bayrağını,  cenaze  arabasının  geçtiği  yola  dizilen
seksen  subay  taşıyordu.  Halk  yaşlı  gözlerle  bu  manzarayı  seyrediyordu.
Üzüntüden  sıkışan  yüreği  tabutla  matem  bayrakları  arasında  titriyordu.  Bu
seksen  bayrak  bütün  İtalya’yı  temsil  ediyordu;  böylece  de  binlerce  ölü,  sel
gibi  akmış  olan  kan,  en  kutsal  şanlarımız,  en  büyük  fedakarlıklarımız,  en
derin acılarımız o anda bir kez daha hatırlandı. Zırhlı süvarilerin taşıdığı tabut
önlerinden  geçerken,  onu  son  bir  defa  daha  selamlamak  için  orada
bulunanların hepsi birden başlarını eğdiler. Yeni kurulan alayların bayrakları,
Goito,  Pastrengo,  SantaLucia,  Novara,  Kırım,  Palestro,  San  Martino,
Castelfidardo  savaşlarının  eskimiş,  solmuş  bayrakları,  seksen  siyah  matem
örtüsünü  eğdiler,  yüz  madalya  tabuta  çarptı  ve  herkesin  kanını  donduran  bu
boğuk, madeni ses sanki hep bir ağızdan seslenen ve:
–  “Elveda,  iyi  kalpli  kral,  kahraman  kral,  doğruluktan  ayrılmayan  kral!
Güneş İtalya’nın üzerinde doğdukça sen de bizim kalbimizde yaşayacaksın”
diyen binlerce kişinin çığlığıydı.
“Bayraklar  tekrar  göğe  doğru  yükseldikten  sonra  kral  Vittorio  mezarın
ölümsüz şanına ulaştı.”

---