Çocuk Kalbi

ÇOCUKLARIN ANA BABALARI
6 Pazartesi

---

Bugün  öğleyin  babası  Stardi’yi  almak  için  okula  gelmişti,  bir  kere  daha
Franti’ye  rastlamasından  korkuyordu.  Ama  dediklerine  göre  Franti  bir  daha
gelmeyecekmiş, çünkü bir daha böyle şeyler yaparsa onu hapse atacaklarmış.
Bugün pek çok ana baba gelmişti. Bunların arasında Coretti’nin babası olan
oduncu  da  vardı.  Tıpkı  oğluna  benziyordu,  uzun  boylu,  neşeliydi,  sivri  uçlu
bıyığı, ceketin düğmesinde de iki renkli bir kurdele bulunuyordu. Onu sık sık
gördüğümden  diğer  çocukların  babaları  gibi  onu  da  tanıyorum.  Bir  de  beli
bükülmüş,  bembeyaz  saçlı  bir  büyükanne  vardır.  İster  yağmur  yağsın,  ister
kar,  ister  fırtına  olsun  o  gene  günde  dört  defa  torununu  okula  getirir  ve  onu
almaya  gelir.  Torunu  birinci  sınıfa  gidiyor.  Mantosunu  çıkarır,  giydirir,
kravatını  düzeltir,  elbisenin  tozlarını  silker,  saçlarını  düzeltir,  defterlerine
bakar.  Ondan  başka  bir  düşüncesi  olmadığı,  dünyada  kimseyi  ondan  daha
güzel  görmediği  anlaşılıyor.  Robertti’nin  topçu  binbaşısı  olan  babası  da  sık
sık okula gelir, hani bir çocuğu tramvayın altından kurtardığından beri koltuk
değnekleriyle  yürüyen  çocuk.  Oğlunun  arkadaşları  onun  yanından  geçerken
onu  selamlarlar  o  da  bütün  çocukları  selamlar  ve  okşar  hiç  birini  unutmaz.
Giyimleri pek iyi olmayan fakir çocukları daha büyük bir sevgiyle selamlar,
onlara  gülümser.  Bazen  insan  acıklı  şeyler  de  görüyor.  Bir  oğlu  öldüğü  için
uzun  zamanlar  okul  kapısında  görünmeyen  bir  bey  vardı,  diğer  oğlunu  bir
uşak  gelip  alıyordu.  Dün  ilk  kez  okula  geldi,  ölen  çocuğunun  arkadaşlarını
görünce  bir  köşeye  çekildi,  yüzünü  iki  eliyle  kapadı  ve  hıçkıra  hıçkıra
ağlamaya başladı. Müdür onu kolundan tuttu ve kendi odasına götürdü. Bazı
ana babalar çocuklarının bütün arkadaşlarını adlarıyla biliyorlar. Kardeşlerini
beklemeye gelen liseliler, bitişik okulda okuyan kız çocuklar da oluyor. Yaşlı
bir bey var, bir zamanlar yüzbaşıymış, ne zaman bir çocuk sokakta kalemini,
yada defterini düşürecek olsa hemen eğilir onu yerden alır. Diğerleriyle okula
ait şeylerden söz eden iyi giyimli, başlarında örtüleri, kollarında sepetleriyle
gelen hanımlar da var:
– “Bu seferki problem doğrusu çok zordu!”
– “Bu sabahki dilbilgisi dersi de bitmek bilmiyordu!” diyorlar aralarında.
Bir  sınıfta  hasta  bir  öğrenci  olsa,  hepsi  bunu  biliyor;  bir  hasta  biraz  daha
iyileşti mi, hepsi seviniyor. Bugün sekiz, on tane ev hanımı, işçi kadın sebze
satıcılığı  yapan  Crossi’nin  annesinin  etrafında  toplanmışlardı.  Erkek
kardeşimle  aynı  sınıfta  okuyan  ve  hayatı  tehlikede  olan  bir  küçük  çocuğun
sağlık durumunun nasıl olduğunu soruyorlardı.

---