Çocuk Kalbi

FEDAKARLIK
9 Salı

---

Annem  çok  iyi  kalplidir,  kız  kardeşim  Silvia  da  onun  gibidir.  O  da  onun
gibi  iyi  kalpli  ve  vicdanlıdır.  Dün  akşam  aylık  hikayenin  -Apenin’lerden
And’lara-  bir  kısmını  temize  çekiyordum.  Hikaye  çok  uzun  olduğu  için
öğretmen hepimizin biraz yazmasını istedi. Tam bu sırada Silvia ayaklarının
ucunda odaya girdi, çabucak, yavaş sesle şunları söyledi:
– “Benimle birlikte annemin yanına gel. Bu sabah babamla konuşuyorlardı:
babamın  bir  işi  ters  gitmiş,  çok  üzülüyor,  annem  de  onu  cesaretlendirmeye
çalışıyordu.  Biraz  para  sıkıntısı  çekeceğiz,  anlıyor  musun?  Paramız
kalmamış.  Babamın  dediğine  göre  işlerini  yoluna  koyabilmek  için  bazı
fedakarlıklar  yapmamız  gerekiyormuş.  Bizim  de  kendimize  düşen
fedakarlıkları  yapmamız  gerekiyor,  değil  mi?  Hazır  mısın?  Öyleyse,  şimdi
ben  annemle  konuşacağım,  sen  de  benim  bütün  söylediklerimi  yerine
getireceğine şerefin üzerine söz vereceksin ve başınla da evet diyeceksin.”
Bunları  söyledikten  sonra  beni  elimden  tuttu  ve  düşünceli  düşünceli  dikiş
dikmekte olan annemin yanına götürdü. Ben kanepenin bir ucunda oturdum,
Silvia da öbür ucuna ve hemen konuşmaya başladı:
–  “Dinle,  anne,  sana  söyleyeceklerim  var.  İkimizin  de  sana  söyleyecekleri
var.”
Annem şaşkın şaşkın bizlere baktı. Silvia söze başladı:
– “Babamın hiç parası kalmadı, değil mi?”
Annem kızarak:
– “Neler söylüyorsun?” dedi. “Böyle bir şey yok! Sen ne biliyorsun? Bunu
sana kim söyledi?”
Silvia kararlı bir şekilde:
–  “Ben  biliyorum”  dedi.  “Öyleyse,  dinle  beni,  anne;  bizim  de  bazı
fedakarlıklar yapmamız gerekiyor. Mayıs sonunda bana bir yelpaze alacağını
söylemiştin, Enrico’ya da bir boya kutusu hediye edecektin. Artık hiçbir şey
istemiyoruz.  Boşuna  para  harcamanı  istemiyoruz.  Biz  gene  de  memnun
oluruz, anlıyor musun?” dedi.
Annem bir şeyler söylemeye çalıştı ama, Silvia:
–  “Hayır,  böyle  olacak.  Biz  karar  verdik.  Babamın  parası  olmadığı  sürece
de  ne  meyve,  ne  de  başka  bir  şey  istiyoruz.  Çorba  bize  yeter,  sabah
kahvaltısında  da  yalnız  kuru  ekmek  yeriz.  Böylece  de  yemek  için  daha  az
para  harcamış  oluruz,  zaten  çok  para  harcıyoruz,  bizi  her  zaman  neşeli
göreceğine söz veriyoruz. Öyle değil mi, Enrico?”
“Evet.” diye karşılık verdim.
Silvia eliyle annemin ağzını kapayarak;

---

–  “Her  zaman  neşeli  görüneceğiz.”  diye  tekrarladı.  “Yapmamız  gereken
başka  fedakarlıklar  da  olursa,  onları  da  yerine  getiririz.  Giyimimizde,  yada
başka  bir  şeyde,  bunu  gönül  rızasıyla  yaparız,  bize  verilen  hediyeleri  de
satalım. Ben her şeyimi veririm. Senin oda hizmetçiliğini ben yaparım, dışarı
iş de vermeyiz, bütün gün ben de seninle çalışırım, istediğin her işi yaparım,
her  şeyi  yapmaya  hazırım!  Her  şey!”  diye  bağırarak  kollarını  annemin
boynuna doladı. “Yeter ki annemle babam üzülmesinler, ben de onları eskisi
gibi  Silvia’larının  ve  Enrico’larının  arasında  sıkıntısız,  rahat  görebileyim.
Kardeşim  ve  ben  sizleri  o  kadar  seviyoruz  ki,  sizler  için  canımızı  bile
veririz!”
Bu  sözleri  duyan  annem  şimdiye  kadar  hiç  görmediğim  derecede  sevindi.
Bir  şey  söylemeden,  hem  gülüp,  hem  ağlayarak  bizi  hiç  böyle  alnımızdan
öpmemişti. Silvia’ya duyduklarını yanlış anladığını söyledi, mali durumumuz
onun  sandığı  kadar  bozuk  değilmiş.  Bizlere  belki  yüz  kere  teşekkür  etti.
Bütün  gece  annem  çok  neşeliydi,  babam  gelince  de  annem  bütün  bu  olup
bitenleri  teker  teker  ona  anlattı.  Zavallı  babacığım,  ağzını  bile  açmadı!  Bu
sabah  masaya  otururken...  Hem  büyük  bir  sevinç  duydum,  hem  de  biraz
üzüldüm.  Peçetemin  altında  boya  kutum  duruyordu,  Silvia’nınkinin  altında
da yeni yelpazesi yerleştirilmişti.
YANGIN
(Bu Yangın 27 Ocak 1880 Yılında Meydana Geldi.)

---