Pereira İddia Ediyor
Yüklə 0,79 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
de campagne’ın ilk bölümünü çevrimeye başlamıştı ve düzenli bir
şekilde ilerliyordu. Tam o sırada, telefon çaldı. Genelde, Pereira telefonu işten çekiyordu, çünkü hat kapıcıya bağlandığından beri telefonları kadının bağlamasından nefret ediyordu, ama o sabah işi çekmeyi unutmuştu. Alo, Doktor Pereira, dedi Celeste’in sesi, size bir telefon var, Parede Deniz Mosun Merkezi’nden arıyorlar. Deniz Yosun Merkezi, diye düzeltti Pereira. Evet, işte öyle bir şey, dedi Celeste’in sesi. Bağlamamı ister misiniz, yoksa yerinizde olmadığınızı mı söyleyeyim? Bağlayın, dedi Pereira. Komütatörün klik sesi geldi, sonra bir ses işitildi: Alo, ben Doktor Cardoso, Doktor Pereira ile görüşmek istiyorum. Benim, diye yanıtladı Pereira, günaydın Doktor Cardoso, sesinizi duyduğuma sevindim. Asıl ben sevindim, dedi Doktor Cardoso, nasılsınız Doktor Pereira, verdiğim rejimi uyguluyor musunuz? Elimden geleni yapıyorum, diye karşılık verdi Pereira, elimden geleni yapıyorum, hiç de kolay değil. Bakın, Doktor Pereira, Lizbon trenine binmek üzereyim, dün Daudet’nin anlatısını okudum, gerçekten harika, sizinle söyleşmek isterim, birlikte öğle yemeğine ne dersiniz? Café Orquidéa’yi biliyor musunuz, diye sordu Pereira, Rua Alexandre Herculano’dadır, Yahudi kasabın hemen yanında. Evet, biliyorum, dedi Doktor Cardoso, saat kaçta buluşalım Doktor Pereira? Birde, dedi Pereira, sizin için uygunsa tabii. Güzel, diye yanıtladı Doktor Cardoso, birde görüşmek üzere, hoşçakahn. Pereira, Celeste’in konuşmayı dinlediğinden emindi, ama bundan kaygı duymuyordu, çekineceği bir şey söylememişti. Pereira, Bernanos’un romanının ilk bölümünü çevirmeyi sürdürdüğünü ve bu kez telefonu işten çektiğini iddia ediyor. Saat bire çeyrek kalaya kadar çalıştı, sonra ceketini giydi, boyunbağını cebine koyup dışarı çıktı. Café Orquidéa’ya vardığında, Doktor Cardoso daha gelmemişti. Pereira, vantilatörün yanındaki masayı hazırlattı ve oturdu. Apéritif niyetine bir limonata söyledi, çok susamıştı, ama şeker koydurmadı. Garson limonatayla geldiğinde, Pereira sordu: Haberler nasıl Manuel? Çelişkili haberler var, diye yanıtladı garson, Ispanya’da bir çeşit denge kurulmuş şimdilik, Milliyetçiler Kuzey’i ele geçirmişler, ama Cumhuriyetçiler de merkezde zafer kazanmış, söylendiğine göre, Onbeşinci Uluslararası Tugay Zaragosa’da yiğitçe davranmış, merkez Cumhuriyetçiler’in elinde ve Franco’ya destek veren Italyanlar, iğrenç bir şekilde hareket ediyorlarmış. Pereira gülümseyip sordu: Siz, siz kimlerden yanasınız, Manuel? Kimi zaman binlerinden, kimi zaman ötekilerden yanayım, diye yanıtladı Manuel, çünkü her iki taraf da çok güçlü, ama Cumhuriyetçiler’e karşı savaşmak için giden bizim Viriato Taburu’ndaki gençlerin durumu hiç hoşuma gitmiyor, temelde biz de bir cumhuriyetiz, bindokuzyüzonda kralı alaşağı ettik, bu yüzden bir cumhuriyete karşı çarpışmamızın nedenini anlamıyorum. Doğru, diye onayladı Pereira. Tam o sırada, içeri Doktor Cardoso girdi. Pereira, onu hep beyaz önlüğüyle görmüştü ve böyle normal bir biçimde giyinmiş olarak karşısına çıkınca, daha genç göründü gözüne. Doktor Cardoso, çizgili gömlek ve açık renk ceket giymişti, biraz huzursuz bir hali vardı. Gülümsedi, Pereira da karşılık verdi. El sıkıştılar ve Doktor Cardoso sandalyelerden birine yerleşti. Harika, Doktor Pereira, dedi Doktor Cardoso, harika, gerçekten çok güzel bir öykü, Daudet’nin bu kadar güçlü olduğunu bilmiyordum, sizi kutlamaya geldim, ama çeviriye imza atmamış olmanız yazık, anlatının sonunda parantez içinde adınızı görmek isterdim. Pereira, sabırla imza atmama nedeninin alçakgönüllülük, daha doğrusu gurur olduğunu açıkladı, çünkü okurlarının sorumlusu olduğu sayfanın bütünüyle onun elinden çıktığını anlamalarını arzu etmiyordu, başka çalışanları da olan, ciddi bir gazete izlenimi vermek istiyordu, kısaca: Bunu Lisboa için yapmıştı. iki balık salatası ısmarladılar. Pereira, maydanozlu omleti yeğlerdi, ama Doktor Cardoso’nun karşısında söylemeye cesaret edemedi. Belki de yeni üstün ben’iniz birkaç puan kazanmıştır, diye fısıldadı Doktor Cardoso. Hangi anlamda, diye sordu Pereira. ‘Yaşasın Fransa’ yazabilmeniz anlamında, dedi Doktor Cardoso, başka birinin ağzından olsa da. Keyif aldım, diye kabullendi Pereira, sonra da bilgi sahibi biri tavrı takınıp konuşmasını sürdürdü: Onbeşinci Uluslararası Tugay’ın Ispanya’nın merkezinde galip geldiğini biliyor musunuz? Söylendiğine göre, Zaragosa’da kahramanca çarpışmışlar. Görünüşe aldanmayın Doktor Pereira, diye karşılık verdi Doktor Cardoso, Mussolini, Franco’ya bir sürü denizaltı gönderdi, Almanlar da hava kuvvetleriyle destek veriyorlar, Cumhuriyetçilerin kaçışı yok. Ama Sovyetler onlarla beraber, diye karşı çıktı Pereira, uluslararası birlikler de; onlara yardım elini uzatmak için Ispanya’ya üşüşen bütün halkları bir düşünün. Ben fazla hayale kapılmazdım, diye tekrarladı Doktor Cardoso, St. Malo’daki klinikle bir anlaşmaya vardığımı haber vermek istiyordum size, on-beş gün sonra yola çıkıyorum. Beni terketmeyin Doktor Cardoso, demek istedi Pereira, yalvarırım beni terk etmeyin. Tersine, bizi terketmeyin Doktor Cardoso, dedi, buradaki insanları terketmeyin, ülkemizin sizin gibi insanlara gereksinimi var. Işin aslına bakarsanız, ne yazık ki gereksinim duymuyorlar, en azından ben bu ülkeye gereksinim duymuyorum, yıkımdan önce Fransa’ya gitmem daha iyi olacak. Yıkım mı, diye sordu Pereira, ne yıkımı? Bilmiyorum, diye yanıtladı Doktor Cardoso, bir yıkım bekliyorum, genel bir yıkım, ama sizi bunalıma sokmak istemem Doktor Pereira, belki yeni üstün ben’inizi özümlemektesiniz ve sakin olmaya gereksiniminiz var, bana gelince, ben gidiyorum, ama sormak istediğim, sizin gençlerin ne âlemde olduğuydu, tanıştığınız ve gazeteniz için çalışan şu gençler ne yapıyor? Sadece biri benim için çalışıyor, diye yanıtladı Pereira, ama daha yayınlanabilir bir tek makale yazmadı, daha dün Mayakovski üzerine bir yazı gönderdi, bir düşünün hele, yazı Mayakovski’nin Bolşevik devrimciliğini ululuyor, asla yayınlanamayacak makaleler için neden hâlâ para verdiğimi bilmiyorum, belki başı dertte olduğu için, başının belâda olduğundan eminim, kız arkadaşı da sıkıntıda, onlara yardım elini uzatabilecek bir ben varım. Onlara yardım ediyorsunuz, dedi Doktor Cardoso, bunun farkındayım, ama gerçekten yardım etmek istediğiniz kadar değil, ama eğer yeni üstün ben’iniz yüzeye çıkarsa daha iyisini de yaparsınız Doktor Pereira, açık sözlülüğümün kusuruna bakmayın. Dinleyin öyleyse Doktor Cardoso, bu delikanlıyı önceleri ölüm yazıları ve anımsamalar hazırlaması için aldım işe, sadece delice ve devrimci makaleler gönderdi şimdiye dek, sanki hangi ülkede yaşadığımızı bilmezmiş gibi, gazeteye yük olmamak ve müdürü işe karıştırmamak daha uygun düştüğü için durmadan kendi cebimden para verdim ona, onu esirgedim, bana sorarsanız garibanın teki olan ve Ispanya’daki Uluslararası Tugay’da çarpışan kuzenini sakladım, şimdi de para göndermeye devam ediyorum, o da Alentejo’da sürtüp duruyor, daha fazla ne yapabilirim? Delikanlının yanına gidebilirsiniz, diye karşılık verdi Doktor Cardoso sade bir şekilde. Yanına gitmek mi, diye haykırdı Pereira, Alentejo’ya peşinden gitmek ha, kaçak yolculuklarında ardına takılmak, üstelik onu nerede bulabilirim? Oturduğu yeri bilmiyorum. Kız arkadaşı biliyordur kuşkusuz, dedi Doktor Cardoso, kız arkadaşının bildiğinden eminim ve size söylememesinin nedeni, bütünüyle güven duymuyor olması, Doktor Pereira, ama belki de güvenini kazanabilirsiniz, biraz daha az sakınımlı davranabilirsiniz, çok güçlü bir üst ben’iniz var Doktor Pereira ve bu üst ben yeni üstün ben’inize karşı savaşıyor, ruhunuzu sarsan bu çatışmada kendi kendinizle çelişkidesiniz, üst ben’inizi başınızdan atmalısınız, onu bir döküntü gibi kendi haline bırakmaksınız. O zaman benden geriye ne kalırdı, diye sordu Pereira, anılarımla, geçmiş yaşamımla, Coimbra’nın ve karımın anılarıyla, büyük bir gazetede yerel haberlerle uğraşmaya adanmış bir yaşamla ben neysem oyum, benden geriye ne kalır? Yas özümlemesi, dedi Doktor Cardoso, Freudcu bir deyimdir, kusura bakmayın, ben bağdaştırmacıyım, oradan buradan bir şeyler ekleyip karıştırdım biraz, ama yasınızı özümlemeniz gerekiyor, geçmiş yaşamınıza veda etmeniz gerekiyor, şimdide yaşamanız gerekiyor, bir insan sizin gibi yalnızca geçmişi düşünerek yaşayamaz Doktor Pereira. Ya belleğim, diye sordu Pereira, ya yaşadıklarım? Sadece bir bellek olsaydı, diye yanıtladı Doktor Cardoso, bugününüze böylesine zorbaca bir biçimde el koymazdı. Kendinizi geçmişe yansıtarak yaşıyorsunuz, hâlâ otuz yıl öncesinde Coimbra’daymışsımz, karınız da yanı başınızdaymış gibi, böyle yapmayı sürdürürseniz, bir çeşit anı fetişisti olursunuz, belki de karınızın resmiyle konuşmaya başlarsınız. Pereira peçeteyle ağzını sildi, sesini alçaltarak lafa karıştı: Yapmaya başladım bile Doktor Cardoso, Doktor Cardoso gülümsedi. Klinikteki odanızda karınızın portresini gördüm, dedi ve düşündüm: Bu adam zihninde karısının portresiyle konuşuyor, daha yas özümlemesini yapmamış, işte aynen böyle düşündüm Doktor Pereira. Doğrusu, onunla zihnimde konuşmuyorum, diye ekledi Pereira, yüksek sesle konuşuyorum, yaşamımda olanların hepsini anlatıyorum, sanki portre beni yanıtlıyormuş gibi. Bunlar üst ben’in zorla kabul ettirdiği düşlemler, dedi Doktor Cardoso, bunları biriyle konuşmaksınız. Ama konuşacak kimsem yok, diye itiraf etti Pereira, yalnızım, Coimbra Universitesi’nde öğretim üyeliği yapan bir dostum var. Buçaco kaplıcalarında onu görmeye gittim ve ertesi gün dönüp geri geldim, çünkü adama katlanamadım, üniversite profesörlerinin hepsi bugünkü politik ortamdan yanalar, o da istisna değil, ayrıca müdürüm var, ama o da kolunu mızrak gibi ileriye uzatarak bütün resmi gösterilere katılıyor, onunla konuştuğumu bir düşünün hele, sonra yazı işlerindeki kapıcı kadın Celeste var, polisin muhbirlerinden biri kadın, üstelik telefonculuğumu da yapmaya başladı artık, bir de Monteiro Rossi olabilir, ama Monteiro Rossi, şu tanıştığımız delikanlı mı, diye sordu Doktor Cardoso. Yanımdaki stajyer, diye yanıtladı Pereira, yayınlayamadığım makaleleri yazan çocuk. Oyleyse onu arayın, diye karşılık verdi Doktor Cardoso, daha önce de söylediğim gibi bulun onu Doktor Pereira, genç o, geleceği temsil ediyor. Bir gençle görüşmeye gereksinim duyuyorsunuz, gazetenizde yayınlanamayacak makaleler yazsa bile, bırakın geçmişle uğraşmayı, gelecekle görüşün. Ne güzel bir deyim, dedi Pereira, gelecekle görüşmek, ne güzel bir deyim, asla aklıma gelmezdi. Pereira, şekersiz bir limonata söyledi ve devam etti: Konuşmayı sevdiğim ve gelecekte de seve seve konuşacağım kişiler arasında siz de varsınız Doktor Cardoso, ama siz bizi terkediyorsunuz, beni terkediyorsunuz, beni bu yalnızlığa terkediyorsunuz, sizin de anlayacağınız gibi karımın portresinden başka kimsem yok. Dokto Cardoso, Manuel’in getirdiği kahvesini içti. Beni ziyarete gelirseniz, St. Malo’da konuşabiliriz Doktor Pereira, dedi Doktor Cardoso, bu ülkenin size uygun olduğu pek söylenemez, ayrıca fazlasıyla anı dolu, üst ben’inizi lağım çukuruna atmaya çalışın, yeni üstün ben’inize yer açın, belki de günün birinde farklı koşullarda bir araya gelebiliriz, siz de başka bir insan olursunuz. Doktor Cardoso yemeği ödeme konusunda üstelediğinde hemen razı olduğunu iddia ediyor Pereira, çünkü önceki akşam Marta’ya verdiği iki banknottan sonra cüzdanı boşalmış sayılırdı. Doktor Cardoso ayağa kalkıp vedalaştı. Yakında görüşmek üzere Doktor Pereira, dedi, sizi Fransa’da ya da engin dünyanın başka bir ülkesinde göreceğimi umuyorum ve inanın bana, yeni üstün ben’inize yer açın, var olmasına izin verin, doğmaya gereksiniyor, kendini göstermesi gerekiyor. Pereira ayağa kalkıp selâm verdi. Arkasından uzaklaşmasını seyrederken, büyük bir özlem duydu, sanki bu vedanın çaresi yoktu. Parede Deniz Tedavi Merke-zi’nde geçirdiği haftayı, Doktor Cardoso ile söyleşilerini, yalnızlığını düşündü. Doktor Cardoso kapıdan çıkıp sokakta gözden yittiğinde, kendini yalnız, gerçekten yapayalnız hissetti ve insanın gerçekten yapayalnız kaldığında, birleşik ruhların başını çekmek isteyen üstün ben’iyle boy ölçüşmesinin de zamanının geldiğini düşündü. Ama bu düşünce bile içini rahatlatmadı, tersine büyük bir özlem duydu, neye özlem duyduğunu bilemiyor, ama geçmiş bir yaşama ve gelecek bir yaşama duyulan büyük bir özlem, diye iddia ediyor Pereira. 21 Ertesi sabah telefon sesine uyandığını iddia ediyor Pereira. Düş görmeyi sürdürüyordu, bu düş bütün gece sürmüş gibiydi, çok uzun ve mutlu bir düştü, bu öyküyle uzaktan yakından bir ilgisi olmadığı için, içeriğini açıklamanın uygun düşmeyeceğine inanıyor. Pereira, müdürün sekreteri Bayan Filipa’nın sesini hemen tanıdı. Günaydın Doktor Pereira, dedi Filipa tatlı dille, size müdür beyi bağlıyorum. Pereira iyice uyandı ve doğrulup yatağın kenarına oturdu. Günaydın Doktor Pereira, dedi müdür, müdürünüz konuşuyor. Günaydın müdür bey, diye karşılık verdi Pereira, tatiliniz iyi geçti mi? Çok iyi, dedi müdür, çok iyi. Buçaco kaplıcaları gerçekten ne is bir yer, ama bunu daha önce de söylemiştim, yanılmıyorsam telefonda konuşmuştuk bundan önce. Evet, elbette, dedi Pereira, Balzac’ın anlatısı yayınlandığında konuşmuştuk, kusura bakmayın, ama daha yeni uyanıyorum, aklım başımda değil. Benim de aklımın başımda olmadığı zamanlar olur, dedi müdür biraz kabaca ve sanırım bu size de olabilir. Gerçekten de öyle, diye yanıtladı Pereira, genellikle sabahları, çünkü tansiyonum düşüyor. Biraz tuzla tansiyonunuzu kontrol altında tutabilirsiniz, diye öğüt verdi müdür, dilinizin altına biraz tuz koyarsınız. tansiyonunuz dengelenir, ama sizi arama nedenim bu değil, yani tansiyonunuzdan söz etmek değil Doktor Pereira, nedeni sizi merkezde hiç görmememiz, sorun burada. Rua Rodrigo da Fonseca’daki küçücük odaya kapanıyorsunuz ve hiç gelip benimle konuşmuyorsunuz, bana tasarılarınızı açmıyorsunuz, her şeyi kafanıza göre yapıyorsunuz. Doğrusu müdür bey, dedi Pereira, kusura bakmayın ama bana tam yetki verdiniz, kültür sayfasının benim sorumluluğumda olduğunu söylediniz, kısaca, kafama göre yapmamı söylediniz. Kafanıza göre tamam, diye sürdürdü müdür, ama arada bir de olsa benimle görüşmeniz gerektiğini düşünmüyor musunuz? Bu, benim için de yararlı olurdu, dedi Pereira, çünkü aslında çok yalnızım, kültür yapmak için fazla yalnızım, siz de kültürle uğraşmak istemediğinizi söylemiştiniz. Ya yanınızdaki stajyer, diye sordu müdür, işe bir stajyer aldığınızı söylememiş miydiniz? Evet, diye yanıtladı Pereira, ama şimdilik yazdığı makaleler biraz ham, ayrıca kayda değer bir edebiyat adamı da ölmedi, ayrıca söz konu su delikanlı benden tatil istedi, denize gitti herhalde, ortadan kaybolalı bir ay kadar oluyor. Oyleyse işine son verin Doktor Pereira, dedi müdür, yazmasını bilmeyen ve tatile çıkan bir stajyerle ne işiniz var? Ona bir şans daha verelim, diye karşılık verdi Pereira, işin aslı, mesleği öğrenmesi gerekiyor, sadece deneyimsiz bir delikanlı, biraz elinin alışması gerek. O anda, Bayan Filipa’nın tatlı sesi konuşmayı yarıda kesti: Kusura bakmayın müdür bey, size sivil hükümetten bir telefon var, âcil olmalı. Peki Doktor Pereira, yirmi dakika kadar sonra sizi yeniden aratacağım, o zamana kadar iyice uyanın ve dilinizin altında biraz tuz eritin. Arzu ederseniz ben de sizi arayabilirim, dedi Pereira. Hayır, diye karşılık verdi müdür, rahat rahat konuşmak istiyorum, bitirince sizi ararım, hoşçakalın. Pereira kalktı ve çabuk tarafından yıkandı. Kahve içip tuzlu bir peksimet yedi. Sonra giyinip hole çıktı. Beni müdür aradı, dedi karısının portresine, bana öyle geliyor ki daha baklayı ağzından çıkarmadı, daha saldırıya geçmedi, benden ne istediğini bilmiyorum, ama saldırıya geçeceği belli, sen ne diyorsun? Karısının portresi uzak gülümsemesini takındı ve Pereira kısa kesti: Peki, sabırlı olalım, bakalım müdür ne istiyormuş, gazete konusundaysa ondokuzuncu yüzyıl Fransız öykülerini çevirmekten başka bir şey yapmıyorum. Salondaki masaya oturdu ve aklına Rilke üzerine bir anımsama yazma ikri geldi. Ama içinden Rilke üzerine bir şey yazmak gelmiyordu, yüksek sosyeteye girmiş bu zarif ve snop adamın cehenneme kadar yolu var, diye düşündü Pereira. O zaman Bemanos’un romanından birkaç cümle çevirmeye girişti, sandığından daha karmaşıktı, en azından başlangıçta ve daha ilk bölümdeydi, öyküye girememişti henüz. O sırada telefon çaldı. Yeniden merhaba Doktor Pereira, dedi Bayan Filipa’nın tatlı sesi, size müdür beyi bağlıyorum. Pereira birkaç saniye bekledi, sonra müdürün ağırbaşlı ve ciddi sesi duyuldu: Evet Doktor Pereira, ne diyorduk? Rua Rodrigo da Fonseca’daki yazı işlerine kapanıp kaldığımı söylüyordunuz müdür bey, dedi Pereira, ama ben bu odada çalışıyorum, kültür yapıyorum, gazetede ne yapacağımı bilemem, gazetecileri tanımıyorum, başka bir gazetede uzun süre yerel haberlerle uğraştım, ama bu konuda sorumluluğu bana vermek istemediniz, bana kültür sayfasının sorumluluğunu vermeyi yeğlediniz, politika yazarlarıyla bağlantım yok, gazetede ne yapabileceğimi bilmiyorum. içinizi döktünüz mü Doktor Pereira, diye sordu müdür. Kusura bakmayın müdür bey, dedi Pereira, içimi dökmek değildi niyetim, yalnızca nedenlerimi belirtmek istiyordum. Neden gelip müdürünüzle konuşma gereği duymuyorsunuz hiç? Çünkü bana işinizin kültür olmadığınızı söylediniz müdür bey, diye tekrarladı Pereira. Bakın Doktor Pereira, dedi müdür, bilmem kulağınız ağır mı işitiyor yoksa anlamak mı istemiyorsunuz, ama size gazeteye gelmenizi buyuruyorum, anlıyor musunuz? Arada bir görüşmek için sizi görüşmeye çağırıyorum. Emrinizdeyim, dedi Pereira, ne zaman isterseniz emrinizdeyim. Güzel, diye bitirdi müdür, öyleyse saat onyedide gazeteye gelin, şimdilik iyi günler Doktor Pereira. Pereria ha iften terlediğini fark etti. Koltukaltları ıslanmış olan gömleğini değiştirdi ve yazı işlerine gidip saatin akşamüstü beş olmasını beklemeyi düşündü. Sonra yazı işlerinde yapacak bir şey olmadığını, aksine Celeste’i görmek zorunda kalacağını ve telefonu işten çekmesinin gerekeceğini geçirdi aklından, evde kalmak en iyisiydi. Yeniden yemek masasına oturup Bernanos çevirmeye koyuldu. Gerçekten karmaşık ve ağır bir romandı, kimbilir Lisboa okurları ilk bölümü okurken ne düşüneceklerdi? Her şeye rağmen ilerledi ve iki sayfa çevirdi. Oğlen yemek saatinde, kendine yiyecek bir şeyler hazırlamak istedi, ama yemek dolabı boştu. Pereira, aklına Café Orquidéa’da bir şeyler atıştırabileceğinin geldiğini iddia ediyor, biraz geç olsa da farketmezdi, oradan da gazeteye geçerdi. Açık renk bir takım elbise giydi ve siyah boyunba-ğını taktı, sonra da çıktı. Terreiro do Paço’ya kadar tramvaya bindi, orada Rua Alexandre Herculano’ya giden tramvaya geçti. Café Orquidéa’dan içeri girdiğinde, saat üçe geliyordu ve garson masaları toplamaktaydı. Gelin Doktor Pereira, dedi saygıyla Manuel, sizin için yiyecek bir şeyler her zaman bulunur, öğle yemeği yememişsinizdir herhalde, gazetecilik zor iş. Evet öyle, diye yanıtladı Pereira, özellikle olan bitenden habersiz bir gazeteci olmak çok zor, bu ülkede herkesin olan bitenden habersiz olması gibi, bugünkü haberler neler bakalım? Ingiliz gemilerinin Barcelona açıklarında bombalandıkları söyleniyor, diye karşılık verdi Manuel, ayrıca Fransız yolcuları taşıyan bir gemi de Çanakkale Boğazı’na kadar izlenmiş, Italyan deniz-altıları izlemiş, Italyanlar denizaltı konusunda çok güçlü, onların uzmanlık dalı bu. Pereira, şekersiz limonata ve maydanozlu omlet ısmarladı. Vantilatörün yanına oturdu, ama o gün vantilatör çalışmıyordu. Çalıştırmıyoruz, dedi Manuel, yaz bitti sayılır, bu gece fırtınayı işittiniz mi? Hayır, işitmedim, diye yanıtladı Pereira, deliksiz bir uyku çektim, ama bana göre hava hâlâ sıcak. Manuel vantilatörü çalıştırıp limonatayı getirdi. Biraz da şaraba ne dersiniz Doktor Pereira, size şarap servisi yapma zevkini ne zaman bağışlayacaksınız bana? Şarap kalbime iyi gelmiyor, diye yanıtladı Pereira, bu sabahki gazete var mı? Manuel gazeteyi getirdi. Ana başlık şöyleydi: Carcavetos Plajı’ndaki Kumdan Heykeller. Milli Propaganda Yüklə 0,79 Mb. Dostları ilə paylaş:
|