Pereira İddia Ediyor
Yüklə 0,79 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Honorine'i seçmişti, üç-dört bölümde yayınlamayı düşündüğü,
pişmanlık üzerine bir anlatıydı. Pereira nedenini bilmiyor, ama pişmanlık üzerine bu anlatının, birisi için şişedeki bir ileti olacağını umuyordu. Çünkü insanın pişmanlık duyduğu birçok şey vardı ve pişmanlık üzerine bir anlatı gerekiyordu, duymak isteyene bir ileti göndermenin de tek yolu buydu. Böylece Larousse’unu aldı, vantilatörü kapatıp evine döndü. Taksiyle katedralin önüne vardığında, korkunç bir sıcak vardı. Pereira boyunbağını çıkarıp cebine koydu. Evine giden sokağın yokuşunu binbir zahmetle çıktı, giriş kapısını açtı ve bir basamağın üzerine oturdu. Soluğu tıkanmıştı. Kardiyologun kalbi için yazdığı haplardan birini cebinden çıkarıp susuz yuttu. Terini sildi, dinlendi, loş antrede serinledi ve dairesinden içeri girdi. Kapıcı kadın bir şey hazırlamamıştı, Setubal’e ailesinin yanına gitmişti ve her yıl olduğu gibi, eylülden önce dönmeyecekti. Derinde bir yerde, bu durum cesaretini kırdı. Yalnız, bütünüyle yalnız kalmayı, kendisiyle uğraşan kimsenin bulunmamasını sevmiyordu. Karısının portresinin önünden geçerken, on dakika sonra geliyorum, dedi. Odaya gitti, soyunup yıkanmaya hazırlandı. Kardiyolog, çok soğuk suyla yıkanmamasını söylemişti, ama tam da buna gereksinim duyuyordu. Banyoyu soğuk suyla doldurup içine daldı. Suyun içindeyken uzun uzun göbeğini okşadı. Pereira, dedi kendi kendine, bir zamanlar yaşamın başka türlüydü. Kurulandı ve pijamasını giydi. Hole kadar gidip karısının portresinin karşısına geçti ve ona, bu akşam Monteiro Rossi’yi göreceğim, onu neden işten çıkarmadığımı ya da başımdan savmadığımı bilmiyorum, dedi. Sorunları var ve bana boşalmak istiyor, bunu anladık, sen ne dersin, ne yapmalıyım? Karısının portresi, uzak bir gülümsemeyle gülümsedi ona. Peki, dedi Pereira, şimdi öğle uykusuna yatacağım, sonra da delikanlının ne istediğini soracağım. Ve yatmaya gitti. Pereira, o gün öğleden sonra bir düş gördüğünü iddia ediyor. Gençlik günleriyle ilgili çok güzel bir düş. Ama açığa vurmamayı yeğliyor, çünkü düşler açığa vurulmamalıdır, diye iddia ediyor. Sadece hoşnut olduğunu ve kışın ortasında, Coimbra’dan ötede, belki Granja’da bir sahilde olduğunu ve de yanında kimliğini açıklamak istemediği birinin bulunduğunu kabulleniyor. Her neyse, keyi li bir şekilde uyandı Pereira, kısa kollu bir gömlek giydi ve boyunbağı takmadı. Buna karşın, yanına pamuklu ha if bir ceket aldı, giymedi ama, koltuğunun altında tutmayı tercih etti. Akşam havası sıcaktı, bereket versin biraz esinti vardı. O anda, Café Orquidéa’ya kadar yürümeyi düşündü, ama hemen sonra bunun bir çılgınlık olduğunda karar kıldı. Yine de Terreiro do Paço’ya kadar indi ve yürüyüş ona iyi geldi. Oradan Alexandre Herculano’ya kadar tramvaya bindi. Café Orquidéa’da kimsecikler yok sayılırdı, Monteiro Rossi orada değildi, ama doğrusu kendisiydi erkenci olan. Pereira, içerde vantilatör yakınındaki küçük masalardan birine yerleşip bir limonata ısmarladı. Garson geldiğinde sordu: Bugün haberler nasıl, Manuel? Gazeteci olan sizsiniz Doktor Pereira, eğer siz de bilmiyorsanız, diye yanıtladı garson. Kaplıcalardaydım, diye karşılık verdi Pereira, gazeteleri okumadım, gazetelerden bir şey öğrenilemeyeceğini bir yana bırak, en iyisi doğrudan bilgi edinmek, işte bu yüzden size soruyorum Manuel. Inanılmaz şeyler, diye mırıldandı Manuel, inanılmaz şeyler Doktor Pereira. Ve Manuel çekip gitti. Tam o sırada, Monteiro Rossi içeri girdi. Sıkıntılı haliyle, sakınımlı bir şekilde çevresine bakarak ilerliyordu. Pereira, onun açık mavi, beyaz yakalı güzel bir gömlek giydiğini farketti. Benim paramla satın alınmış, diye içinden geçirdi bir an, ama daha fazla düşünmeye fırsat bulamadı, çünkü Monteiro Rossi onu görüp yanına geldi. El sıkıştılar. Oturun, dedi Pereira, Monteiro Rossi yerleşti, ama ağzını açmadı. Peki, dedi Pereira, ne yemek istiyorsunuz? Burada sadece maydanozlu omlet ve balık salatası yenir. Ben seve seve iki maydanozlu omlet yerim, dedi Monteiro Rossi, kusura bakmayın, yüzsüzlük ediyorum, ama bugün öğle yemeğini atladım. Pereira, üç porsiyon maydanozlu omlet söyledi, sonra da mademki mektubunuzda sorun sözcüğünü kullanıyorsunuz, şimdi anlatın bakalım şu sorunlarınızı, dedi. Monteiro Rossi, alnına düşen saç tutamını geri itti. Bu hareketin kendisinde tuhaf bir etki yarattığını iddia ediyor Pereira. Oyle olsun, dedi Monteiro Rossi sesini alçaltarak, başım dertte Doktor Pereira, işin aslı bu. Garson omletleri getirince, Monteiro Rossi konuyu değiştirdi. Amma da sıcak, dedi. Garson servis yaparken havadan sudan söz ettiler ve Pereira, Buçaco kaplıcalarına gittiğini ve orada, tepelerde, iklimin ve yemyeşil parkın harika olduğunu anlattı. Sonra garson onları rahat bıraktı ve Pereira sordu: Eee? Nereden başlayacağımı bilemiyorum, dedi Monteiro Rossi, başım dertte, bu da bir gerçek. Pereira omletinden bir parça kesip sordu: Marta yüzünden mi? Pereira bunu neden sordu? Gerçekten Marta’nın bu delikanlının başına dert açacağını düşündüğü için mi, kızı fazla özgür, fazla kabına sığmaz bulduğu için mi yoksa özgür ve kabına sığmaz kadınların akıllarına geleni söyleyebilecekleri Fransa’da ya da Ingiltere’de olmalarını dilediği için mi? Pereira buna yanıt verecek durumda değil, ama Marta yüzünden mi, diye sorduğu kesin. Kısmen evet, diye yanıtladı Monteiro Rossi alçak sesle, ama kabahati onun üstüne yıkamam, kendince ikirleri var, bu ikirler de son derece sağlam. Eee, diye sordu Pereira. Kuzenim geldi işte, dedi Monteiro Rossi, Pek kaygı verici bir olaya benzemiyor bu, diye karşılık verdi Pereira, hepimizin kuzenleri var. Evet, dedi Monteiro Rossi neredeyse fısıltıyla, ama benim kuzenim Ispanya’dan geliyor, bir tugayın üyesi, Cumhuriyetçiler’in safında savaşıyor, Portekiz’e gelmesinin nedeni Uluslararası Tugay için Portekizli gönüllüler toplamak. Onu evimde yatıramam, elinde öyle bir Arjantin pasaportu var ki sahte olduğu bir kilometre öteden anlaşılıyor. Kuzenimi nereye koyacağımı, nerede saklayacağımı bilemiyorum. Pereira, bir ter damlasının sırtından aşağı akmaya başladığını hissetti, ama soğukkanlılığını yitirmedi. Eee, diye sordu omletini yemeyi sürdürerek. Sizin yardımınıza gereksinim duyuyorum, dedi Monteiro Rossi, sizin Doktor Pereira, sizin onunla ilgilenmenize, kalabileceği dikkat çekmeyecek bir yer bulmanıza gereksinim duyuyorum, gizli bir yer olsa da farketmez, yeter ki kafasını sokacak bir yeri olsun. Ben onu evde tutamam, çünkü Marta yüzünden polisin benden şüpheleniyor olması mümkün, belki beni de gözlüyorlardır. Eee, diye sordu bir daha Pereira. Kimse sizden şüphelenmiyor, dedi Monteiro Rossi, sadece bir-iki gün kalacak, Direniş örgütüyle bağlantı kurana kadar, sonra da Ispanya’ya dönecek. Bana yardım etmelisiniz Doktor Pereira, ona kalacağı bir yer bulmalısınız. Pereira omletini bitirdi, garsona işaret edip bir limonata daha söyledi. Utanmazlığınız karşısında dilim tutuldu, dedi, bilmem benden ne istediğinizin farkında mısınız, ayrıca ne bulmamı bekliyorsunuz benden? Kiralık bir oda, dedi Monteiro Rossi, bir pansiyon, müşterilerin belgelerine fazla bakılmayan bir yer, bunca kişi tanıyorsunuz, böylesi yerleri biliyorsunuzdur. Bunca kişi, diye düşündü Pereira. Ya bunca kişi arasında kimseyi tanımadıysa? Peder Antönio’yu tanıyordu, ama onu böylesi bir soruna bulaştıramazdı, dostu Silva’yı tanıyordu, adam Coimbra’daydı, ayrıca ona güvenemezdi, bir de Rua Rodrigo da Fonseca’daki kadın, polise muhbirlik yapıyor olabilirdi. Ama birden aklına Garaça’da, Şato’nun üzerindeki küçük bir pansiyon geldi, kaçak çiftlerin buluştuğu ve kimseye kimlik sorulmayan bir yerdi. Pereira biliyordu, çünkü bir keresinde dostu Silva, adının skandala karışmasına katlanamayacak Lizbonlu bir hanımla bir gece geçirmek için göze batmayan bir yerde bir oda ayarlamasını rica etmişti ondan. Pereira, yarın sabah ilgilenirim, derken buldu kendini. Ama kuzeninizi kesinlikle yazı işlerine getirmeyin, göndermeyin, kapıcı kadın yüzünden, yarın sabah saat onbirde evime getirin, size adresi veririm, ama telefon etmeyin lütfen, siz de orada olmaya bakın, belki böylesi daha iyi olur. Pereira bunu neden söyledi? Monteiro Rossi’nin haline acıdığı için mi? Kaplıcalara gittiği ve dostu Silva’yla kendisini hayal kırıklığına uğratan bir konuşma yaptığı için mi, yoksa trende ne olursa olsun bir şeylerin yapılması gerektiğini söyleyen Bayan Delgado’yla tanıştığı için mi? Pereira bilmediğini iddia ediyor. Sadece kendini pis bir duruma düşürdüğünü ve birisiyle konuşması gerektiğini biliyor. Ama yakınında kimse yoktu, işte o zaman eve dönünce gidip karısının portresiyle konuşmak geldi aklına. Oyle de yaptığını iddia ediyor Pereira. 12 Pereira, saat tam onbirde kapının çaldığını iddia ediyor. Pereira kahvaltısını etmişti, erken kalkmış ve hazırladığı limonatayı buz küpleriyle bir sürahiye doldurup yemek odasındaki masanın üzerine koymuştu. Kapıdan, önce çekine çekine Monteiro Rossi girdi ve mırıltıyla, günaydın, dedi. Pereira, şaşırarak kapıyı kapattı ve kuzeninin gelip gelmediğini sordu. O da geldi, dedi Monteiro Rossi, ama hemen girmek istemiyor, bir göz atmam için önden beni gönderdi. Neye göz atmak için, diye sordu. Pereira ö keli bir havayla, hırsız-polis mi oynuyorsunuz, yoksa polisin sizi beklediğini mi sanıyordunuz? Hayır, nedeni bu değil Doktor Pereira, diye özür diledi Monteiro Rossi, sadece kuzenim biraz fazla şüpheci, anlarsınız, durumu pek kolay değil, hassas bir görev için burada bulunuyor, elinde bir Arjantin pasaportu var ve nereye sığınacağını bilemiyor. Bunu bana dün de söylemiştiniz, diye karşılık verdi Pereira, hadi şimdi onu da çağırın lütfen, bu saçmalıklardan bıktım. Monteiro Rossi kapıyı açtı ve kuzenine ilerlemesini işaret etti. Gel Bruno, dedi Italyanca, her şey yolunda. içeri giren adam kısa boylu ve zayıftı. Saçları alabros kesilmişti, sarı bir bıyığı vardı ve mavi bir ceket giymişti. Doktor Pereira, dedi Monteiro Rossi, sizi kuzenim Bruno Rossi’yle tanıştırayım, pasaportunda adı Bruno Lugones diye geçiyor, her zaman Lugones demeniz daha iyi olur. Hangi dilde konuşmamız gerekiyor, diye sordu Pereira, kuzeniniz Portekizce biliyor mu? Hayır, dedi Monteiro Rossi, ama Ispanyolca anlar. Pereira onları yemek odasına alıp limonata ikram etti. Sayın Bruno Rossi ağzını açmadı, çevresine kuşkulu gözlerle bakınmakla yetindi. Uzaktan bir ambulansın sireni işitildi, Bruno Rossi gerginleşip pencereye gitti. Sakin olmasını söyleyin, dedi Pereira Monteiro Rossi’ye, burası Ispanya değil, Iç Savaş yok. Bruno Rossi dönüp yerine oturdu ve ( Yüklə 0,79 Mb. Dostları ilə paylaş:
|