Barcha dinlarda ezgulik g‘oyalari ustuvor bo‘lib kelgan. «Yaxshilik qil, yomonlik qilma» demagan birorta diniy ta’limot yo‘q. Shunday ekan, barcha dinlarni, hatto eng qadimgilarini ham bag‘rikenglik ruhida o‘rganmoq zarur.
Islom dini o‘zining ilk davridayoq bag‘rikenglik dini sifatida namoyon bo‘ldi. Islomda e’tiqod erkinligi ochiq-oydin e’lon qilingan: «Baqara» surasining 256-oyatida «La ikraha fid-din» – «Dinda zo‘rlash yo‘q», deyilgan.
Milliy va diniy rang-baranglik hamda e’tiqod erkinligini qaror toptirish masalalariga bag‘ishlangan va to‘lig‘icha bag‘rikenglik ruhi bilan sug‘orilgan Qur’on oyatlari mazmunidan quyidagi xulosalarni chiqarish mumkin. Eng avvalo, odamlarning tili va rangidagi farqlar tushunuvchilar uchun Xudoning mo‘jizalaridandir.
Ayni paytda, dunyodagi turli-tumanlik Yaratganning irodasi va hikmati bilan bog‘liq. Xudo dastlab odamzotni bir ummat qilib yaratgandi, so‘ngra ularni turli qabila, xalq va dinlarga ajratishni iroda qildi. Bunday rang-baranglikdan maqsad – umumiy farovonlik yo‘lida insonlar bir-birlari bilan musobaqa qilmoqlari darkor.
Boshqa jamoalar bilan hamjihatlikni chuqurlashtirish uchun musulmonlar ular bilan, ayniqsa, kitob ahli – yahudiylar va nasroniylar bilan muloqot qilmoqlari lozim. Qur’on bu dunyoni barcha xalq va din vakillari tinch-totuv yashaydigan zamin deb e’lon qildi.
Umuman olganda, Qur’onning 50 dan ortiq surasidagi yuzlab oyatlarda musulmonlar mo‘min-qobillik, tinchlikparvarlik va boshqa e’tiqod vakillariga nisbatan bag‘rikenglikka da’vat etilgan. Muhammad payg‘ambar ham o‘z hayotlari davomida hech qachon hech kimni islomga kirishga majbur qilmaganliklarini, biron marta u yoki bu harbiy harakat diniy e’tiqod tufayli bo‘lmaganini ham yoddan chiqarmaslik lozim.
