Seçilmiş əsərləri

* * *

 

  

Və «Pera Palas»ın o birotaqlı (ikinəfərlik çarpayılı!) nömrəsində isə  məni 

qırmızı qərənfil gülləri gözləyirdi və mən qəribə bir hiss keçirirdim: o təzə, o zərif, 

incə qırmızı qərənfil gülləri elə bil ki, bu əbləh dünyaya gəldiyim gündən bəri balaca 

və vəfalı bir it kimi, mənə alışmış, məni istəyən bir məxluq kimi yolumu gözləyir, 

geri qayıtmağıma tələsir, o otel otağının sükutu və müvəqqətiliyi içində elə bilir ki, 

mən gələndən sonra bütün işləri yaxşı olacaq (daha bilmir ki, fərqi yoxdu, onsuz da, 

saralıb solacaq, büzüşüb quruyacaq və otel xidmətçisi aparıb onu zibil qutusuna 

atacaq...) 

...Tamara, o qırmızı qərənfillərdən oxu...  

Düzdü, o incə, təmiz qırmızı  qərənfil gülləri ilə  sənin o eybəcər, bədheybət 

(amma, vallah, çox gözəl!...) səsin arasında elə bir uzaqlıq var ki, bu uzaqlıq mənim 

əlçatmaz, ünyetməz bir keçmişdə – hamının məni sevdiyi, əzizlədiyi bir keçmişdə 

qalmış uşaqlıq çağlarımla, indi bu alkoqolik (görmürsən rakını qaldıranda əlləri necə 

əsir?!) Yusif Borşla «Çiçək pasaj»da oturub, tənbəl-tənbəl ora-bura gəzişən iri, tox 

və piylənmiş pişiklərə baxa-baxa sənin, Tamara, o dəhşətli dərəcədə eybəcər (və 

gözəl! billah, gözəl!...) səsinə qulaq asdığım bu dəqiqələr arasındakı  məsafəyə 

bərabərdi.  

Bəli, belədi, amma sən, Tamara, buna fikir vermə, o qırmızı qərənfil güllərindən 

oxu, o zaman bəlkə sənin, Tamara, səsin də öz cinsinə qayıtdı, insan səsi, qadın səsi 

oldu,.. amma yox... yəqin sən, Tamara, daha bunu istəmirsən (deyəsən heç mən də 

bunu istəmirəm...). 

Və  şübhəsiz ki, bu dəm «Çiçək pasaj»da məsgən salmış bu əhli-qələm,  əhli-

fırça, nə bilim, əhli-«sinema» da və boş qalmış yerləri zəbt etmiş turistlər də (Aya 

Sofiyadan sonra bu piyli pişiklər qalereyası!) bunu istəmirdi.  

Tamaranın, aydın məsələdir ki, mənim bu fəlsəfi düşüncələrimdən xəbəri yox 

idi və yorulmaq bilməyən bu şişman sənətkar boğazını  yırta-yırta, köhnə 

akkardeonunun da olan-qalan canını ala-ala Yusif bəyi məhv etməklə məşğul idi:  

  

 Yusif, beni al!.. 

 Vefalı ollam sana... 

 Onsuz da, he-e-e-ey... 

 Bakan yok bana!.. 

 

---

 

306

O qırmızı  qərənfil gülləri indi o boş otaqda, televizorun üstündəki o güldanda 

qaranlıq içində və tənha idi, onların yetmiş il bundan qabaq Londondan qaçıb gəlib o 

411-ci nömrədə «Cənub qatarında qətl»i yazan (dünyada yazı-pozudan da axmaq və 

mənasız bir şey varmı? – özün özünü aldadırsan, bu azmış kimi, camaatı da 

aldadırsan... bu da mənim sənin yaşın qədər yazı-pozu  əzab-əziyyətlərindən sonra 

gəldiyim nəticə! nəhayət ki, lap son zamanlarda daha birdəfəlik başa düşdüyüm 

həqiqət!) Aqata Kristidən də  xəbəri yox idi, təbii ki, qırmızı  qərənfil güllərinin 

səndən, Yusif bəy  əfəndi, səndən, gözəl Tamara, sizlərdən, ey yer üzünün kök, 

tənbəl pişikləri, sizdən xəbəri yox idi... 

... və sonra...  

... bu fikirlərin (fikirləşmələrin!) özü mənə o dərəcədə əbləh və mənasız göründü 

ki, öz-özümə dedim: əfəndim, canım-gözüm, sevimli sultanım, sən özünü ələ 

salmısan, yoxsa, bu səfalı dünyanın gül-çiçəklərini?