SəQƏleyn həDİSİNİN ŞƏRHİ Rəhmli və Mərhəmətli Allahın adı ilə

37

  Təqiyyə  –  doğru  olanı  daxildə  gizlədərək,  onun  ziddini  (yalanı)  üzə 

çıxarmağa deyilir. Şiələr təqiyyəyə (yalana) o qədər aludə olublar ki, hətta onu 

dinlərinin  əsasına  çeviriblər.  Onlar  əl-Bəqirin  belə  dediyini  rəvayət  edirlər: 

“Təqiyyə,  mənim  və  ata-babalarımın  dinindəndir,  təqiyyəsi  olmayanın  imanı 

yoxdur”  (Kitabul-kəfi  2/219;  Biharul-ənvər  72/431).  Guya  ki,  İmam  Cəfər 

demişdir: “Dinin onda doqquzu təqiyyədir, təqiyyəsi olmayanın da dini yoxdur” 

(əl-Kəfi 2/217). “Təqiyyədən daha sevimli əməl yoxdur” (Biharul-ənvər 72/398) 

“Ən  təqvalınız,  ən  çox  təqiyyə  edəninizdir”  (əl-Kəfi  2/218).  Şeyx  Saduq 

demişdir:  “Təqiyyəni  tərk  edən  ilə  namazı  tərk  edən  eyni  səviyyədədi.” 

(“Etiqad” səh.127). Bu yerdə belə bir sual ortaya çıxır. Onlar nə üçün təqiyyəyə 

bu qədər önəm veriblər? Cavab: Onlar görəndə ki, əhli-beyt öz şiələrini söyür, 

şiə raviləri imamların dilindən lənətlənir, səhabər imamlar tərəfindən təriflənir, 

belə  olduqda  onlar  bu  cür  deməyə  məcbur  oldular:  “Bütün  bunlar  təqiyyə  ilə 

---

 

41 

Ey  Xoi!  Cəfər  nə  üçün  təqiyyə  etsin?  Nədən  çəkinirdi?  Axı 

ona bu sualı verən məhz öz şiəsi Zurarə olmuşdu. Məgər imam öz 

şiəsindən qorxur və öz şiəsini aldadır?  

Haşim  Məruf  əl-Hüseyni  də  bunu  təkzib  edərək  demişdir: 

“Cabir  əl-Cofi  rical  kitablarında

38

  əksər  alimlər  tərəfindən 

yalançılıqda  ittiham  olunmuş  bir  ravidir.”  (“əl-Mouduat  fil-əsəri 

vəl əxbər” səh.234). 

Onun  yalançı  bir  ravi  olduğunu  əhli-sünnət  imamları  da 

bəyan  etmişdir.  Beləki,  Küfənin  imamı  və  nuru  olan  Əbu  Hənifə 

(rahiməhullah)  Küfənin  hədis  uyduran  sənətkarı  barədə  demişdir: 

“Cabir  əl-Cofidən  daha  yalançı  birini  görmədim.”  (Tirmizi  “əl-

İləl”, Uqeyli “əd-Duafəul-kəbir” 1/196).