Hər nazik bir cığır, adi bir keçid, Hər bələ, hər sızqa bulaq Vətəndir!
O, Vətənə biganəliyi heç kimə, hətta doğma qardaşına,
könül sirdaşına belə bağışlamayan vətəndaş şairidir:
Şiruyə, yurdunu düşmən oxlasa, Bir ocaq yerini girov saxlasa. Bir yağı tapdasa, yad ayaqlasa, Torpaq qan ağlayar, daş ağrı çəkər. Mənim fikrimcə, əsl poeziya nümunəsi odur ki, o şeir-
də nəinki hər misranın, hətta hər sözün də pətəyi poetik fi-
kirlə elə dolsun ki, adamı duyğulandırmağı, ehtizaza gətir-
məyi bacarsın. O şeiri ki, oxuyanda səni məhvərindən oyat-
madı, mənəvi dünyanı silkələmədi, səni çalxandırmadı, nə-
yə lazımdır ki?! Şeir gərək ovqatda dəyişiklik yaratsın. Şi-
ruyə şeiri belə şeirdir.
Onun eşq aləmi də özünəməxsusdur. Bu aləmdə vüsal
da var, hicran da, sevinc də var, iztirab da. Nə varsa, hamısı
şair üçün əzizdir – vüsalı da, hicranı da, sevinci də, kədəri
də.
