Şiəliyin gizli tərəfləri Ön söz

3. Əhli Sünnətin qanlarının mübah olması.
Şiəlik sünnilərin qanlarını mübah görür.Çünki,onlar kafir hökmündədir və şiələrə görə nasibidirlər. Aşağıda şiələrin çirkin və rəzilliklərini isbat edən sitatlar nəql olunacaq.
Şeyx Səduq kitabında Əbu Abdullahdan rəvayyət edir: “Ravi soruşdu: “Nasibilər haqqında nə deyirsiz? İmam dedi: “Onun qanı mübahdır.Lakin,mən sənə görə qorxuram.Əgər şahid olmasa,onlardan birinin üzərinə divarı aşıra bilsən və ya dəryada boğa bilsən bunu et.Bəs onun malı necə? İmam cavab verdi: “Götürə bildiyin hər şeyi al.”

(“İlətuş şərai” səh 601,Nəcəf; Hurr Amili “Vəsailuş şia”c.18,səh 453; “əl-Məhasin ən-Nəfsaniyyə",səh 166-167)

Nemətullah Cəzairi yazır: “Onların (Nasibilərin) öldürülməsi və mallarının mübah hesab edilməsi caizdir.” ("Ənvarun Numaniyyə"c. 2,səh 307)
Göründüyü kimi burada əsas diqqət şəri cəzadan qaçmağa yönəlib.Buna görə də şiə bir nəfər hər hansı bir sünnini zəhərləyərək,yandıraraq,elektrik vuraraq öldürə bilər.Bu şiələrin canlarının və mallarının qorunması üçün təqiyyə olduğu halda belədir.Təqiyyə ortadan qaldırıldıqda isə Əhli Sünnətə qarşı qətliam olacaqdır.
Tarixi baxımdan məlumdur ki,Abbasi dövləti sünni idi.Əhli Sünnətin hüsni zənni səbəbi ilə xəlifənin şiə bir vəziri vardı. Bağdad necə süquta uğradı?Monqollar bu xilafət paytaxtını necə işğal etdilər? Nə qədər müsəlman orada öldü?Bu hadisələrdə Tusi və şiə vəzir olan İbn Əlqamənin rolu nə idi?
Aydın Əlizadə bu hadisələri rus dilində nəşr olunan “Təhlillər” kitabında belə təsvir edir: “Bağdadın süqutu əsas etibarı ilə sünni və şiə ixtilaflarının artması ilə əlaqədar idi. Hicri 655-ci ildə Bağdadda sünnilərlə şiələr arasında toqquşmalar oldu.Bundan sonra şiə vəzir ibn əl Əlqami gizli şəkildə Bağdada yaxınlaşmış Hulaqu xanla əlaqə yaratdı.O,xanla görüşdü və qayıdanda xəlifə əl Mustəsimə dedi ki,Hulaqu Xan xəlifəyə toxunmaq istəmir və bir zamanlar Bağdadı idarə edən Səlcuq sultanları kimi davranmaq niyyətindədir.Buna inanan xəlifə Hulaqu xanın yanına öz yaxınlarını və elçilərini göndərdi.Monqollar elçiləri öldürdülər,sonra isə şəhəri mühasirəyə aldılar.Döyüş bir ay davam etdi.Nəhayət, xəlifə əl Mustəsim təslim olmaq qərarına gəldi.O,monqollara Şərəfuddin əl Cəuzini göndərdi ki,şəhəri təhvil verməyin qaydalarını müzakirə etsinlər.Səfər ayının dördü 656-cı ildə xəlifə,onun oğulları Əhməd,Əbdurrahmən və Mübarək,saray alimləri,sərkərdələr və digər vəzifəli şəxslər şəhəri tərk edərək Hulaqu xanla görüşə getdilər.Xanın çadırının yanında xəlifəni digər heyətdən ayırdılar və məcbur etdilər ki,əmr olunsun ki,bütün şəhər əhli tərki silah olunsun.Elə ki,şəhər əhli tərki silah olundu, monqollar şəhərə daxil oldular və boyun olduqları bütün öhdəlikləri pozdular.

Şəhərdə misli görünməmiş zülm,qarət,soyğun və kütləvi qətllər başladı.Şəhərin demək olar ki,bütün əhalisi qılıncdan keçirildi.Bağdad tamamilə talan edildi,şəhər kitabxanası yandırıldı,minlərlə kitablar yandırıldı.Səfər ayının 14-ü, 656-cı ildə xəlifə öldürüldü.Qırx gündən sonra monqollar sağ qalmış şəhər əhalisinin canlarına toxunmayacaqlarına söz verdilər.Amma,artıq şəhərdə qorxunc epidemiya yayılmışdı ki,bu daha minlərlə insanın ölümünə səbəb oldu.Bu hadisələrdən sonra Hulaqu xan Əli Bahaduru şəhər valisi olaraq təyin etdi və öz dövlətinin paytaxtına getdi.Vəzir İbn əl Əlqami Bağdadda qaldı.”
Tədqiqatçı şiə əllamə sayılan Mirzə Muhəmməd Baqir əl Musəvi əl Huvənsari əl İsfəhani kitabında Tusinin bioqrafiyyasından danışır və yazır: “Kəlamçı,hakim,elm dəryası və uca bir şəxsiyyətdir.Bilinən və məlum hadisələrdən biri də Tatar və Monqolların əzəmətli sultanı olan Hülaqu xana İranda vəzir olma istəyi ilə insanları irşad,islah etmək,zülm və haqqsızlığın qarşısını alaraq Abbasilərin zülmünə son verərək,o azğın tağutların üzərində qətliam etmək idi.Onların mənfur qanlarını öncə Dəcləyə,oradan da fəcir insanların yurdu olan Cəhənnəmə çay kimi axıtmaq məqsədi ilə hazırlıqlar görən Sultanın qafiləsində əminamanlıq yurdu olan Bağdada gəlməsi məlum bir hadisədir.” (“Rəvdətul Cənnət fi əhvalil uləma vəs sədat”c.1,səh 300-301,Qum)
“Hukumətul İslamiyyə” kitabında (səh 142) Xomeyni ibn Yəqtinin və Tusinin misalını fəqihin xidmətə qəbul olmasına nümunə olaraq qeyd edir və yazır: “Təqiyyə şərtləri bizdən birinin sultanın xidmətinə girməsinə münasibdirsə,bundan çəkinməmək lazımdır.Fəqihin idarə etmədə işinə bəraət İbn Yəqtinin misalına bənzər yalnız çox ciddi səbəb olmalıdır.Hansının ki,xidmətə hazır olmasındakı səbəbləri yaxşı məlum idi.Həmçinin, Nəsrəddin Tusinin əməlləri ki,İslam və müsəlmanların qələbəsi kimi hamıya məlum olan çox yaxşı nəticələrə gətirib çıxartmışdı.”
Əli ibn Yəqtinin hadisəsini isə Nemətullah əl Cəzairi kitabında belə vəsf edir: “Xəbərlərdə varid olduğuna görə Əli ibn Yəqtin xəlifə Harun ər Rəşidin vəziri idi.O,bir dəfə müxaliflərdən (sünnilərdən) ibarət olan dəstənin həbs olunmasına qərar verdu.İbn Yəqtin möhtərəm şiələrdən idi. O, nökərlərinə əmr etdi ki,binanın damını həbs olunanların başına uçursunlar.Zindanda olanlar hamısı öldülər və onlar 500 nəfərə yaxın idilər.Vəzir ibn Yəqtin bu qanın məsuliyyətindən xilas olmaq istədi və imam Kazıma məktub yazdı.Cavabında imam yazdı: “Əgər sən onları öldürməmişdən qabaq mənim yanıma gəlsəydin, onların qanlarına görə sənə heç nə düşməzdi. Bunu etmədiyinə görə isə kəffarə olaraq onların hər birinin əvəzinə bir illik keçini qurban kəsməlisən.Həqiqətən, keçi onlardan daha xeyirlidir.”

Davamında müəllif Cəzairi yazır: “Bu kəffarənin necə az olduğuna fikir ver! Bu köpəyin kəffarəsi olan 20 dirhəmə və onların qardaşı Yəhudi və Məcusinin kəffarəsi olan 800 dirhəmə belə dəymir.Axirətdəki halları isə daha bərbaddır.” (“Ənvəru ən Numaniyyə” c.2,səh 308,Təbriz)

Bu rəvayyəti Muhsin əl Muallim “Nəsb və Nəvasib”adlı kitabında (səh 622-də ,“Darul Hadi” Beyrut) nasibi olan sünnilərin öldürülməsinə dəlil olaraq gətirmişdir.
Həmçinin, Doctor Nəccah əl Tainin yazdığı “əl Vəhhabiyyun həvaric umm sunnə” kitabında (səh 280-dən sonra) “Nasibi” sözü və bununla kimlərin qəsd olunduğunu yazır:

İmam Əbu Abdullahdan rəvayyət edilmişdir: “Allah Təala köpəklərdən daha şərli məxluq yaratmamışdır və Nasibilər bizim üçün Allah qatında köpək hökmündədirlər....”

Muhəmməd Yusif ən Nəcrami kitabında yazır: “Xomeyni hökümətinin Əhli Sünnə camaatına qarşı göstərdikləri kəskin münasibət və icraatları onlara görə adi bir şeydir.Çünki,tarix boyu bu ümmətin başına gələn əksər faciələrin kökündə şiəliyin dayandığının şahidi olmaq olar.”(“əş Şia fil mizan” səh 7)

Şiəlik Əhli Sünnətə qarşı kin,düşmənçilik və nifrət bəslədiyi halda təqiyyə ilə onlara qarşı saxta gülərüzlülük münasibəti göstərir.Bu hal isə öz növbəsində sünnilərin şiəliyin həqiqi mövqeyini qavramaqlarına mane olur.Bu baradə Əbdulmunim ən Nəmr belə yazır:

“Lakin,biz ərəb sünnilər oyanmadıq.Güman etdik ki,uzun illər keçdikdən sonra İslamın təsiri ilə bu ortadan qalxacaqdır.Heç birimizin ağlına bu gəlmədi.İranlıların sevincinə biz də şərik olduq.Xomeyninin bu tarixi problemlərlərdən vaz keçəcəyinə,İslam ümmətinin müsəlman lideri olaraq,ümmətin dirçəlməsində öncüllük edəcəyinə inandıq.Bunlar İslam və müsəlmanların mənfaətinə cavab verirdi.İranlı ilə ərəbin,sünni ilə şiənin heç bir fərqi yox idi.Amma,daha sonra baş verən hadisələr bizim xəyallara və utopiyalar dənizinə qərq olduğumuzu göstərdi.Beləki,gənclər və insanlarımızdan bir çoxu baş verən pis hadisələr qarşısında hələ də oyanmayıblar.” (“əl Muamərə...iləl Humeyni”səh 118,Qahirə)
Bunu xüsusi ilə qeyd etmək lazımdır ki,Şiəliyin Əhli Sünnətin dindarlarına qarşı düşmənçiliyi böyükdür.Onların həqiqətini və təqiyyələrini bilənlərə qarşı düşmənçilyi isə daha da şiddətlidir.Şiələrin hakim mövqeyə gəldiyi zaman müxaliflərə nələr edə biləcəklərini bilmək istəyirsən?

Bu sualın cavabını alimləri Cəfər Muhəmməd ibn Həsən ət Tusi məşhur fiqh kitabında verir: “Hər hansı bir hədd və ya hökmü tətbiq etmək üzrə zalim bir idarəçi tərəfindən vəzifəyə gətirilən kimsə bu işə haqq sultan tərəfindən gətirildiyinə inansın və hökmləri tətbiq etsin.Özünə müxalif birinə qarşı hədd cəzası tətbiq etmə imkanı varsa, bunu etsin.Çünki,bu ən böyük cihaddır.” (“ən Nihayə fi mucərrədul fəqih vəl fətava” səh 302; ”Darul kitab” nəş.Beyrut hic.1400)

Şiələrin yuxarıda göstərilən sitatlardan bəlli olduğu kimi sünnilərə qarşı mövqeyi belədir.Bu mövqe şiə dövləti olmadığı zaman yəni,təsadüf nəticəsində hakim mövqeyə sahib olduqları zaman onların bizə qarşı olan münasibətdir.Şiə dövlətində isə bu mövqenin necə olduğunu siz düşünün! Onların şərrindən Allaha sığınırıq!