Şirvani Ədilli MƏNİm odlar diyarim
Yüklə 0,62 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Satirik şeirlər Rüşvətxor müəllim
- Doğma hər bir sözü rədd eyləyərik
- Ali məktəb müəllimlərimə
- Digər mövzularda olan şeirlər Dəniz
- Sən göylərə uçduğun gün.
- Dünya, səndən əl çəkimmi
- Xocalı adlı bir faciəmiz var
|
Oldu Fələyin çarxı dolaşdı, Gözün gözümə sataşdı. Ehtirasım coşub daşdı, Qəlbim biixtiyar oldu! Tanrıdanmı gələn meydi, Əlim ürəyinə dəydi, Necə yumşaq bir ürəkdi, Hər yetənə şikar uldu! O çöhrənə bir büt dedim, Qoy mən səcdəsinə gedim, Bircə kəlmə üns eylədim, Kədər məndən kənar oldu. Sənlə bu dünya cənnətdi, Gözüm baxmağa minnətli, Bilmədim bu nə hikmətdi, Könül sənsiz bikar oldu. Yer-göydür çöhrənə heyran, Sənlə zənginləşdi cahan, Sən tək gözəl qızlar hər an Cahana iftixar oldu! Fevral, 1996. Qəzəl Bir kərə gördüm səni ey gül, qərarım qalmadı, Oldun hər zövqüm mənim, bağım, baharım qalmadı! İstədim bir qoxlayıb ətrindən ilham almağı, Etməyə neynim, əlimdə ixtiyarım qalmadı. Əl götürdüm bil, həyatımdan bu sənsizlikdə mən, Çünki, ömrümdə sabaha etibarım qalmadı. Bircə müşkül dərdimə ölməklə eylərdim dava, Çünki, asan etməyə öz iqtidarım qalmadı. Hansı bir xoşbəxt təsadüf oldu ki, Şirvaniyə Bir kərə “can” söylədin, dərdim, qubarım qalmadı! Aprel, 1995. Qəzəl Tər güllərin də bülbülə avazı var imiş, Həm rəhmi, həm məhəbbəti həm nazı var imiş. Nikbin olur görəndə könül böylə gülləri, Ömrün də böylə gül yetirən yazı var imiş. Sən bir kübar, mənsə fəqir, çoxdu fərqimiz, Bu eşqə fərqimiz kimi narazı var imiş. Artmaz bu sevgim ey gül, axı başqa-başqayıq, Yəqin məhəbbətin də çoxu, azı var imiş. Şirvani bircə söz yazamaz nikbin olmasa, Nikbin olanda mütləq onun sözü var imiş. Noyabr, 1994. Satirik şeirlər Rüşvətxor müəllim Qurtar bizi, Allah, sən özün ahı-amandan, Bəd günlərə qaldıq. Dövranın əzabından usandıq da bu candan, Sap-sarı saraldıq. Olduq tələbə, sandıq olar bizlərə xoş gün, Heç verdilər imkan? Tez vurdu fələk bəxtimizə dərd ilə möhrün, Olduq da peşiman. Dövranda gələrmiş günümüz qara bizimçün, Məğbul zamanından. Başlarmış o günlər yeni macəra bizimçün, Dad imtahanından! Öyrənmək əvəzdən də biliklər başımızdan Çıxdı bu zamanlar. Sanki, gəlib olduq naşı biz ən naşımızdan, Keçdikcə yalanlar! Məllim dedi: -İstərsən əgər almağa qiymət, Elm ilə çalışma. Fikr eyləmə, sakitcə gəlib ver mənə rüşvət, Aşkarda danışma! Yazmaqla xeyir gəlməsə qiymət yazarammı? Ağlınla düşün bir. Yüz gün oxusan mən bu yolumdan azarammı? Kəndindədi təqsir. Baxmam bilənə, bilməyənə, gəlməsə rüşvət, Axmaqdı baxanlar! Rüşvət verib həm də gəlib etsin mənə minnət, Haqq əhli çıxanlar! Hər yerdə çalışqan tələbə düşmənim oldu, Bil, böylə həqiqət! Çünki, belə yol bizlər üçün sərfəli yoldur, Yox bizlərə töhmət! Sən sorma o qiymət alan avvarəni məndən, Onlar məni andı. Get, sən də gətir, eyləmə kəm parəni məndən, Müşküllər asandır. Pul yoxsa da lap hörmət edib pay gətirərsən, Tut kəndini sən saf. Lap hörmət edib payını hər ay gətirərsən, Yumşalmayan əclaf! Sən get gətir “induşka”, toyuq, ya qoç ətindən, Ət olmaya yağsız, Mer-meyvə gətirsən də çıxarsan bu çətindən, Etməzsən araqsız. Dostun Gədəbəydən gətirib bir xaşa kartof, Yazdım ona qiymət. Yalnız demişəm lazım olur bozbaşa kartof, Var onda mərifət! Qoz-fındığı “Novruz”da gətirtdim Balakəndən, Keçməm belə vardan. Heç keçmərəm o Lənkəranın mandarinindən, Göyçaydakı nardan. Hər kəs Qubadandırsa, gərək alma gətirsin, Hörmətdi mənimçün, Hər kəs Şəkidəndirsə gərək halva gətirsin, Elmindən o üstün! Hər kim ki, mənim sözlərimi hər dəm eşitdi, Dövranda ucaldı. Hər kim ki, mənim təklifimə etiraz etdi, Ağlar günə qaldı! Fevral, 1996 “Ağıllı” məsləhət (Bəhri-təvil)
Görünər bəlkə də bir bəxtəvər insan tələbə. Bu çətin, ağrılı dövranda da yüz xiffət ilə Fəqət əslində olar öz qəmi pünhan tələbə. İmtahan məqbul elə işlə qatar başını ki, Özgə məşğulluğa tapmaz bir an imkan tələbə. San ki, hər məqbulu, hər imtahanı bir bəladır, Hər semestr axırı işləri əfğan tələbə! Yığılar birdən ağır işləri üst-üstə qalar, Olar onda qəmi aləmdə bir ümman tələbə. Gərək hər elmə fəda eyləyə öz canını ki, Edə bilsin işinin müşkülün asan tələbə. Olmasa müşkülü asan yenə də işlərinin, Gecə-gündüzdə görər kabus, şeytan tələbə. Hərdən “Əzrayıla dönmüş” bu müəllimlərinin Tənəsindən də olar halı pərişan tələbə Arifə zövq olar elm, amma belə yerdə olar Elmi öyrənməyinin zövqü də viran tələbə. Vay o gündən ki, müəllim də inadkarlıq edə, Qala kəsrə, ola bir cüt gözü giryan tələbə. Pulu kəm, gəzməyi, kef çəkməyi, zövq almağı kəm, Keçirər əsla fəqir, sadə güzəran tələbə. Bu çətin dövri-kəsadlıqda qazanc etmək üçün Ya gedib alver edər, ya qalar “axran” tələbə. Hər əziyyətlə bərabər bu qürur hissi də var, Adı hərdən özünə fəxr, şərəf-şan tələbə. Bu şərəf hər tələbə kəslərə aid də deyil, Çoxdu tuz, elmsiz, həm cahil, nadan tələbə. Bu ada layiq olar hər oxuyan öz gücünə, Kamil, elmli, layiqli çalışqan tələbə! Noyabr, 1997. Doğma hər bir sözü rədd eyləyərik Doğma hər bir sözü rədd eyləyərik, Nə bacardıqca da rusca deyərik, Bu cür adətləri hər vaxt öyərik, Nə bilək, dil, ya da millət nə demək, Ya qürur, fəxr, şərafət nə demək.
Nöqtəyə qoy həmişə “toçka” deyək, Ya nəfəslik nədi, “fortoçka” deyək, Başımızda papağa “şapka” deyək, Əskiyə, cındıra ”tıryapka” deyək.
Sözümüz kəmdi deyib alçalarıq, Milli hislərdən uzaq biz qalarıq, Bu dili rus dilinə itdirərik, Onları dil ilə fəxr etdirərik!
Bağırsağın yeyər dişi, Mühazirə deyəndə də, “Konspekt”siz getməz işi. Bu məllim də fizik Rizvan, Oxuyana verməz imkan, Deyər ki, bir “zaçot”umun Qiymətidir otuz “şirvan”! Bax bu məllim də Həmiddi, Yığmadı, hamı şahiddi, Müdirinin maşınını Tələbələr təmir etdi! Həmid məllim, var qüvvəsi, “Od Yurdu”ndan2 gəlir səsi, Heç yadından çıxmır onun “Qluşitel” məsələsi! Bu məllim də Ağaməmməd, Almaz tələbədən rüşvət, Kitab yazıb sata-sata Bir təhər saxlayar külfət. 1 Adlar şərti deyil, həqiqidir 2 ”Odlar yurdu” universiteti nəzərdə tutulur Bu məllim də Allahverdi, Oxuyana “əla” verdi, Bilməyən tapşırılmasın, “Tapşırizm” onun dərdi!
Özü də tərki-diyardır, Deyir: -Çəkdiyin qapıdan “Kamaz” girməz, yerin dardır. Bu məllim də Məmmədiyə, Sadiq qalar “kişi”liyə3, Tələbə heç nə verməsə - Deyir – qiymət yazım, niyə? İyun, 1999. 3 Həmin müəllimin öz aramızda ləqəbi “kişi” idi. Digər mövzularda olan şeirlər Dəniz Uşaq, körpə, qoca, cavan, Gözəl, çirkin, yaxşı, yaman, Varlı, kasıb, müdrik, avam, Bu dünyada hər cür adam Birləşibdir, bir olubdur bu dənizdə. Dünyaya yad bir mənzərə qurulubdur bu dənizdə! Dəniz döyür sahilini dayanmadan, Dalğaları yuyur çılpaq bədənləri yorulmadan, usanmadan! Böyük dəniz, Kaş ki, sən bu bədənləri yuduğun tək Yuya biləydin ruhları, Böyük-böyük günahları. Yazıq dəniz, Sən nə qədər çırpınasan yenə təmiz olmarıq biz. Vaxt çatacaq, Gün batacaq, Səndə bir olan insanlar, Hərəsi öz libasında, Hərəsi öz maskasında Çəkiləcək köşəsinə, Dönəcək öz peşəsinə, Məmur rüşvət almağında, Kasıb möhtac qalmağında, Ayaq tutan ağ yalanlar, Ucalanlar, Alçalanlar, Tərəzidə aldadanlar, Uduzanlar və udanlar... Böyük dəniz, Sənsə heç vaxt dəyişməzsən, elə həminki dənizsən, Cansız bir varlıq olsan da Fəqət, canlı insanlardan əslində daha təmizsən! 11. 07. 2010 Ayan qızım Göydə Ayı andırırsan Mənim adı Ayan qızım, Görüm elə Ay kimi də Yüksəklərdə dayan, qızım! Bu dünyanı anla dərin, Qulu olma simu-zərin, Olsun ən böyük dəyərin Ağlın, abır-həyan, qızım! Elim ulu, yurdum böyük, Fəqət köksü bölük-bölük, Sev Vətəni, olma dönük, Vətən dərdinə yan, qızım! 29. 08. 2009. Xəyallar Nə qədər xoşdu xəyallar, Qəlbimin dostu xəyallar. Tale məndən üz döndərsə hər şeyimi alsa bir gün, Bağlayaraq əl-qolumu məhbəslərə salsa bir gün, Döndüyüm son pənah yerim – xəyallarım, Keçmişimdə xatirələr, Gələcəkdə arzularım, diləklərim – xəyallarım... İçim, canım – xəyallarım, İlk məkanım, Son ünvanım – xəyallarım. Ha üzürəm, Ha süzürəm xəyallarda, Xəyal elə xəyal olur, Amma elə həqiqətin zövqü yenə Xəyallarla gerçək olur, real olur! Xəyallarım arzularçün, amallarçün, Arzularım səadətçün, Səadətim yenə şirin xəyallarçün 31. 08. 2005. İnanıram İnanıram, varlığıma inandığım tək, Bir asudə, azad, xoşbəxt zaman gələcək, Əsarətin, haqsızlığın sərt qaranlığı, Hürriyyətin işığında bir gün itəcək. İblislərin, xainlərin hökmranlığı Mələklərin hökmü ilə sona yetəcək! Yanvar, 2001. Sən göylərə uçduğun gün. Ə. Elçibəyə Sən göylərə uçduğun gün, Behiştə nur saçdığın gün, Nə dost, sirdaş ağlar səni, Nə bir yaxın, qohum-qardaş ağlar səni. Fəqət, gözü yaş bilməyən, Nə dost, nə qardaş bilməyən, Bir qəlbi daş ağlar səni, Töküb qan-yaş ağlar səni!
Yüz ömür bir yerdə daşıya bilməz, Ürək daşımağa böyük gərəkdir, Hər ürək ki dözüb yaşaya bilməz! Nədir daşıdığın? – ötən illərdə, Min-min insanların qalan diləyi, Aşiqi olduğun türk millətinin Xoşbəxt həm bu günü, həm gələcəyi. Nədir daşıdığın? – ötən illərin Ümmanında itən dürlər, incılər, Onları tapanda türk millətinə Güc, qürur, azadlıq, şərafət gələr! Niyə daşıyırsan? – yüz illər daha Millətin onları dağıtsın deyə, Dağılıb, itrilib, qurtaran günü Yeni “Elçi” yığıb qayıtsın deyə! Qısqanclıq edərlər bu öndərliyə, “Bəlkə mən də öndər olardım” deyə, Əgər düşünsələr, “olmadım niyə?” Bilsınlər, Tanrıdan riza gərəkdir, Qısqanan qəlblərə cəza gərəkdir!
An, gülüm, an, an, Eylədi xoşbəxt bizi, Qan, gülüm, qan, qan! Hər birimiz bir çiçək, San, gülüm, san, san, Şeytanı yenmiş mələk, Can, gülüm, can, can! Batdı günəş qap-qara, Yan, gülüm, yan, yan, Saldı bizi ah-zara, Can, gülüm, can, can! Doğar günəş bir daha, Tez, gülüm, tez, tez, Eylə dua Allaha, Döz, gülüm, döz, döz! Aprel, 2000. Allahdır Göstərmə Allaha yaxşını, pisi, Allah hər bir şeyi görən allahdır, Demə görünməyir, gəlməyir səsi, Başımız üstündə duran Allahdır! Görəndə deyərək “sonsuz” adına, Qonşusu istehza eyləyir ona, Bir kor qız diləyən sonsuz qadına Bir gözü kor qızı verən Allahdır!* Aprel, 2000. *Ağdam rayonunun Muğanlı kəndində olmuş hadisə. Dərd deyil ki Haqqın varsa, Haqsızlıqla dünya dola Dərd deyil ki, İnsan qəlbi min arzudan, kamdan qala, Dərd deyil ki. Lap sonunda dəliliklə Qəlbin asudəlik bula, Dərd deyil ki. Bir dərd ki, bir vaxt insanı Az yaşında müdrik edə, Zaman ilə çıxıb gedə, Hərdən də düşəndə yada, Hətta bir az şirin dada, Dərd deyil ki. Gülüşünlə, sevincinlə zaman-zaman Dərd ki gəldi-gedər ola, Əzabını çəkəndəsə Yükü bir “ah” qədər ola, Dərd deyil ki. Dərd ki, qaldıqca köhnələn, lap saralan, solan ola, Dərd ki bircə dəqiqəlik qəlbdə unudulan ola, Dərd deyil ki! Dərd odur ki, birdən durub vicdan səni haqsız görə, Ruhuna min əzab verə, Vicdanının səsi sənin Hər izini, addımını hər an təqib edə-edə, Kölgə kimi bir yanında gedə-gedə, İti qılınc tək qəlbini dəlib edə dəlik-dəlik, Dünya adlı bir məhbəsdə axtarasan asudəlik, Tapmayasan bir an belə, Tapmağına qalmaya heç güman belə! Öz içindən gələ sənə elə əzab, elə zülm, Nə dəlilik çarə ola, nə də ki, bir ucuz ölüm!
Qəlbimdəki arzu, ümid söndüsə, Həyat gəlib gözdə heçə endisə, Dünya, səndən əl çəkimmi, bilmirəm! Dörd bir tərəf namərdlərlə doldusa, Haqq müttəhim, nahaqq hakim oldusa, Əl çəkməyim haqqa gedən yoldusa Dünya, səndən əl çəkimmi, bilmirəm! Sevinc məndən hər an qaçar oldusa, Qəlbim gəlib sonda naçar oldusa, Hər bəlaya, dərdə düçar oldusa, Dünya, səndən əl çəkimmi, bilmirəm! Mart, 1999. Xocalı adlı bir faciəmiz var Demə bu dünyada nəsibmiş bizə, Xocalı adlı bir faciəmiz var, Qanla yazılıbdır tariximizə, Unutmaz heç zaman bu el, bu diyar, Xocalı adlı bir taleyimiz var!
Köksümüz üstündə od qalanıbdır, Orda namusumuz tapdalanıbdır, Allah göz ola kor, qulaq ola kar, Xocalı adlı bir faciəmiz var!
Qılıncdan keçrildi körpə uşağı, Çəkildi bir zülm, vəhşilik dağı, Tanrı dərgahına çıxdı ahu-zar, Xocalı adlı bir faciəmiz var!
O verib insana vücudu, canı, Zülmün, vəhşiliyin var bir divanı, Zülmünə məhkumdur zalım, zülmkar, Xocalı adlı bir faciəmiz var!
Bir gün yox, bir əsrin faciəsidir, Bu haray, bu fəryad haqqın səsidir, Eşitsin bu dünya, olsun xəbərdar, Xocalı adlı bir faciəmiz var! Bəsdir qəmə batdıq, bəsdir hüzn, yas, Babalardan bizə mərdlikdir miras, Namərd yağılardan alaraq qisas, Bir gün edəsiyik biz onları xar, Xocalı adlı bir faciəmiz var! Fevral, 1999. İnsanlıq Səadət bəlkə kef, bəlkə əzabdı, İnsan oğlu onu bəs nədə tapdı? Səadət insanlıq, bir də savabdı, İnsanlıq qərəzdən hər an qaçmaqdır, Ən böyük bir savab ürək açmaqdır!
Namərd olmayana güləndən uzaq, Yoldaşına kələk gələndən uzaq, İnsanlıq qərəzdən hər an qaçmaqdır, Ən böyük bir savab ürək açmaqdır!
Qocalar özünü gənc sanan olur, Könül möcüzəyə inanan olur, İnsanlıq qərəzdən hər an qaçmaqdır, Ən böyük bir savab ürək açmaqdır
Gələn gündən bulunuruq həyat mübarizəsində. Hər birimiz sanırıq ki, sahibiyik bu zamanın, Əslən zaman ola-ola tək sahibi hər insanın. Hər birimiz bir səadət idealına inanırıq, Qəlbimizin arzusuna, xəyalına inanırıq. Çatmaq üçün bu dünyada arzulara, səadətə, Bir şövq ilə qatlaşırıq hər əzaba, hər zəhmətə. Bir gün ən böyük bir arzun gerçək olandasa sənə, Tez təzə bir arzu çıxır, olmayırsan xoşbəxt yenə. Çatıb arzulara xoşbəxt sanmadıqca özümüzü, Tez dikirik daha yüksək arzulara gözümüzü. O qədər tamahı iti gəlmişik ki, bu dünyaya İstəyirik kosmonavt tək çıxaq ulduzlara, Aya. İş çətinə düşəndəsə özümüzə gəlirik biz, Xoşbəxt görünən keçmişin tez qədrini bilirik biz. Vaxtında bilmədiyimiz üçün peşiman oluruq, Hər şeyçün Allaha şükür eyləyən insan oluruq. Lap bədbinləşirik dönsə bir az da taleyin üzü, Axtarırıq tək bir ümid, bir quru təsəlli sözü. Kimin ümidi qalıbsa, bəlkə də bir səadətdir, Çünki, həyatda insana hərdən fələk çox namərddir. Elə bir iş işləyir ki, qəlbdə arzu, ümid sönür, Arzu, ümid həqiqətdə əsl möcüzəyə dönür! Yaşamaqçün məcbur olub həqiqətini danırsan, Möcüzəyə inanırsan! Noyabr, 1998. Gənclər üçündür Bu aləm gənclərin deyil, ya nədir? Nə var təbiətdə gənclər üçündür. Yaş ötsə səadət bir əfsanədir, Əsl səadət də gənclər üçündür! Mənalı nə varsa bizim həyatda, Şənlik də, bayram da, toy da, büsat da, İncə musiqi də, xoş muğamat da, Şeir də, sənət də gənclər üçündür! Gənc olan aldatmaz özü özünü, Görər səadətin hər bir üzünü, Qocalsam deyərəm yenə düzünü: -Həyat cəmiyyətdə gənclər üçündür! İyul, 1998. Fəqirlik Vara qürur deyən insan mərd deyil, Xoşbəxt olmağımçün var da şərt deyil. Fəqirlik nəinki ağır dərd deyil, O, mənim bəlkə də səadətimdir, Mənim öz taleyim, öz qismətimdir!
Olar harınlamaq, xudbinlik adət, Gərək insanlığa edəsən hörmət, İnsanlıq, kamillik var-dövlətimdir, Fəqirlik bəlkə də səadətimdir.
Ehtiyac görəsən gərək dünyada, Fəqirlik nə qədər acı olsa da, Bu mənim bir şirin həqiqətimdir, Fəqirlik bəlkəsiz səadətimdir!
Öz qəlbində gələcəkçün min arzusu, min niyyəti, Bircə anda məhv olarsa neçə evin səadəti, Yoxsa bu bir axır-məhşər, qiyamət çathaçatıdır? Bu ki insan həyatıdır!
Ocağında həm sevinib, həm qəm edib, məlal edib, İndi bir ömür əzabı zalımlara “halal edib” İki-üç əşya, bir libasla çıxmağı son nicatıdır? Bu ki insan həyatıdır!
Bu insanlar da bəs axı layiq idi insanlığa, Neçə ailə töküldülər çölə, düzə, alaçığa, Bu həyata layiq axı xaliqin heyvanatıdır, Bu ki insan həyatıdır, Bu ki insan həyatıdır! Aprel, 1998. Dərd və gülüş Bu gülüşün altı dərddir, Can dərd çəkir gülə-gülə. Bu fələk gör nə namərddir, Can da yanıb döndü külə, Dərdi çəkdi gülə-gülə!
Qəlb nə nikbin, nə də şəndir, Dərdi öz məhvinə təndir, Öz dərdini bilə-bilə Can dərd çəkir gülə-gülə!
İndi artıq o da itdi, Elə bilmə gülüş getdi, Bu dodaqlar qaçır elə, Can dərd çəkir gülə-gülə!
Hər cəhətdə o üstündü, Lap fələyin üzü döndü, Bu can isə dözür hələ, Dərdi çəkir gülə-gülə!
Olar sonunda intihar, Hər naçarı gülüş tutar, Qoymaz birdəfəlik ölə! Can dərd çəkir gülə-gülə! Düşsək də hər ağlar günə, Gülüş məqam tapıb yenə Tezcə gəlib keçər önə, Göz yaşını silə-silə. Can dərd çəkir gülə-gülə! Kim görürsə, Şirvaniyə Deyir: -Üzün gülür, niyə? Bilmirəm nə etsin deyə Bu dodaqlar qaçır belə, Can dərd çəkir gülə-gülə!
Qəlbimə bir sual gəldi: -Kimsən, anam? Cavab gəldi: -Nazın ilə oynayanam, Sən gecələr ağlayanda beşiyində, Mən də sənin səhərədək keşiyində Nazın ilə oynayanam! Olmayıbdır, olmayacaq, ola bilməz bil ki, sənin, Mənim qədər bu dünyada sənə qayğı bəxş edənin. Olmayıbdır, olmayacaq mənim kimi bir insanın, Mənim qədər səbri olub nazın ilə oynayanın, Ömür boyu yenə sənin borclu qalacaq bu canın. Can bala , yox, borc demirəm, bəxşişimdir, Mən anayam bu da mənim adı müqəddəs işimdir... -Sən, ay mənim canım anam, Həqiqəti necə danam, Sənin mənə yandığını Yəqin sənə çətin yanam, Bunun üçün ömür gödək, Ömürü uzadan gərək. Ana, bəyəm İndi nəyəm? Bu on doqquz yaşımda da Qucağında bir körpəyəm, Aciz, arsız, İqtidarsız, Bir insafsız, Etirafsız. Bir körpəyəm, sən də mənim başım üstündə həyansan, Bu yaşda da yenə mənim nazım ilə oynayansan!... Övladının uğurunda analar nə günlər görüb, Ana nələrdən vaz keçib, nələrini qurban verib, Miqdarı yox, qədəri yox, Bəlkə ondan birindən də övladının xəbəri yox! Analarsa bu əzabdan, iztirabdan usanmazlar, Bu əzabın, iztirabın qarşılığını ummazlar, Amma taparlar əzabda, iztirabda səadəti!
Nə gözəldir təbiətin, cəmiyyətin bu adəti, bu hikməti! Sanki itir bu əzablar Övladına sevgisində, həvəsində, Sanki qalır bu borc, əzab Bir sevginin, məhəbbətin kölgəsində! Heç bir zaman bu analar Övladıyçün etdiyinə olmaz peşman, Yenə edər canın qurban, Olmasa da böyüyəndə övladının ləyaqəti, Son məqamda tapar təkcə övladının varlığında səadəti! Nə gözəldir təbiətin, cəmiyyətin bu adəti! bu hikməti! Bu hikmətdir anaları dahi edən, Müqəddəs, ilahi edən. Tanrı bizə bəxş eləmiş ömür, dünya bir həvəsdir, Bir hikmət var bu dünyada o bir haqdan gələn səsdir – hər bir ana müqəddəsdir!
Yüklə 0,62 Mb. Dostları ilə paylaş:
|