Süleyman sani axundov seçİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ

QUŞ TUTMA

Tağı əminin göstərişi ilə mən və Məmmədağa qaratoyuq, ala-cəhrə, sərçə kimi

quşları tutmağı öyrənmişdik. Qaratoyuq tutmaq üçün at qılından cələ hörüb, bağda,

ağaclar  altında  çox  gözəl  olan  yerdə qururduq.  Özümüz  də uzaqda,  ağac  altında

gizlənib, pusquda dururduq.

Qaratoyuq  bağın  xəzəllərini  toyuq  kimi  eşələyə-eşələyə gəlib  axırda  cələ

qurduğumuz  yerə çıxırdı.  Eşələndiyi  vaxt  ayağı  cələnin  qıldan  qayrılmış  gözünə

düşürdü.  Qaratoyuq  ayağını  çəkdikdə qıl  halqa  daralıb  onu  bənd  edirdi.  O  zaman

quş  ayağını  azad  etmək  üçün  dartmırdı  və çapalayırdı.  Bunu  gördükdə biz

qaratoyuğun üstünü alırdıq. Sevinə-sevinə aparıb qəfəsı salırdıq. Qaratoyuq əsarətə

tez öyrənişir, sonra oxumağa başlayır. Hətta onu tar ilə oxumağa öyrədirlər.

Sərçı  tutmaq  üçün  heç  cələ də lazım  gəlmirdi.  Həyətin  bir  küncündə xəlbirin

altına  və yanlarına  dən  tökürdik.  Xəlbirin  bir  yanını  qaldırıb  altına  karandaş  kimi

hamar  çubuqdan  dirək  verərdik.  Çubuğun  alt  ucuna  uzun  sap  bağlayıb  pusquda

durardıq. Sapın ucu əlimizdə olardı. Sərçələr dənləyə-dənləyə gəlib xəlbirin altına

girdikdə birdən  sapı  çəkərdik.  Sərçələr  nə qədər  cəld  qaçsalar  da,  yenə bir-ikisi

xəlbirin altında qalardı.

Bunların maraqlısı çərtmə ilə alacəhrə tutmaq idi. Bütöv qozu iki parça edərdik.

Parçanın  birin  tam  ortasından  deşərdik.  Bu  deşiyə çöp  taxardıq.  Onun  ucuna  da

bircə dənə at  qılından  kəmənd  kimi  halqa  qayırıb  bağlayardıq.  Çöpün  ucunu  qoz

ləpösindən  yuxarı  çıxartmırdıq.  Çərtməni  bağda  ya  yerə sancardıq,  ya  da  ağacda

budağa  bağlardıq.  Alacəhrə qoza  çox  aşiqdir.  Çərtməni  görə-görə yenə də özünü

onun  üstə atır.  Lakin  qoz  ləpəsini  dimdiklərkən,  həmişə ayaqlarını  halqanın  içinə

düşməkdən  gözləyir.  Nə qədər  cəldlik  etsə də axırda  dadlı  qoz  ləpəsi  onun əsir

düşməsinə bais olardı. Ayağı tora düşüb asıla qaldıqda, qışqırıq salardı.