149 - Muhamməd b. Huseym, o da Ammar b. Yəsir - radıyallahu anhu – dan rəvayət edir ki, Əli - radıyallahu anhu – ilə mən, (Bətni Yənbu) Aşirat döyüşündə iki yoldaş idik. Allah Rəsulu - sallallahu aleyhi və səlləm – orada bir ay qonaq qaldı. Orada Mudlic oğulları və onların Damradən olan müttəffiqləri ilə sülh müqaviləsi imzalandı, sonra onlarla vidalaşdı. Bu arada Əli - radıyallahu anhu – mənə dedi: «Ey Əbul-Yəqazan! Gəlsənə bu Mudlicoğullarından bir qisminin bostanlarına gedib, necə işlədiklərinə bir baxaq!». Mən: «Necə istəyirsən» dedim və yanlarına gedib necə işlədiklərini bir saat müşahidə etdik. Sonra yuxumuz gəldi. Mən və Əli - radıyallahu anhum – gedib xurma ağacının kölgəsində yatdıq. O, qədər dərin yuxuya getmişdik ki, Allah Rəsulu - sallallahu aleyhi və səlləm – in mübarək ayağının bizi tərpədməsilə oyandıq. Yatdığımız yer torpaqlıq idi və üstümüz tamam torpaq olmuşdu. Məhz o gün Allah Rəsulu - sallallahu aleyhi və səlləm – Əliyə: (Üstündə torpaq gördüyü üçün) «Nə olub sənə ey Əbu Turab (Torpaq atası)?» deyə səsləndi. Sonra bizə buyurdu: «Sizə insanların ən bədbəxt iki adamını bildirimmi?». Biz: «Bəli! Ey Allahın Rəsulu» dedik. O: «Biri dəvəni kəsən Səmud (qövmündən olan) Uheymir, digəri də (başının sol tərəfinə əlini qoyaraq) ora zərbə endirib, (saqqalını tutub) bunu da qana bulayacaq kimsədir»156.
