Uyg’onish davrining tarix falsafasi. XIV-XVI

UYG’ONISH DAVRINING TARIX FALSAFASI. XIV-XVI ASRLAR REJA

1. 
   Uyg’onish davri dunyoqarashining tavsifiy xislatlari.
   
2. 
   Uyg’onish davri insonparvarligi. Jamiyat va shaxs.
   
3. 
   Uyg’onish davri tarixchiligi. Tarixiy vaqtning ochilishi (kashf qilinishi).
   
4. 
   Uyg’onish davrida tarixiy fikrning asosiy yo’nalishlari.
   
5. 
   A. Valla. F.Patritsi. L.Leruaa. N.Makiavelili. J.Boden.
   

G’arbiy Yevropada Uyg’onish davri deb atalgan davr XIV-XV asrlarni o’z ichiga qamrab olgan va Yevropa madaniyatining eng buyuk davri deb hisoblanadi. Bu davr olamga Nikolay Kuzanskiy, Mishel Monten, Leonardo da Vilgi, Dj. Bruno, va ko’pgina boshqa buyuk mutafakkirlar va daholarni berdi.

Falsafa tarixida Uyg’onish davrining ahamiyati mavzusida mashhur rus tadqiqotchisi Gorfunkel quyoshdagi fikrlarni bayon etadi. Uning fikricha Gegel va Vindelband bu davrni o’rta asr sxolastik falsafasidan G’arbiy Yevropaning yangi davr falsafasiga o’tish davri deb hisoblaydilar va faqat uyg’onishga xos bo’lgan maxsus xususiyatlar va buyuk kashfiyotlar haqida batafsil to’xtab o’tmaydilar. Mashhur ingliz faylasufi B. Rassel esa uyg’onish davri falsafasini o’rta asr metafizik naturfalsafa deb hisoblaydi va naturfalsafaga xos bo’lgan fantastik dunyoqarash elementlarini tanqid qilib o’tadi. Rassel fikricha Spinoza, Leybnits, Dekart ta’limotidagi ilmiy qarashlar, yangi davr falsafasiga asos solgan va bu falsafa uyg’onishning naturfalsafiy qarashlaridan ko’ra katta ahamiyatga ega.
Gorfunkel Garen, Ch Vazzoli asarlarida uyg’onish davri falsafasi G’arbiy Yevropada yangi kapitalistik ijtimoiy-siyosiy tuzumning boshlanish davri deb hisoblanadi va tuzum o’tlishidagi feodal monarxiyalarga qattiq zarba bergan yangi iqtisodiy munosabatlarni yuzaga keltirgan madaniyat va ma’rifatni antik davr madaniyatiga o’xshash bo’lgan xususiyatlarini yuzaga keltirgan.
Uyg’onish davrining buyuk geografik astrnomik, matematik kashfiyotlari bu davrda sayyoxatchilar tomonidan yangi erlarning ochilishi falsafiy dunyoqarash doiralarini benihoya kengaytirdi. Natijada bu davrning faylasuflari entsiklopedik bilimlarga ega bo’lgan olimlarga aylanishdi. Badiiy adabiyot, san’at, xaykaltorshlikning rivojlanishi esa badiiy obrazli fikr yuritishga birinchi darajali ahamiyat berdi.
Uyg’onish davri falsafasining markazida inson va koinot masalalari yotadi. Inson koinotni o’z ichiga jamlagani inson-mikrokosmos tushunchasida ifoda etadi. Uyg’onish davri falsafasi birinchi darajali ahamiyatni inson masalasiga qaratdi va bu masalani insonning tabiatda egallagan o’rni va insonni tabiatga bo’lgan ta’siri bilan bog’ladi.
Bundan tashqari Uyg’onish davrida astrologiya va magiya ham rivoj topdi.
Buni biz N. Kuzanskiy va J. Bruno falsafiy qarashlarida ko’rishimiz mumkin.
Uyg’onish deb nomlangan davr o’rta asrlarda unutilgan antik falsafiy va madaniy merosni qaytadan yuzaga keltirdi. Italiya shaharlarida neoplatonik, aristotelik va platonik ta’limotlarni Mandzolli, Fichino Papponadi, Bruno ta’limotlarida uchratishimiz mumkin.
Uyg’onish davri falsafasi panteistik tusga ega, ya’ni tabiat puxatlantiriladi va tabiatda xudo tajalli etadi deb hisoblanadi. Bunday qarash tabiatni ilohiy va muqaddas kuchga aylantiradi.
Kuzanskiy, Bruno, Mandzolle, Yakob Byome ta’limotlarida panteistik qarashlari bilan bir qatorda astrologiya va magiya bilimlariga xos bo’lgan elementlar mavjuddir. XX asrning oxirida falsafasida inson masalasi yana dolzarb masalalardan biriga aylanmoqda.
Uyg’onish davri, Renessans – Markaziy Osiyo, Eron, Xitoy (9-12 va 15- asrlar), G’arbiy Yevropada yuz bergan alohida madaniy va tafakkuriy taraqqiyot davri. “Renessans” atamasi dastlab Italiyadagi madaniy-ma’naviy yuksalish (14– 16-a.lar)ga nisbatan qo’llanilgan, uni o’rta asrchilik turg’unligidan yangi davrga o’tish bosqichi deb baholaganlar. Renessansning asosiy alomatlari: tafakkurda va ilmu ijodda dogmatizm, jaholat va mutaassiblikni yorib o’tib, insonni ulug’lash, uning iste’dodi, aqliy-fikriy imkoniyatlarini yuzaga chiqarish; antik davr (yunon- rum) madaniyatiga qaytib, uni tiklash, boyitish; cherkov sxolastikasidan qutulib, adabiyot va san’atda dunyoviy go’zallik, hayot taronalarini qizg’in kuylash; inson erki, hurfikrlilik uchun kurashish. Buning natijasi o’laroq, ijodiy qudrat va tafakkur kuchini namoyish etadigan ulug’vor badiiy asarlar, salobatli binolar yaratildi, ilm- fan rivojlandi. Italiyada shoir Petrarka va Dante, rassom Jotto, adib va mutafakkirlar Bokkachcho, Ariosto, Tasso, Byome Renessans g’oyalarining jarchilari bo’lib maydonga chiqdilar. Keyinchalik Mikelanjelo, Rafael, Shekspir, Servantes Yevropaning turli mamlakatlarida buni davom ettirdilar.
Ammo Renessans, ya’ni Uyg’onish faqat Yevropa hodisasi emas. Dunyo madaniyatini yaxlit olib o’rgangan olimlarning ishlari shuni ko’rsatdiki, Osiyo markazida joylashgan Movarounnaxr, Xuroson va Eronda Italiyaga qaraganda bir necha asr oldin (9– 12-a.lar) ulkan madaniy ko’tarilish yuz bergan, ilm-fan, falsafa, adabiyot kuchli rivojlanib, ilg’or insonparvarlik g’oyalari jamiyat fikrini band etgan, aqliy va ijodiy faollik gurkiragan. Bu davr dunyo ilmida “Musulmon Renessansi” (A. Mets) yoki “Sharq Uyg’onishi” (N. I. Konrad) nomi bilan atalib kelinmoqda. Sharq uyg’onish davrida Yevropa uyg’onish davrining asosiy belgilari mujassam: jo’shqin ijodiy faoliyat, ulkan bunyodkorlik ishlarining amalga oshirilgani, aqlni hayratga soluvchi bemisl asarlarning yaratilgani shundan dalolat beradi.
Eron va Markaziy Osiyo xalqlari bir necha ming yillik tsivilizatsiya tarixiga ega. Zotan, qadimiyati, qadimgi davlatchiligi bo’lmagan xalqda uyg’onish davri ham bo’lmaydi. Markaziy Osiyoda 9–13 asrlarda o’z xalqining qadimiyatiga qaytish, Avesto falsafasini Qur’on ma’rifati bilan uyg’unlashtirib, qayta tiklashga intilish tasavvuf ta’limoti, “ishroq” falsafasida namoyon bo’lgan. Shu asosda turli nazariyalar, ta’limotlar yuzaga kelib, fikriy xilma-xillik rivojlandi. Tasavvufiyorifona ta’limotning qaror topishi, tariqatlar ham, aslida, hurfikrlik va inson kamolotiga bo’lgan ishonchning nishonasi edi. uyg’onish davri vakillari dinga emas, balki dinni sxolastika va jaholat manbaiga aylantirgan kishilarga qarshi kurashganlar.
Tafakkurdagi ikki: aqliy (ratsionalizm) va vajdiy (irratsionalizm) yo’nalish namoyandalari zohiran o’zaro kelishmay kelgan bo’lsalarda, amalda Yevropa
uyg’onish davrida bo’lganidek, inson ongini bedor etish, uni aqidaparastlik (taqlidchilik) g’uboridan tozalashda hamkorlik qildilar. Shu bois hurfikrli mutafakkirlar orasida ratsionalist olimlar bilan birga, orif sufiylar ham bor edi.
Sharq uyg’onish davri vakillari o’z xalqlarining qadimgi madaniyat bilan birga, yunon va hind xalqlari merosidan ham foydalanishgan. Yunon olimlarining asarlari 8–9-asrlarda arab tiliga tarjima qilindi, sharxlandi. Aflotun, Arastuni Sharq faylasuflari ham o’z ustozlari deb hisoblashgan, Plotin qarashlari Ibn al-Arabiyga ta’sir etib, “vahdatul vujud” falsafasiga turtki berdi. Biroq yunonlar ko’p fikrlarni qadimgi osiyoliklardan olganlar. Bu tarix qonuniyati: Abu Rayhon Beruniyning “Kitob at-tafhim li avoil sinoat attanjim” asari qo’lyozmasi (13 asr) yuksalishga shaylangan xalq o’z madaniyati va o’zigacha yaratilgan bashariy yutuqlarni o’zlashtirib, yana yuksaklikka ko’tariladi.
Sharq uyg’onish davri keng ko’lamli: ta’lim va tahlil, madrasa-maorif rivojlangan, ulkan kutubxonalarda yuz minglab jild kitoblar yig’ilgan, “xazinat ul- hikma”, “dor ul-ulum”larda tolibi ilmlar, ustoz-shogirdlar suhbati bardavom edi, olimning obro’-e’tibori yuksak qadrlandi. Sharq uyg’onish davri yutuqlari G’arbiy Yevropadagi uyg’onish davriga bevosita ta’sir etgan. Chunki 12–14-asrlarda musulmon olami bilan Yevropa davlatlari orasida aloqa kuchaygan edi. Ayniqsa, tutash chegara mamlakatlari: Qurdoba (Ispaniya), Kavkaz, Bolqon yarim orolida bu jarayon kuchli bo’lgan. Yevropaliklar Sharq olimlarining asarlarini lotin, ispan, yahudiy tillariga qilingan tarjimalar orqali yoxud bevosita arab tilida o’qib o’rganganlar. Ibn Sinoning “Tib qonunlari”, “Ash-Shifo”, Forobiyning “Ilmlar tasnifi”, Ahmad Farg’oniyning “Samo harakatlari va yulduzlar ilmining jami kitobi”, Muxammad Muso Xorazmiyning “Aljabr val muqobila”, Ibn Rushd, Abu Bakr Roziy asarlari tarjima qilinib, keyinchalik nashr etilgan. Algebra, algoritm fanlari Xorazmiy asarlari tufayli shakllangan. “Tib qonunlari” 7 asr mobaynida Yevropa untiversitetlarida tibbiyot darsligi sifatida xizmat qildi. Ibn Sino shogirdi Ibn Rushd g’oyalari Italiya, Frantsiya hurfikrligini boshlab bergan. Ibn Sino – Avitsenna, Ibn Rushd – Averroes, Ahmad Farg’oniy – Al Frageni, Abu Bakr Roziy

• 
  Al Ramzats, Abu Ma’shar Balxiy – Albumazar degan lotincha nomlar ostida mashhur bo’lgan. “O’sha paytda (13–16-a.) jaholat changalidagi Yevropaning ko’pgina qismida musulmonlar ilm charog’ini yoqdilar...; ispanlar yozuvi ham, shimoliy oramiy yozuvi ham Osiyodan olingan; shim., g’arbiy va sharqiy Yevropa madaniyati yunon – rumo – arab urug’idan unib chiqqandir” (G.Gerder). Platon, Aristotel asarlari ham Yevropaga dastlab arabcha tarjima va talqinlar orqali kirib borgan. “Sharkliklar G’arbni Aristotel falsafasi bilan yoritdilar” (Gegel).
  

Aniq fanlar va ularni o’rganish usullarini, dehqonchilik va chorvachilik ilmlari, dengizda suzish, harbiy texnikani Yevropa sharqdan olib rivojlantirdi. “Matematika, kimyo, tibbiyot sohasida musulmonlarning xizmati buyuk... bu fanlarda musulmonlar Yevropaning muallimlari bo’lib qoldilar” (G. Gerder). Yevropa uyg’onish davri adiblari Dante, Petrarka, Bokkacho Sharq ilm-fani, adabiy asarlaridan ilhomlanganlar. Dante “Bazm”, “Ilohiy komediya” asarlarida Ibn Sino va Ibn Rushdni o’z ustozlari qatorida ehtirom bilan tilga oladi. Axmad Farg’oniy asarlaridan foydalanganini qayd etadi. K. Marloning “Buyuk Temur” dramasida Amir Temur jasur, xaloskor inson sifatida tasvirlangan.
Nikolay Kuzanskiy
Nikolay Kuzanskiy (1401-1464) Prir eparxiyasining Kuza deb nomlangan qishlog’ida Germaniyada tug’iladi. Uning otasi boliq savdosi bilan shug’ullangan boy savdogar edi. O’zining ilk ma’lumotini Deventer shahridagi “umumiy hayot birodarlari” maktabida oladi. Bu maktab diniy tusga ega bo’lib, Iso payg’ambarning hayotiga taqlid qilar edi. Birodarlarning mistik dunyoqarashi yosh Nikolay Kuzanskiy fikrlariga katta ta’sir ko’rsatdi va uni sxolastik ratsional qarashlarida uzoqlashtirdi. Keyingi ma’lumotini u Geydelberg va Paduya universitetlarida davom ettiradi va bu erda kanonip ilmining doktori unvonini oladi, keyinroq u Keln Universitetida o’qiydi va bu erda buyuk Albert tarafdorlari bilan yaqin munosabatlarla bo’ladi. Nihoyatda iqtidorli olim bo’lganligi uchun u diniy muhitda katta obro’ qozonadi va yosh bo’lishiga qaramay kardinool unvonini oladi. Kuzanskiyning diniy faoliyatda nihoyatda har taraflama bo’lgan. U katolik cherkovini kuchaytirishda ko’p xizmat qildi, gusidlar bilan muzokaralar olib bordi parvoslav cherkovini katolik cherkovi bilan yaqinlashtirishga harakat qildi. Papa Piy II ning unga bo’lgan do’stona munosabati Nikolay Kuzanskiyning faoliyatida va mansabining yuqoriligida yordam berdi. Nikolay Kuzanskiy o’zining faol diniy harakatlari bilan bir qatorda ilm sohasida ham shuhrat qozondi. Nikolay Kuzanskiyning dunyoqarishga Dionsiy Arepagit, Miyster Ekkart, Shartr maktabining platoniklari, Ioann Skott Eriugen kabi buyuk mistik mutafakkirlar kuchli ta’siri etadilar. Buning natijasida Nikolay Kuzanskiy sxolastikaga xos bo’lgan ratsional falsafiy qarashlarga tanqidiy yondoshadi va o’zining original neplatonik falsafiy sistemasini yaratadi.
Nikolay Kuzanskiy o’z davrining mashhur gumanistlari Eni-Silvie Pikkolomini, Lorentso Valla, Ambrod jo Traversari, Paolo Poskanellilar bilan do’stona munosabatda bo’lgan. Uning antik madaniyatga qiziqishi ham, aynan shu gumanistlarning ta’siri natijasida bo’ldi.
“Bilimdon bilimsizlik”
Kuzanskiy falsafasining markazida xudoning borliqdagi o’rni masalasi egallaydi. Bu masalani hal qilishda Kuzanskiy barcha oldingi sxolastik qarashlardan tubdan farq qiladi.
Kuzanskiy ta’limotida xudo cheksiz yaratuvchi kuchdir. U butun olamlarni yaratadi, va olamning ichida yashiringan, ya’ni olam va xudo yagona bir borliqdir. Lekin xudoning olamidagi borlig’i pardalangan yashirindir va barcha narsalarning mohiyatini tashkil etadi. U xristian diniga xos bo’lgan xudoni uch qiyofada ko’rinishini tanqid qiladi va xudoni ko’proq ruhiy qudrat tabiatda yashiringan muqaddas ruh sifatida tushunadi. U xudoni cheksiz qudrad manbasi deb hisoblaydi va tabiatdagi barcha mavjudotlarda va tabiiy hodisalarda muqaddas ruhning tajallisini ko’radi. Bunday panteistik qarashlar Nikolay Kuzanskiyni yangicha dialektik fikr yuritishga olib keldi. Nikolay Kuzanskiyning xudo haqida qarashlari dialektik fikrlar bilan sug’orilgan va bilimdon-bilimsizlik tushunchasida Kuzanskiy tomonidan aniq va ravshan ochiladi.
Xudoning tabiatdagi oddiy ratsional fikr yuritish qolipiga sig’maydi. U mistik e’tiqod, Ollohga bo’lgan mistik ishonch orqali ochiladi. Bunday e’tiqod har
qanday mantiqiy fikr yuritishdan holidir va uni tushunish uchun biz Kuzanskiy ta’limotidagi dialektik tushunchalarni o’rganishga o’tamiz.
Cheksizlik muammosi va kosmologiya
Ollohning mavjudligi yashirin imkoniyatlarning ochilishi jarayonida sodir bo’ladi. Bu imkoniyatlar esa cheksizdir. Shuning uchun olamning cheksizligi aslida Ollohning borlig’ida yashiringan imkoniyatlarning cheksizligidan kelib chiqadi. Bu imkoniyatlarning ochilishi yaratish jarayonini tashkil etadi. Natijada koinot doimiy cheksiz o’zgarish va rivojlanish jarayonidir. Demak, xudoning yashiringan qiyofasining ochilishi, olamning yaratilishi va tuzilishiga sababdir. Koinotdagi barcha hodisalar va narsalar mohiyatida xudoning qiyofalarini ko’rish mumkindir. Bu qiyofalar o’zgaruvchan bir-biriga o’tib turadigan niqob ostidagi Ollohning jamolidir.
Inson tabiati
Inson tabiati Ollohning eng buyuk yaratgan borlig’idir. Insonning tabiatida koinotdagi barcha ... jonzotlar birlashadi va yagona borliqni tashkil etadi. Shuning uchun insonning tabiatida Ollohning yagona borlig’i mavjuddir. Lekin bu yagona borliq inson tabiatida yashiringan va ayrim insonlarda bu yagona borliqning faqat bir qismi ochiladi. Ollohning borligi va mavjudligi butun odamzotning borlig’ida mavjuddir. Butun odamzotning borlig’ini ya’ni uning zotini o’z ichiga qamrab olgan shaxs ilohiy odamdir. Bu ilohiy odamni xristian dini tilida Nikolay Kuzanskiy xudoning o’g’li ya’ni mutloq ruhdan yaratilgan Iso Masix deb hisoblaydi. Iso Masixning borlig’ida Ollohning nurli siymosi tajalli etadi va u butun olamni o’z ichiga jamlaydi. Iso Masixning tabiati ilohiy tabiatdir va u butun borliq koinot bilan qo’shilib ketadi. Borliqning har bir nuqtasida Iso Masih mavjuddir va Iso Masixning ichida butun borliq mavjuddir. Ayrim odamlarning tabiati esa bu yagona borliqning faqat bir qirrasini aks ettiradi. Lekin har bir insonda cheksiz rivojlanish imkoniyatlari mavjuddir.
Florentsiyaning Platon akademiyasi
O’rta asrlarda Platonning ijodi nihoyatda kam ma’lum bo’lgan. Bular asosan “Piliy” “Fedon” va “Menon” kabi dialoglar bo’lgan edi. Uyg’onish davrida antik madaniy meros qaytadan kashf etildi va ma’lum bo’lmagan ko’pgina asarlar tarjima qilina boshladi. Endi bu asarlarning estetik, siyosiy va badiiy tomonlariga ham katta e’tibor berilar edi. Florentsiyalik mashhur mutafakkir Marseleo Fichino butun e’tiborini Platon ijodiga qaratdi va o’z atrofidagi shogirdlari bilan birgalikda yirik akademiyaga asos soldi. Marsello Fichino Filiino (Toskana) da 1433 yilda tug’iladi. Boshlang’ich ta’limni Florentsiya va Piza shahrida olgan edi.
Fichino yosh paytidayoq antik merosga bo’lgan zo’r qiziqishi bilan barcha odamlarni hayratga soldi. Florentsiyaning mashhur hokimi Kozimo Medichi ham nihoyatda Fichinoga e’tibor berdi va o’ziga yaqinlashtirdi. Fichino bilan hamsuhbat bo’lishi uchun unga o’zining villalaridan birini sovg’a qildi va grek kodeksi deb nomlangan Platon ijodiga mansub barcha kitoblarni sovg’a qildi.
Fichinoning mehnatkashligi va serg’ayratligi tufayli Florentsiyaning yaqinidagi Koredjo shahrida joylashgan uning villasi nafaqat Italiya balki Yevropaning ham yirik antik merosni o’rganuvchi markazlaridan biriga aylanadi.
Fichino atrofida yig’ilgan uning hamfikrlari, shogirdlari, do’stlari va homiylari o’sha davrda Platon Akademiyasi nomi bilan mashhur bo’ldilar. Bu Akademiya erkin jamoa bo’lib, hech qanday Universitet yoki cherkov qoshida bo’lmagan. U erkin fikr yurituvchilarning hamjixatligi bo’lib, ular xuddi Platon davridagi Akademiyaga o’xshashar edi. Bu erda yig’ilgan erkin fikr yurituvchi olimlar, tarjimonlar va hokazolar bog’ni aylangan payt suhbat qurishar, bir-biri bilan fikr almashishar va Platon ruhiyatiga yaqin bo’lgan dialoglarda qatnashishar edi. 1468 yil 7 noyabrda bu akademiya dargohida Platon tavalludiga bag’ishlangan katta yig’in o’tkazildi.
Fichino asarlari
Ko’p yillar davomida Fichino Platon asarlari va neoplatonizmga tegishli bo’lgan kitoblarni tarjima qilib bordi. U ayniqsa Germetik traktat deb atalishi Pifagor va Platon maktablariga mansub bo’lgan faylasuflarning kitoblarini ham tarjima qildi, ham chuqur o’rgandi. Germest Tristligist nomi bilan mashhur bo’lgan qadimgi yunon taraktati eramizning II va III asrlarida neoplatonizm oqimiga asos sodldi va Platon ruhiyatidagi xristian diniy oqimlarini ham yuzaga keltirdi.
1460 yillarda Fichino Platonning barcha ma’lum bo’lgan asarlarini tarjima qilib bo’ldi. Bundan tashqari u Prokl Yamvli, Porfirii, Plotin ijodiga mansub bo’lgan ko’pgina traktatlarni ham tarjima qildi.XII asrda Yevropada mashhur bo’lgan vizantiyalik neoplatonik faylasuf Mixail Panni ham aynan Fichino tarjima qilgan edi. Fichinoning qalamiga mansub bo’lgan ko’pgina asarlar ham o’sha davrda chiqa boshladi. Bular: Platonning “Pir” asariga taxlil (1469), “Jonning abadiyligiga bag’ishlangan Platonning diniy qarashlari” (1469-1474, nashrga chiqgan yili 1482 yil), “Xristian dini haqida” (1474 hayot haqida 1489) “Xabarlar” deb nom olgan kichik asarlar to’plami (1495).
Neoplatonizm ijodini renessans ruhiyatida qayta ishlab chiqish
Marsello Fichino Katolitsizm diniga mansub bo’lgan chin dildan xristian diniga ishonuvchi faylasuf bo’lgan. Shunga qaramay u sxolastik diniy qarashlar o’rniga Platon va neoplatonizm davriga mansub bo’lgan falsafiy g’oyalarni qo’yadi. Bu g’oyalar asosi xudo va tabiat, xudo va inson, jonning abadiyligi, ruhiy muhabbat mavzulari edi. Sxolastik diniy dunyoqarashga xudoni dunyodan tabiatdan va insondan o’tib bo’lmas to’siq bilan ajratish xos bo’lgan. Bu qarashlarga binoan xudo dunyoni yaratadi. Lekin keyinchalik unga aralashmaydi, chetdan kuzatadi. Fichino aynan shu qarashlarga qarshi chiqadi. Uyg’onish davri falsafasi va ayniqsa Fichinoning qarashlarida xudo bilan olamning aloqasi birlikdan ko’plikka o’tishga va bundagi aloqalarga o’xshaydi. Xudo va dunyo masalasida Marsello Fichino xuddi Nikolay Kuzanskiy va Pikodela Mirondolaga o’xshab, koinotda xudo va uning yaratgan olami yagona birlikni tashkil etadi deb hisoblaydi.
Ierarxiya va birlik
Fichino qarashlariga binoan butun olam pog’onama-pog’ona tashkil topgan va bu pog’onalardagi quyidagi bosqichlar yuqoriga intiladi, bu pog’onalarning barchasi ilohiy, ruhiy qudrat tomonidan boshqariladi. Eng yuqori pog’onadagi ruhiy kuch asta sekin pastga tarqaladi. Olamni Fichino besh pog’onasini
ajratadi.eng yuqori pog’ona bu xudodir. Keyingi pog’onlar “Farishtalar”, “jon”, “sifat” va nihoyat “materiya” yoki vaznga ega bo’lgan modda.
Fichinoning Platon diniy qarashlari deb nomlangan asarida xudo va dunyo bir-biridan ajralmas birlik va ko’plik aloqalari bilan bog’liqligi ko’rsatishadi. Eng oliy pog’onadan Ollohning nuri butun dunyoga tarqaladi va dunyodagi barcha jonzotlarda Ollohning nuri mavjuddir. Bu nur orqali Olloh ham erda ham mavjullir.
Fichino qarashlariga mistik ruhiyatdagi panteizm xos bo’lgan. Xudo dunyoda tajalli etmaydi dunyo xudoda tajalli etadi ya’ni xudo faqatgina moddiy borliq bilan chegaralanib qolmaydi. Moddiy borliq ruhiyat olamining bir qismidir. Materiya va ruh aloqalarida ruh birlamchi o’rinni egallaydi.
Eng oliy bosqichdagi xudo butun yaratgan dunyosi bilan farishtalar orqali aloqada. Farishtalarni Fichino sof aql deb ataydi. Bu sof aqlda yoki farishtalar aqlida barcha narsalarning shakli ham mavjuddir.
Sof aqldagi shakllardan osmon jismlari paydo bo’ladi. Ulardan keyin esa o’simliklar hayvonot olami, to’rtta unsur (er, suv, havo o’t) va tosh ma’danlar paydo bo’ladi. Sof aqlda barcha narsalarning shakli mavjud. Sof aqldagi mavjudlik harakatsiz sukunat holatidagi mavjudlikdir. Bu harakatsiz pog’onadan xilma-xil shakllarning harakatli shakliga o’tish sodir bo’ladi. Marselio Fichinoning emonatsiyasida uchinchi bosqich yoki pog’ona eng muhim ahamiyatga egadir. Bu bosqichda jon joylashgandir. Bu jonni Fichino olamiy jon yoki tabiat deb ham ataydi.
Aristotel sxolastikasi fikricha, tabiatni bevostia harakatga keltirgan birlamchi sabab xudodir. Fichino fikricha esa xudo olamni jon orqali harakatga keltiradi. (U) xudo jonga butun muhabbatini beradi va bu ilohiy muhabbat kuchi orqali jon butun olamni, harakatga keltiradi. Shunday qilib ruhiy muhabbat olamdagi barcha narsalarni bog’lovchi va harakatga keltiruvchi kuchdir. Bu kuch eng yuqori bosqichdan boshlanib, eng pastdagi bosqichlarga etib boradi va ularni yana yuqori bosqich bilan bog’laydi. Koinotni harakatga keltiruvchi barcha narsalardagi go’zallikni garmoniya holatining sababi ham ruhiy muhabbatdir. Barcha narsalardagi go’zallik Ollohning go’zalligidan kelib chiqadi. Fichino uchun bu o’tkinchi olam dard va azob chekish olami emasdir. Uning uchun bu dunyo xudo tomonidan yaratilgan go’zallik va muhabbat dunyosidir. Olloh butun dunyoga shu qadar buyuk muhabbat va go’zallikni ato etdi-ki, undagi barcha jonzotlar bu kuchdan lazzatlandilar va zavqalanadilar. Agar inson ham o’z qolbida ruhiy muhabbatni his qila olsa u bundan zavqalanadi va lazzatlanadi. Shunday qilib Marseleo Lukretsiy Kar ta’limotidagi lazzatlanish va zavqlanish tushunchalarini neoplatonik ruhiyatida talqin qildi. Fichino ta’limotida koinot bu go’zallik, muhabbat va zavqlanish olamidir. Olamdagi Ollohning tajallisi nur orqali sodir bo’ladi. Bu nur emonatsiyaning barcha bosqichlarida mavjuddir. Haqiqatning o’zi ham aslida Ollohning nuridir. Xudo nur orqali barcha ayrim narsalarda mavjuddir va bu mavjudlik orqali narsalar chegarasini biladi va ularga uning usturlabi orqali qaraydi.
Narsalar xudo uchun bir ko’zgudir. Bu ko’zguda u o’z aksini ko’radi. Dunyoviy go’zallik ham Marselio Fichinoning fikricha narsalarda yashiringan Olloh timsoli aksidir. Shunday qilib dunyoviy go’zallik ham ruhiy tusga ega.
Inson madhiyasi
Insonga madqiya keltirar ekan Fichino uni ilohiylashtiradi. Fichino fikricha xudo yaratuvchilik kuchini borliqdagi hech bir jonzotga bermadi, uni faqat insonga beradi va aynan shu ijodkorlik kuchi orqali insonni o’ziga yoqinlashtirdi. O’z ijodkorligi orqali inson xudoning eradig xalifasidir. Insonning erdagi xalifaligi barcha narsalarni ruhiy iroda kuchi orqali boshqarishdan kelib chiqadi.
U nafaqat tabiatni o’zni ham boshqara oladi. Insonning ruhi ozod va erkin yaratilganligi uchun u doimo erkinlikka intiladi, u boshqa barcha jonzotlar bilan erkinlikka intilishi bilan farq qiladi. Insonning daholigi unda buyuk bilimlar yashiringanligidan dalolat beradi. Barcha jonzotlar ichida insonning o’rni beqiyosdir. U o’zining ezgu xislatlari orqali Ollohga eng yaqin turadigan mavjudotdir. Fichino tomonidan insonga aytilgan madqiya uni surta asr sxolastik diniy dunyoqarashdan tubdan farq qilar edi.
O’zining “Xristian dini haqida” asarida Fichino er yuzidagi xilma xil dinlarning mavjudligi haqida fikr yuritadi. Uning fikricha oldingi ko’p xudolik dinlarida inson o’zining erkin ruhi orqali xudoni bilishga intilgan lekin u xudoni birligi orqali emas balki ko’plik shaklda anglagan. U tabiatning barcha kuchlarida yagona xudoni xilma-xil shakllarini ko’rgan va bu shakllarni inson xudo sifatida qabul qilgan. Ko’p xudolilik dinlarida ham Fichinoning fikricha asosiy xudoning mavjudligi xudoning yagonaligidan darak beradi. Ko’p xudolilik dinlari insondagi hissiy tasavvurning rivojlangan paytida mavjud bo’lishgan va inson bu hissiy tasavvur orqali inson xudoni barcha shakllarda his qilgan. O’sha davrda inson tabiatga yoqinroq bo’lgan va u xudoni borligini aqli orqali emas balki his tuyg’ulari va tasavvuri orqali sezgan. Shuning uchun Fichini ham yagona xudoga bo’lgan e’tiqodning bu fikrlari uning xurfikrligi va diniy bag’rikengligidan dalolat berib turadi.
Piko dela Mirondola
Marselio Fichinoning neolatonik qarashlariga nisbatan kuchliroq ifoda etilgan. “Sevgi haqidagi kontsona yozilgan tahlilda u butun dunyoni doimiy yaratilishi haqida yozadi. Bu yaratilishi jarayoni cheksiz va tinimsizdir. Uning qarashlariga binoan dunyoning yaratilishi uch bosqich asosida sodir bo’ladi. Bular: farishtalar, osmon bosqichi va elementar bosqichlardir. Piko fikricha go’zallik tushunchasi xudoga tegishli emasdir. Negaki Xudo mukammal, go’zallik esa qandaydir nuqson bilan bog’liqdir. Har bir narsani Piponing fikricha ikki tomoni bor. Bu tomonlar bir-biriga zid va bu zid qutblarni borligi narsani borligini belgilaydi. Go’zallik ham o’ziga zid bo’lgan tomonsiz mavjud bo’la olmaydi. Koinotdagi irarxiya bu dunyoning o’zaro munosabatlarini belgilaydi. Tabiatdagi barcha kuchlar o’zining mohiyatini anglab etmaydilar. Lekin ular koinotni bilishga intiladilar.
Piko fikricha xudo bu ierarxiyadan tashqarida lekin u tabiatdagi barcha jismlarni yaratadi va bir-biriga bog’laydi. Ollohning tabiatda mavjudligi moddiy va
ruhiy narsalarning aloqasidan kelib chiqmaydi. Xudo tabiatning barcha zarrasida mavjud u tabiatning birligi va mohiyatini tashkil etadi.
Xudo barcha narsalarning mohiyatida yashiringan. Narsalarning go’zalligi va latofati ham xudoning bu narsalarda mavjudligidan kelib chiqadi.
Insonning erkinligi haqidagi ta’limoti
Piko yulduzlarga qarab inson kelajagini aytib bergan astrologlarga ishonmaydi va ularni tanqid qiladi. Buning o’rniga u osmon jismlarining harakatini matematik usullar orqali o’rganishga da’vat etadi.
Pikoning fikricha insonning o’zi ham butun borliqni qamrab oluvchi mikrokosmosdir. Piko insonni ierarxiyaning barcha bosqichlaridan holi deb hisoblaydi.
Koinotning zinopoyasida insonning aniq egallagan o’rni yo’qdir. Inson bu o’rinni o’zining, hohishi va irodasiga binoan tanlaydi. Xudo insonga tanlash huquqini bergan va inson o’z baxtining egasidir. Inson koinotning markazida joylashgan va u o’zidagi barcha ijodkorlik kuchlarini o’zi voyaga etkazish kerakdir. Insonning ierarxiyadagi o’rni, uning ruhiy erkinligi bilan ham bog’liqdir. Insonga xudo tomonidan komillikka erishish qobiliyati berilgan va u bu qobliyatni inson o’zining har kungi hayotida ham, faoliyatida ham rivojlantirib borishi kerak. Agar inson bu qobliyatlarni o’zida o’stirmasa u tubanlik botqog’iga botadi. Demak inson doimo rivojlanish va komilikka intilishi lozimdir. Xudo tomonidan insonga barcha kuch –quvvatberilgan va inson bu ko’p-quvvat orqali oldiga qo’ygan barcha maqsadlariga erishishi mumkin. Piko o’z ijodining markaziga insonning erkin tanlash huquqini quyadi. Bu boradagi Mirandolaning fikrlari inson tabiati va fe’lini o’z-o’zini tashkil etuvchi va rivojlantiruvchi sistema sifatida ko’radi. U insonning erkin ijodiy faoliyatining maxsulidir. Inson qotib qolgan tosh emaski u o’zgarmasa. Insonning asosiy qudrati uning harakatchanligida Olloh insonni o’ziga o’xshatib yaratgan. Demak insonning ichki tabiatida komillikka erishishi uchun barcha kuchlar mavjuddir. Inson bu kuchlarni yuzaga chiqazishi kerak. Bunga esa faqat faoliyat, harakatchanlik orqali erishiladi.
Piko barcha falsafiy ta’limotlar va diniy qarashlardagi ijobiy fikrlarni birlashtirishga harakat qildi. Ularni yagona haqiqatning xilma-xil qirralari deb hisoblar edi. Pikoning ijodi eklentek tuchga ega bo’lmadi, aksinchau insoniyatning xilma-xil tajribasidan o’rganishga harakat qildi va u o’z ong xazinasini insoniyatning beqiyos ong xazinasi hisobiga boytishga urindi.
Uyg’onish davri tabiiyshunosligining falsafiy masalalari.
Uyg’onish davrining gumanistik qarashlari o’sha davrning tabiyshunos fanlarining rivojlanishiga bog’liq edi. Bu borada ikki buyuk olim Lenardo da Vinchi va Nikolay Kopernik tadqiqotlari o’rta asr sxolastik dunyoqarashi o’rniga, yangi gumanistik falsafiy ta’limotning shakllanishiga olib keldi.
Leonardo da Vinchi fenomeni
Leonardo ijod qilgan sohalar shu qadar xilma-xil ediki, uning zamondoshlari bunday g’ayrat, kuch-quvvat va dohoga xos xislatlarga ham taajublanib, ham shubhalanib qarashar edi. Leonardo rassomlik, haykaltaroshlik, musiqa, arxitektura, fortifekatsiya, biologiya, botanika, geologiya, zollogiya, minerologiya, mexanika, astronomiya, fizika sohalarida ham ijod va kashfiyotlar qildi.
Laonardoning chop etgan asarlari va kashfiyotlari shu qadar ulkan ediki, bularning barchasini bir inson yaratganiga aql bovar qilmas edi. Leonardo o’zini kamtarinlik bilan “bilimsiz” deb ovoza qilgan edi. Lekin u o’z zamonasining barcha bilimlarini egalladi. Leonardoning barcha ijodi kuzatish tajriba quyishlardan iborat edi.
Leonardo o’z davrining fani tomonidan qo’yilgan benihoyat murakkab masalalarni osonlik bilan echdi. Leonardo aql bovar qilmaydigan masalalarni echishga bel bog’laganda u sxolast faylasuf emas balki buyuk olim edi. Quyoshning harakati va botishi, o’simliklarning unib chiqish, hayvonlarning yugurishni kuzatar ekan Leonardo bu narsalarning mohiyatini ochishga harakat qildi. Bu sohadgi uning fikrlari diniy dunyoqarashdan uzoqlashib, falsafaga yaqinlashib bordi. Diniy bilimlar tajriba va eksprimentga asoslanmagan edi. Endilikda esa yangi tabiiyshunos fanlarning asosiy quroli tajribadir va ular tajriba orqali dunyoning barcha sohalarida yangi bilimlarni kashf etishmoqda. Fanda bahslashishlar faqatgina munozara natijasida yuzaga kelmaydi. Leonardoning qo’ygan tajribalardan barcha jonzotlarni harakatga keltiruvchi kuch borligi uning nazariga tashlandi. Bu tabiiy kuchni o’rganish uchun Leonardo eksperemental usulni ishlab chiqdi va undan keng foydalana boshladi.
Eksperemental usulning kashf etilishi
Leonardo da Vinchi o’z kashfiyotlarining asosiga kuzatish va tajriba usulini qo’yadi. Uning hisobsiz suratlari va yozuvlarining yonida insonning anatomik tasviri ham berilgan edi. Murdalarni anatomik o’rganib Leonardo o’zining butun dunyoga mashhur bo’lgan asarlarini yaratdi. U barcha narsalarning yashiringan mohiyatini ochishga intilar edi. Bu maqsadga etishish uchun u xilma-xil tajribalar va kuzatishlarni amalga oshirdi. Uning ko’pgina izlanishlari Leonardo yashagan davrdan oldinga qarab ketgan edi. M: Delta planning kashf qilinshi, suvostikemasi, batiskaf va shunga o’xshash kashfiyotlar Leonardoning zamondoshlarini hayratga solar edi. U faqat rassom emas haykaltarosh, olim, san’atkor, faylasuf ham bo’lgan. Bir so’z bilan aytganda Leonardo da Vinchi o’z davrining buyuk entsiklopedist olimlaridan edi.
Monardo tabiiyshunos fanlarning asosida matematika qonunlari deb
hisoblar edi. Lekin u o’zi foydalangan o’rta asr matematikasi yangi kashfiyotlarni tushuntirishga ojizlik qilar edi yoki bu kashfiyotlarni noto’g’ri talqin qilishga olib kelar edi. Bu kashfiyotlarni tushuntirish uchun yangi mexanika zarur edi. Bu vazifani Leonardodan keyin Galiley bajardi. Lekin Leonardo kashf etgan narsalar o’z davrining genial injenerlik qobliyatini ko’rsatar edi.
Dunyoqarash va inson
Insonning joni va tanasi o’rtasidagi munosabat masalasida Leonardo ularni bir-biridan ajratmaslik kerak deb hisoblar edi. Uning fikricha jon tana orqali harakatga keladi o’zining ijodkorlik faoliyatini tananing har hil qismlari orqali amalaga oshiradi. Tananing o’limdan keyin jon olamiy jonga qo’shiladi va o’zining individual barhoyotligiga ega emas. Bu masalada Leonardo da Vinchining fikri Fichino va uning Florentsiya akademiyasidan farq qiladi.
Leonardo dunyoning markazida quyi joylashgan deb hisoblaydi. Lekin uning bu qarashi holi to’la geliotsentrik nazariyaga o’tishni anglatmas edi.
Leonardo da Vinchining geliotsentrik qarashlari ko’proq antik yunon faylasufi Pifagorning qarashlari ostida shakllangan edi. U Galiley, Kopernik va Brunolar kabi pishiq nazariy asos va tajribalardan kelib chiqmagan. Buning uchun Leonardoning davrida etarli ilmiy asoslar hali vujudga kelmagan edi. Lenardo o’zining asarlarida quyoshga madhiya to’qigan xuddi Pifagor singari uni barcha jonzotlarga nur ato etuvchi eng oliy osmon jismi deb hisoblar edi. Lekin Leonardoning tadqiqotlarida astronomik tahlillar, Quyosh, Er va boshqa sayyorlarning epitsikllari, yangi mexanikaning asosida hisoblangan sayyoralarning bir-biriga nisbatan aylanish doirlari hisob-kitob qilib o’rganilmagan edi. Bu vazifani keyinchalik Kopernik bilan Galiley bajardilar. Leonardo da Vinchi yaratgan dunyoqarash asosida konkret badiiy obrazlar yotadi. Aynan shu obrazlar orqali u narsalar mohiyatini ochishga harakat qildi. Uning dunyoqarshida qotib qolgan mantiqiy mulohazalarga o’rin yo’q. Yangi davrga xos bo’lgan matematik, empirik fikr yuritish ham Leonardoning dunyoqarashiga yotdir. Keyinchalik aynan shunday mexanik dunyoqarash falsafaga kirib keladi va dunyoga xos bo’lgan tiriklik va go’zallik siymosini o’ldiradi. Leonardoning falsafiy dunyoqarashida borliq, tabiat va inson ruhiy jonli va go’zal siymolar orqali tasavvur etiladiyu Leonardoning bu tasavvuri uning tabiat oldida bo’lgan hayratlanishi buyuk san’atkor, rassom sifatidagi tabiatdagi barcha go’zallikni ko’ra olishdan kelib chiqadi. Shunday qilib Leonardo da Vinchining dunyoqarashi o’tmishidagi sxolastik dunyoqarashdan ham kelajakdagi mexanistik dunyoqarashdan ham keskin farq qiladi. Bunday dunyoqarash uyg’onish davri italyan gumanizmga xos bo’lgan. U tabiatni xudoni va insonni bir-biriga bog’langan va ulardagi go’zallik, abadiylik va ruhiy muhabbat siymolarini ochib bergan. Masalan biz Leonardoning madonnapar chizilgan suratlarida ularning nigohlarida ruhiy muhabbat siymosini his qilishimiz mumkin. Leonardoning mashhur surati Jakonda bizni zamondoshlarimizni hayratga solishining sabablaridan biri uning sirli nigohidagi ruhiy jilvalanishdir. Shunday qilib Leonardo konkret er obrazlari ilohiy, ruhiy siymolarni ochishga harakat qildi.
Nikolay Kopernik
Nikolay Kopernik yashagan davrda (1473-1543) buyuk geografik kashfiyotlar sodir bo’ldi. M. Magellan, Xristofor Kolumb kabi dengizchilarning kashfiyotlari er shari xaritasining o’zgarishiga olib keldi. Kopernik ijod qilgan davrda universitetlar davrasida eski sxolastik dunyoqarash hali hukmron edi. Kopernik birinchi bo’lib bu dunyoqarashga eng kuchli zarbani berdi va yangi geliotsentrik dunyoqarash uchun yo’l ochdi. Lekin bu geliotsentrik dunyoqarashni Kopernik kuchli kurash natijasida yaratishga muvoffaq bo’ldi. Uning asosiy asari “Osmon jismlarining harakati” deb nomlangan edi. U bu asarni o’lim bo’sag’asida yozadi.
Yangi kosmologiya
Kopernik o’zining astronomik dunyoqarashning yartar ekan, uning zaminida geometriya fani yotadi. Kopernik o’zining asosiy asariga yozilgan kirish so’zida u kashf etgan yangi astranomik nazariya mutloq haqiqat emasligini qayd qilib o’tadi. Bu yangi geliotsentrik nazariya astranomik hisob kitoblarda eng qulay keladigan nazariya deb yozadi. Kopernikning bu kirish so’zi uni xristian cherkovi
ta’qibidan himoya qilishga qartilgan edi. Kopernik haqiqatda ham ilmiy bilimlarni nisbiy amaliy hayotga xizmat qiladigan bilimlar deb hisoblar edi. Uning fikricha diniy va falsafiy bilimlar omma ongidan yuqoriroqda va ularni tushunish uchun maxsus o’qish va bilimga ega bo’lishi kerak. Ayniqsa diniy haqiqat pardalangan va har qanday kimsaning nigohiga ko’rinmaydi. Antik davrdagi Ptolomey astronomik nazariyasida er markazda jonlashgan edi va shu haqiqatga asoslangan ushbu nazariyadagi hisob kitoblar dengizchilik sohasida yaxshi xizmat qilgan. Lekin ancha vaqt o’tgandan keyin er atrofidagi Magellanning dengiz sayoxatlari va Xristafor Kolumbning “Hindiston” deb ochgan yangi erlari Ptololiy nazariyasini yangi kashfyotlarga nisbatan nuqsonli ekanligini ko’rsatdi. Endi buyuk geografik kashfiyotlarni to’g’ri tushuntirish uchun astronomik va matematik hisob-kitoblarda o’zgartirishlar kirtilishi kerak edi. Bu esa er shari Quyosh va boshqa sayyoralarni o’z o’qi va bir-biri atrofida aylanadigan doiralarni yangitdan hisoblashga olib keldi. Bu hisoblashlar er va Quyoshni aylanish doiralarini Ptolomey nazariyasiga nisbatan butunlay boshqacha joylashganligini ko’rsatar edi. Kopernikning olib borgan geolitrik va matematik hisob-kitoblari bo’yicha quyosh er atrofida emas, er quyosh atrofida aylanadi.
Epitsikllarni ya’ni doira shakllarini matematik va geometrik parametrlarini hisoblash Kopernikni bunday geoliotsentrik nazariyaga olib keldi. Lekin Kopernik bu nazariyani falsafiy darajaga ko’tarmadi, umulashtirmadi. Uning fikricha tabishunos bilimlarning chegaralari nisbiydir va ular kashf etgan haqiqat ham nisbiydir. Tavrot va injildagi bilimlar inson tafakkuri chegarasidan tashqaridagi bilimlar va ulardagi haqiqatni ilm-fan o’lchovi bilan o’lchash Kopernikning fikricha xatodir. Yangi davrda Frantsuz materialistlari «Tavrot” va “Injil”dagi bilimlarni tanqid qilishganda Kopernikning bu ogohlantirishga e’tibor berishmadi. Vaholanki, Ptolomeyning nazariyasi ham o’z davrida nisbiy haqiqat bo’lgan va u Evklidning o’ch o’lchamli fazo geometriyasiga asoslangan. Kopernik o’z nazariyasida ishlagan geometriya Evklid geometriyasi edi.
XIX asrga kelib, Evklid geometriyasi Lobachevskiy tomonidan tahlil qilindi va Lobachevskiy Evklid geometriyasidan mutloq farq qiladigan o’z geometriyasini yaratdi. Bu geometriyaga binoan qiyshiq fazoda hech qanday markaz yo’q. Demak, quyosh ham koinotning markazi bo’la olmaydi. XX asrga kelib eynteyn o’zining nisbiylik nazariyasini kashf etdi.
Bu nazariyaga binoan vaqt ham, makon ham nisbiydir. Demak quyoshni erga erni esa quyoshga nisbatan aylanish doiralari nisbiydir va ular koinotning evalyutsiyasi jarayonida joy almashishlari mumkin. Ptolomeyning astronomik nazariyasi o’z davri uchun haqiqat bo’lgan. Hozirgi zamon fan tarixini o’rganish aynan shu xulosaga olib keladi.
Gumanizm va Utopiya
Italiyada tug’ilgan gumanistik qarash asta-sekin Yevropaning ko’pgina davlatlarida tarqala boshladi. Niderland davlati, Germaniya, Angliya, Frantsiyada gumanizm harakati ortodoksal diniy dunyoqarashva sxolastik falsafaga qarshi bosh ko’tardi. Gumanistik dunyoqarash yangi shakllanib borayotgan burjuaziya sinfiga feodal tuzumiga qarshi bo’lgan kurashda katta yordam berdi. Burjua sinfining yirik
vakillari gumanistik dunyoqarashga xayrihoh bo’lishdi va bu dunyoqarashning tarqalishida xizmat qilishdi.
Rotterdamlik Erazm
Rotterdamlik Erazm (1469-1536) xuddi Petrarkaga o’xshab XVI asrning boshi va o’rtalarida Yevropaning eng mashhur nom taratgan yozuvchisi, va gumanist faylasufiga aylandi. Ruhoniyning nikohsiz o’g’li bo’lgan Roterdamlik Erazm boshlang’ich ta’limni xuddi Nikolay Kuzanskiyga o’xshab, “umumiy hayot birodarlar” iga tegishli bo’lgan maktablarida olgan. Keyinchalik u Sarbonna Universitetini tugatib, teologiya doktori unvonini oladi. Bu yosh ruhoniy Parijda yashagan davrda gumanistlar ta’limoti bilan tanishib ularning davrasiga ham qo’shiladi. Erazm reformatsiya davridagi to’s-to’polonlardan o’zini chetga olib Bazel shahrida o’z shogirdlari davrasida panoh topadi.
Asarlari
Erazm o’zidan keyin nihoyatda boy badiy falsafiy meros qoldirgan. Bular qatorida “Nodonlikning maqtovi”, “Osmonga chiqishga ruxsat berilmagan Yuliy”, “Oddiy suhbatlar”, “Maqollar” to’plami, “Xristian askariga nasihatlar”, “Xristian hukmdorining tarbiyasi”, “Dunyoning shikoyati” “Til” “Iroda erkinligi haqidagi traktol”.
Xristian ahloqini gumanistik tarzda ishlab chiqilishi.
Erazmning xristian ahloqi o’z davridagi katolik xristian qarashlaridan tubdan farq qilgan. Katolik cherkovining urf-odatlari uning fikricha haddan tashqari marosimlarning tashqi shakliga e’tibor bergan. Undan tashqari xristian inkvizatsiyasi ichki dushmanlarni qidirish bilan ovora bo’lgan va ulrani gulxanda yoqib vahshiyona qatl qilgan. Bularning barchasi Erazm fikricha xristian dinining asl mohiyatiga to’g’ri kelmaydi. Xristian katolik cherkosining bunday faoliyatini Erazm to’g’ri yo’ldan adashish deb hisoblaydi. Uning fikricha ilk bor xristianlikda diniy bag’rikenglik insonlarga bo’lgan mehr –adolat va hikmat yotadi.
Erazm tabiatni ulug’laydi va xristian katolik dinga xos bo’lgan tabiatni xudodan ajratishga qarshi chiqadi. “Iso Masih aytgan hikmatlarida tabiat va xudo yagona borliqni tashkil etadi” deb yozadi. Erazmning bu qarashlari panteistik tusga ega edi. U materiyani ruhdan ajratmaydi va shundan kelib chiqiberadgi hayotni ham ulug’laydi. Riyozat chekish o’rniga inson erdagi hayotdan lazzatlanish va zavqalnishi kerak deb hisoblaydi Erazm. Bu fikrni Erazm o’zining «Epikur” asarida aytib o’tadi va Epikur ta’limotidagi lazzatlanish g’oyasini ilk bor xristianlikdagi tabiatni ruhlantirish g’oyasi bilan birlashtiradi.
Gumanizm va reformatsiya
Erazmning diniy bag’rikenligi reformatsiyaning ayrim vakillariga yaqin edi. M: ulardagi diniy bag’rikenglik, tabiatga bo’lgan ruhiy munosabat, marosimlarni sodda shaklda o’tkazish va barcha diniy odatlarni soddlashtirish. Erazm ta’limotini reformatsiya harakatining ayrim vakillari qarashlari bilan yaqinlashtirar edi.
Erazmning hurfikrliligi protestant va katolik Yevropa davlatlaridagi ziyolilarga qattiq ta’sir etdi. Erazmning zamondoshi Xudoluis Vives falsafiy tilni badiiy xalq tiliga yaqinlashtirish kerak va uni sxolastikaning murakkab tushunchalari va mushohadalaridan ozod qilish kerak deb hisoblar edi.
Erazmning adolat va tinchliksevarlik g’oyalari Vivech Andje madjevskiy va shunga o’xshash Yevropaning mashhur mutafakkirlarining fikricha katta ta’sir ko’rsatdi.
“Utopiya” asarida Tomas Mor o’zi yashagan Angliya siyosiy tuzumini qattiq tanqid qiladi. Ayniqsa, xususiy mulkchilikka asoslangan bu davlati tuzumini kambag’al dehqonlarga qarshi qilgan zulumlarini, daydilarga qarshi chiqarilgan qonunlarni qoralaydi.
Daydilikning sababi Morn fikrichao’z erini yo’qotib qo’ygan dehqonlarning kelib chiqishdandir. Bu dehqonlarga davlat tomonidan qilinadigan zulumlar xalq sabr kosasini to’ldirib yuborli deydi. Mor Davlat boyligini yaratuvchi bu dehqonlar yovvoyi hayvonlar kabi yashaydilar. Ularning qismati har qanday vijdonli odamni norozi bo’lishiga olib keladi. Davlat ularga yordam o’rniga quvg’in qiladi va qamoqxonalarga tashlaydi. Ularning peshonalariga esa tamg’a uriladi. Ularning oilasi bola-chaqasi ham daydilarga aylanib, Angliya yo’llarida darbadardirlar.
Ularning bir qismigina shaharlarda eng qashshoq lyumpen qatlamini tashkil etadi. Ko’pchiligi esa qamoqxonalarda va surgunlarda azob-uqubat va surgunlarga chiday olmay jon beradi. Bunday adolatsiz tuzumni Tomas Mor butun borlig’i bilan qoralaydi. Umumiy mulkchilikka asoslangan tuzum haqida yozar ekan. Tomas Mor Injil va Tavrotda ham bu haqda aniq fikrlar keltirib o’tishganligini aytadi. Uning fikricha insondagi qabihlik nafs va hirsning zo’rligidan kelib chiqadi, inson ular ustidan nazoratni yo’qotib qo’ysa, har qanday razillikka qodir bo’lib qoladi.
Xudo buni oldindan ko’ra olganligi uchun deb yozadi Mor insonlarni ko’proq umumiy manfaatlarni o’ylashga da’vat etadiyu iso Masih ham ilk bor xristianlarga jamoa bo’lib yashashiga va umumiy mulkka ega bo’lishga maslahat berganlar. Xususiy mulkchilik mulkchilik Morning fikricha insondagi eng tuban xislatlarni rivojlantiradi va jamiyatni shaxvatparastlik, tubanlik va poraxo’rlik domiga tortadi.
Morning “Utopiya” asaridagi afsonaviy shahar Tavrot va Injilda ko’rsatib o’tilgan “Fozil davlat”ga o’xshab ketadi. Bu orolda joylashgan shaharda ish kuni bor yo’g’i 6 soatni tashkil etadi. Qolgan vaqtni esa “Utopiya”liklar o’z-o’zini rivojlanish dam olish, ilm fan bilan shug’ullanishga bag’ishlaydilar.
Tomas Morning ahloqiy ta’limoti
O’z falsafasining markaziga Tomas Mor ahloqiy masalalarni qo’yadi. Uning fikricha jamiyatning rivojlanishi fuqarolarning xallolligi, vijdonliliga bog’liqdir.
Xudo insonni ozod va erkin qilib yaratdi va unga barcha narsalarning me’yor o’lchamini berdi. Toki inson o’z nafsi dardida bu me’yorni unutar ekan baxt- saodatga etishishi ancha mushkuldir. Boshqa jonzotlarga nisbatan xudo insonga o’z-o’zini anglash, o’z xatolarini tushunib etish qobiliyatini ham bergan. Bundan kelib chiqib odamlar jamiyat tuzumini o’zgartirishlari va adolatli tuzum ham barpo etishlari mumkin.
Baxt nima degan savolga javob berar ekanlar. Utopiyaliklar Epikur ta’limotiga yon bosadilar va dunyoviy lazzatdan rohatlanishini baxt deb hisoblaydilar. Morning “Utopiya” sida o’rta asr xristian diniga xos bo’lgan tarkidunyolik g’oyasini tanqid qiladi. Insonga berilgan buyuk ne’matlardan biri salomatligidir. Inson uning qadriga etishi va asrab avaylashi kerakdir. Utopiyalikda
diniy e’tiqod va tafakkur bir-birini inkor etmaydi. Aksincha ular bir-birini to’ldirib turadilar.
Gumanizmning siyosiy ta’limotlari Nikolo Makiavelli
XV asr oxiri-XVI asr boshlari Italyan gumanizmi quyoshining botishiga to’g’ri keladi. Bu davrda gumanistlarning oltin davr haqidagi umidlari chilparchin bo’ldi. Butun Italiyan larzaga keltirgan ichki nizo va urushlar bu davlatni bir necha asrga turg’unlik botqog’iga botishiga sabab bo’ldi va natijada Italiya Yevropaning qoloq davlatiga aylanib qoldi.
Italiyaning respublika shaharlari o’z manfaatlari doirasida chegaralanib qoldilar va Italiyani birlashtiruvchi milliy harakatni barpo etolmadilar.
Italiyada yagona milliy davlatga asos soluvchi biron-bir siyosiy kuch topilmadi. Xatto Angliya, Frantsiya, Ispaniyada hukm surgan absolyut monarxiyalarga o’xshash davlatni yaratishga Italiyaning mayda hukmdorlari jur’at eta olmadilar. Ularning ichida bunday vazifani bajara oladigan na kuchli rahbarni diniy rahnomo topilmadi.
Aynan shunday murakkab siyosiy vaziyatda Nikolo Makiavellining ta’limoti yuzaga keldi.
Nikolo Makiavelli
Nikolo Makiavelli (1469-1527) Florentsiya Respublikasining kambag’allashib qolgan nobillar oilasidan edi. Nikolo Makiavelli 1469 yil yurist oilasida tug’iladi. Otasining daromadi past bo’lganligi uchun Nikolo Universitetda o’qiy olmadi. U mustaqil tahlim oldi. Lotin tilini mukammal egallab antik davr faylasuflari va shoirlarining asarlarini qunt bilan o’qidi.
Makiavelli Florentsiyaning neoplatonik akademiyasidagi qarashlariga mutlaq befarq edi. Uni o’rta asr universitetlarining sxolastik ta’limoti ham qiziqtirmas edi. Ammo yosh Nikolo «narsalar tabiati” haqidagi Lukretsiyning asarini katta e’tibor bilan o’qidi va tahlil qildi.
1498 yil 30 yoshli Nikolo Makiavelli Florentsiyaning siyosiy sahnasida birinchi bor paydo bo’ldi. U ikkinchi kontselyarining ilmiy kotibi bo’lib saylandi. Keyinchalik esa Florentsiya hukmatining 10 ta hukmdoridan tashkil etilgan kengashga kotib bo’lib saylandi.
14 yil davomida Nikolo Florentsiya hukmatining muhim siyosiy vazifalarini bajarib Frantsiya Germaniya va Rimga diplomatik ishlar bilan borib keladi. Uning katta siyosiy bilimdonlik bilan yozilagn asarlari Italiya va Yevropa davlatlaridan siyosiy ahvolni yaxshi bilishdan dalolat berar edi.
1512 yilda Medichi hukmronligi tiklanganidan keyin Makiavelli siyosiy hayotdan chetda qoldi. Uni fitnada ayblab qamoqqa olishdi. Keyinchalik esa qishloqdagi dala hovlisiga jo’natib yuborishdi. Ikkinchi bor Medichi hukmronligi tugatilgandan keyin Florentsiya respublikasi yana tiklandi. Ammo bu ikkinchi respublika o’zining katta kengashida Makiavellining xizmatiga muhtoj emasligini bayon qildi. Bunday qarorga ko’nika olmagan Makiavelli 27 iyun 1527 yilda vafot etdi. Surgun paytida Makiavelli o’zining asosiy asarlarini yaratdi. Bular: “Humdor”, “Florentsiya respublikasining tarixidan Tit Liviyning birinchi dekadasiga mansub bo’lgan mulohazalar”, “Mandragora” komediyasi va boshqalardir.
Tarix falsafasi
Makiavellining yaratgan tarixida ilohiy qudrat uchun joy yo’qdir. Jamiyatdagi barcha voqealar va hodisalar uning fikricha tabiiy qonunlarga binoan sodir bo’ladi.
Davlat to’ntarishlari, siyosiy tuzumning o’zgarishlarining asosiy sababi Makiavelli fikricha insonning tabiatiga borib taqaladi.
“Tarixiy voqealarni tahlil qilib” deb yozadi Makiavelli “Jamiyat doimo bir xil ekan degan fikrga keldim.
Unda doimo yaxshilik va yomonlik o’rtasida kurash ketadi. Lekin bu kurash har xil shakllarda bo’lib, bir davlatdan ikkinchi bir davlatga o’tib turadi”.
Makiavelli fikricha barcha davlatlar paydo bo’ladi rivojlanadi va nihoyat inqirozga uchraydi. Bu xuddi tabiatdagi girdob xarakatiga o’xshaydir. “Har bir davlatning va hаukmdorni hayotini belgilovchi taqdiri bordir. Taqdirdagi o’zgarishlar inson harakatiga ham bog’liqdir. Uning faolligi yoki sustkashligi taqdirdagi o’zgarishlarga ham ta’sir qiladi.-deb yozadi Makiavelli.
Taqdir va shon-sharaf
Makiavelli fikricha inson faqat taqdirga bo’ysunib yashash xatodir. U o’z qo’lidan kelgan faoliyatni yuritishi kerak va bu faoliyat orqali u o’z taqdiriga ta’sir ko’rsatadi. “Taqdir xuddi asov daryoga o’xshaydi, u yo’lida duch kelgan barcha narsalarni oqizib yuboradi. Ammo bu daryoning o’zani va oqimini bilgan siyosatchi ehtiyotkorlik bilan oldindan harakat qilishi mumkin. U xavf-xatarni oldini olish uchun darayoning ayrim joylariga to’g’on qurishi mumkin va bu to’g’onlar orqali o’zini xavf-xatardan asaraydi. Taqdir o’yinlarida omad ko’proq tavakkal qiluvchilarga kulib boqadi” deb yozadi Makiavelli.
Insonlar tomonidan sodir bo’ladigan buzg’unchiliklarga qarshi davlat qonun- qoidalar ishlab chiqaradi.
Siyosat va din
Dinning kelib chiqishi masalasiga to’xtab Makiavelli bu masalani uning ijtimoiy zaruriyatdan paydo bo’lganligini uqtirib o’tadi. Xalq birligini ta’minlovchi asosiy ijtimoiy kuchlardan biri bu dindir.
Xristian dinining ahloqiy asoslari Makiavelli davridagi biron-bir Yevropa davlatlarida e’tiborga olinmadi. Agar bu ahloqiy printsiplarga rioya qilinganda edi deb hisoblaydi. Makiavelli-Yevropa davlatlari o’rtasidagi nizolarga barham berilgan bo’lur edi.
Makiavelli Rim katolik cherkovini ahloqsizlikda ayblab qoralaydi va bu cherkovning faoliyati ko’p fuqarolarni yo’ldan adashishiga sabab bo’ldi deydi Makiavelli.
Jamiyatdagi barcha buzg’unchiliklar Makiavelli fikricha diniy, ahloqiy qarashlar ularga to’siq bo’lishi mumkin edi. Lekin diniy rahbarlarning o’z nafs va xirslarga berilib ketishi natijasida din o’zining ijobiy natijasini bajarmay qo’ydi.
Davlat manfaatlari.
Makiavelli fikricha barcha usullarni oqlaydigan yagona maqsad bu milliy davlatdir. Yagona markazlashgan davlatni yaratish yo’lida har qanday usullar o’zini oqlaydi.
Keng davlat manfaatlari yo’lida diniy va ma’naviy qadriyatlar ham qurbon qilinishi mumkin. енMakiavelli yagona milliy davlatning shakllanishi jarayonida xalq rolini yuqori baholaydi. Jamiyatda oddiy xalq va zadagonlar o’rtasida kurash ketadi. Shu kurash natijasida hurfikrlilik mavjuddir. Makiavelli Rim respublikasining qudrati va erkinligi plebey va patritsiylar o’rtasidagi kurashning natijasi edi. Bu kurash o’z nihoyasiga etkandan keyin respublika o’rnida imperiya paydo bo’ldi. Rim imperiyasida esa kurash sustkashlanib keldi. Imperator barcha tabaqalarni o’ziga bo’ysundirib olgan va imperator davlat manfaatlari deb o’zining shaxsiy manfaatlari va hohishlarini birinchi o’ringa qo’ydi. Natijada imperiya chuqur ruhiy tubanlik va inqirozga uchradi va o’z intixosiga etdi. Hukmdor Makiavelli fikricha zadogonlarni avom xalqning manfaatlarini birdek ko’rishi lozim. Makiavelli avom xalq deb atagan tabaqa aslida esa shaharning o’rta hol xususiy mulk egalari edi.
Italiyada bu tabaqadagi kishilarni nobelllar deb atashar va Makiavelli xalq deb atagan tabaqa aslida o’rta hol burjuaziya sinfi edi.
Makiavelli zadagonlar deb ataganlar esa yirik er egalari va feodallar edi. “Men dvorenlar deb atagan tabaqa bu yirik er egalari. Ular hech qanday
foydali mehnat qilmaydilar. Ularning butun hayoti tekinxo’rlik va topgan tutganini eb ichish bilan o’tadi. Ularning butun hayoti bazmu jamshid bo’lib, o’z vatani va xalqiga hech qanday foyda keltirmaydilar”deb yozadi Makiavelli.
Makiavelli va makiavellichilik
Makiavelli va Makiavellichik o’rtasidagi munosabatlar ancha murakkabdir. Maqsadga etishishda barcha choralar yaxshi degan Makiavellining fikri murakkab vaziyatni yuzaga keltirdi. Lekin Makiavelli xalq deb atagan sinf aslida o’rta tabaqadagi burjua sinfi edi va bu sinfning manfaatlarini himoya qilishda barcha choralar yaxshi deydi Makiavelli. Lekin bunday siyosat keng xalq manfaatlarini hech qachon himoya etmagan va etmaydi ham. Marks Makiavellining “Maqsad yo’lida barcha choralar yaxshi” degan fikrga keskin qarshi chiqadi. O’z dushmanlariga zahar ichirish fitna uyushtirishi suiqasd qilishi bu choralarning hammasi hech qachon keng xalq manfaatlariga xizmat qilmagan va qilmaydi ham. Makiavellining siyosat ta’limoti siyosatni ahloq va diniy qarashlardan ajratdi va faqat sinfiy manfaatlar bilan bog’ladi. Makiavellining bu qarashlari xristian cherkovi tomonidan ham qoralandi. Italyan gumanizmining vakillari ham unga qarshi chiqishdi. Masalan Tomazzo Kampanella milliy maqsad sari barcha chorolar yaxshi degan fikrini keskin qoralaydi. Kompanella fikricha inson qanday sinf yoki tabaqaga mansubligidan tashqari insoniy-ahloqiy tabiatga egadir va bu insondagi axloqiy tabiatni hisobga olmaslik ruhiy tubanlik va inqirozga olib keladi. Natijada esa har qanday davlat inqirozga yuz tutadi. Kompanella fikricha Rim imperiyasining emirlishining asosiy sababi sinflar o’rtasidagi kurash emas, aslida ruhiy tubanlik va inqiroz edi. Shunday qilib Makiavelli fikrlarida ko’pgina ziddiyatlar va qarama qarshiliklar mavjud. Aslida u xalq deb atagan omma tor doiralar bilan chegaralangan o’rta hol burjuaziya sinfi edi.
Makiavelli xalq tushunchasini sinf tushunchasi bilan almashtirishga harakat qildi. Lekin hech qanday sinf .... omma manfaatlarini birlashtira olmaydi. Inson manfaatlarini birlashtiradigan narsa sinfiy manfaatlar emas barcha sinflar vakillari
aslida yagona insoniy tabiatga egadirlar va bu insoniy tabiatning yagona mezoni Kompanella fikricha axloq va e’tiqoddir.
Brunoning naturalistik panteizmi
J. Brunoning paneistik natur falsafasi uyg’onish davrining eng buyuk va kuchli falsafiy sistemalaridan edi. U o’zining falsafiy qarashlarida tabiatni ruhlantirdi va uning go’zalligini madh etdi. Inson va tabiatning mutanosibligi insondagi barcha ezgulik va ruhiy kuch tabiat bilan bog’liq ekanligini ko’rsatdi. Bruno o’z davrining eng hurfikr, irodasi bukilmas va qo’rqmas mutafakkirdan edi. U nafaqat faylasuf buyuk shaxs sifatida ham undan keyingi avlodlar e’tiborini o’ziga tortadi.
U o’z qarashlarida Ibn Rushd, Ibn Giberol Piko dela Mirandolo, Marselio Fichino va ko’pgina boshqa mutafakkirlarning inson va tabiat haqidagi fikrlarini o’zida mujassamlashtirdi.
Bruno N. Kopernik ta’limotidagi gemitsentrik nazariyani davom ettirib koinot cheksiz degan xulosaga keldi. J. Brunoning ta’limoti undan oldin yashagan buyuk mutafakkir N. Kuzanskiy ta’limotiga falsafiy jihatdan o’xshab ketar edi.
Bruno Kuzanskiyda mavjud bo’lgan paneistik va dialektik fikrlarni rivojlantirdi va o’zining panteistik ta’limotini eng yuqori cho’qqiga olib chiqdi. Bruno materiya va ruhni, tabiat va xudoni birlashtirdi. Butun borliqni koinotni birlashtiruvchi kuch xudo. U tabiatda tajalli etadi va xilma-xil qiyofalarda ko’rinadi.
Brunoning bunday izchil qarashlari xristian falsafasi qarashlariga zid edi. Xristian dinida xudo tabiatni yaratgan. Uni harakatga keltirgan va undan tashqarida mavjud Brunoda esa xudo tabiatning ichida mavjud va o’zining yaratuvchilik kuch-qudartini tabiatdagi jarayonlar orqali namoyish etadi. Ruhiy kuch borliq sari intiladi va uning bu intilishini hech qanday boshqa kuch enga olmaydi. Xudo borliq birla mavjud.
Undan tashqarida yaratuvchilik qudratini axtarish Bruno fikricha behuda urinishdir.
Bruno bu fikrlarni ochiq-oydin izhor etdi. U hech qanday ikkilanishga o’rin qoldirmadi. Uning fojiali taqdiri undagi qat’iyat va jasorat bilan bog’liq bo’lgan hurfikrlilikdan kelib chiqdi.
Brunoning yagona borliq haqidagi ta’limoti
Brunoning yagona borliq haqidagi ta’limotida borliqning asosida yotuvchi barcha narsalarni birlashtiruvchi yakkayu-yagona ruhiy kuch haqidagi gapiriladi. Yagonalik kuchi borliq asosida yotadi va borliqning o’zi ham yagona kuchning borlig’idir.
Bruno fikricha borliqdagi barcha narsalar bir-biri bilan bog’liqdir. Materiya va ........ tabiat va inson, xudo va tabiat, yagona borliqni tashkil etadilar. Bu borliqdan tashqarida hech qanday borliq mavjud emas. Yagonalik printsipi bu dunyodagi barcha narsalarni bir-biriga bog’lab qo’yadi. Yagonalik printsipi mutlaq va absolyut, harakatsizdir.
Brunoning yagonalik printsipi aslida yagona borliqdir. U moddiy shaklga ega emas. U materiya emas. Chunki uning moddiy shakli yo’q. U aslida butun koinot va borliqdir. Yagona borliq harkatsizdir va barcha moddiy narsalarning
harakati zaminida yotadi. Yagona borliq ta’limoti asosida ziddiyatlarning birligi masalan: maksimum va minimumlarning birligi, shakl va materiyaning birligi, xudo va tabiat birligi yotadi. Barcha narsalarning xilma-xilligi asosida ham yagona borliq printsipi yotadi. Bu g’oyani Bruno o’zining “Shondon” komediyasida ifoda etgan.
Panpsixizm va “olamiy jon”
J. Brunoning ta’limotida materiyaning shakllar yaratishga qodirligi olamiy jon deb nom oladi. Bu olamiy moddiy borliqda mavjud va undagi barcha narsalardan ustun turadi. Olamiy jon va borliqdagi barcha jonlarni, undagi barcha moddiy narsalarni ham yaratadi. Koinotning ruhlanganligi haqidagi ta’limot Aristtotelning harakatsiz borliq haqidagi ta’limotiga qaratilgan edi. Aristotel ta’limotida barcha narsalarning harakat sabablari tashqi birinchi turtki bilan bog’langan edi. Bruno ta’limotida esa barcha narsalar ichki harakat manbasiga ega. Bu manbaga ulardan olamiy jonning faoliyatidir.
Bu faoliyat ruhiy kuch va qudart natijasida paydo bo’ldi. Bruno fikricha koinotdagi barcha narsalar o’zining ruhiy kuchiga egadir. Aynan shu kuch harakatning ichki sababchisidir. Undan tashqari bu ruhiy kuch koinotdagi barcha narsalarni ongligiga sababchidir. Shunday qilib Bruno o’zining ta’limotida koinotdagi barcha moddiy narsalarning harakatini va ongini ularda yashiringan ichki ruhiy kuch mavjudligidan kelib chiqadi deb hisoblaydi. Bu ruhiy kuch narsalarni harakatga keltiradi va ularga ongni ham beradi.
Bruno ta’limotida makon va zamon
Bruno Aristotel ta’limotidagi bo’shliqni inkor etuvchi haqidagi g’oyani inkor etadi. Bruno o’zining makon haqidagi ta’limotida bo’shliq va xaos to’g’risidagi fikrlarni aytib o’tadi. Bruno fikricha makon materiya bilan birgalikda bo’shliq sifatida mavjud bo’lgan. Materiya joylashgan bo’shliq Bruno fikricha makondir.
Makon materiyaning joylashgan joyi bo’lib materiyaning harakati ham makonda bo’shliq mavjud bo’lganligi uchun ham mumkindir. “Makonning bo’shlig’i bu moddiy narsalarning harakatga keladigan joyidir» deb yozadi Bruno.
Bruno Aristotel tomonidan vaqtni harakatdan materiyadan va makondan ajratilgan holatda tushinishga qarshi chiqadi. Bruno fikricha vaqt materiyaning harakati va makon bilan bog’liqdir. Shuning uchun vaqt nisbiydir. Bruno vaqtni materiyaning harakati bilan bog’lar ekan uni davomiylik sifatida tushunadi.
Vaqt borliqdagi osmon jismlarining harakati bilan ham bog’liqdir. Har xil moddiy jismlarning harakatlari bilan bog’liq bo’lgan vaqt ham har xildir. J. Brunoning makon va zamon haqidagi ta’limoti uning yangi kosmogonik nazariyani yaratishi bilan bog’liq edi.
Brunoning yangi kosmologiya uchun kurash
Brunoning yangi kosmologisi uning naturalistik panteizmi bilan bevosita bog’liq edi. Bruno Kopernikning kashfiyotini faqat matematik nazariya deb hisoblashga qarshi chiqdi va uni rivojlantirib, o’zining yangi kosmologiyasining asosiga qo’ydi. Kopernik nazariyasini maqtar ekan Bruno uni N. Kuzanskiy ta’limoti bilan bog’laydi va buning natijasida Kopernikning nazariyasi Bruno kosmologik ta’limotida o’zgargan holatda ishlatiladi.
J. Brunoning kosmologiyasining asosiy g’oyalari Aristotelning ratsionalitsik formal mantiqga asoslangan falsafiy ta’limotidagi g’oyalarga qarshi qaratilgan edi. Brunoning kosmologiyasida koinot cheksiz shuning uchun unda hech qanday markaz yo’q. Xatto quyosh ham koinotning markazinini tashkil etmaydi. Cheksizlikdagi har bir nuqta markaz bo’lishi mumkin. Bu kosmologik nazarriyadan Bruno olamning yagonaligi va birligi haqidagi fikrni ham shakllantiradi.
Borliqning yagonaligi haqidagi g’oya koinotdagi barcha jismlarni bir turdagi ruhlangan materiyadan tashkil topganligiga olib kelar edi. Er, va boshqa osmon jismlari bir-biri bilan bevosita aloqada va ularning harakatlari bir xil qonunlarga bo’ysunadi. Er va erdagi hayot koinotdagi barcha borliq jismlarga va ulardagi hayotga o’xshaydi.
Tiriklik va hayotiylik materiyaning asosiy xususiyatlaridan biridir. Shuning uchun boshqa sayyoralardaham hayot mavjud. Lekin uning shakllari har xil bo’lishi mumkin. Bundan tashqari Bruno fikricha kosmosdagi barcha osmon jismlar xuddi erga o’xshash ruhlangandir. Ularni o’ziga xos ongi mavjud. Demak boshqa osmon jismlarida ham ongli mavjudotlar bo’lishi mumkin. Butun koinot tirik, harakatda va onglidir. Koinotdagi osmon jismlari tinimsiz harakatda bo’lgan barcha narsalar o’tkinchidir. Shuning uchun osmon jismlari va ulardagi turli tuman mavjudotlar qachonlardir paydo bo’lgan vaqt o’tgandan so’ng yo’qoladilar. Brunoning xulosasi: Koinotdagi barcha narsalar o’tkinchidir, lekin koinotning o’zi abadiydir. Bruno ta’limotida koinot materialistik ta’limotdagi koinotdan katta farq qiladi.undagi koinot ruhlangan ongga ega va undagi harakat manbaasi qalbi bo’lgan olamiy jon mahsulidir. Brunoning panteistik ta’limoti irratsional xarakaterga egadir. Unda materiya va ruh birlashgan. Materializm va idealizmga xos bo’lgan birlamchi ekanligi masalasi Bruno falsafasida quyiyamaydi materialistilar ta’limotida materiya birlamchi, ruh esa ikklamchidir idealistlarda ruh birlamchi, materiya esa ikklamchi edi. Brunoning panteistik natur falsafasida esa nima birlamchiyu nima ikklamchi masalasi qo’yilmaydi. Uning o’rniga Bruno materiyani ham ruhiy ruhlangan shaklda tushunadi. Materiya o’zi Bruno uchun Ollohning qalbi bo’lgan olamiy jonning maxsulidir. Bunday dunyoqarashni XX asr falsafasida irratsionalizm deb atashdi. Brunoning panteistik naturfalsafasidagi juda ko’p g’oyalar ayniqsa makon va zamonning nisbiyligi vaqtni davomiylik sifatida tushunish ularning harakat bilan bog’liqligi materiyaning ruhlanganligi, materiyada hayotiy jo’shqinlik mavjudligi va bu hayotiy jo’shqinlik ijodkorlik kuchini tashkil etishi Bergsonning hayot falsafasidagi nihoyatda ko’p fikrlar bilan bir xildir.
Koinotning cheksizligi
Brunoning fikricha koinotning o’zi cheksiz, undagi osmon jismlari chegaralangan ya’ni ular qachonlardir paydo bo’lgan va qachonlardir yo’qoladi. Undan tashqari bo’shliqda ularning o’z o’rni bor. Koinot esa abadiydir. Koinot hech qachon yo’qolmaydi. U harakatsizdir va undan tashqarida hech qanday makon va zamon yo’q. Bo’shliq, undagi harakat qiluvchi jismlar nisbiy makon va nisbiy zamon bularning barchasi koinotga xosdir. Lekin koinotning o’zi abadiydir.
Cheksiz koinot va xudo
Sxolastika falsafasi moddiy olamni chegaralangan deb uni Ollohning borligiga qarama-qarshi qo’yishgan. Bruno aynan shu qarma-qarshilikka qarshi chiqadi. Xudoning cheksizligi va qudrati moddiy olamning cheksizligi orqali tajalli etadi. Undan tashqarida emas. Shunday qilib Brunoda tabiatdagi mutanosiblik, mukammallik va go’zallik xudo tabiat bilan birlashib ketganligidan kelib chiqadi. Tabiat xudoga teng emas. Xudo tabiatning o’zida mavjud va u bilan birlashib ketgan. Tabiatdagi barcha o’zgarishlar ham xudoning yaratuvchilik qudartidan kelib chiqadi.
Shunday qilib Brunoda tabiat xudo, xudo tabiatdir. Ijtimoiy-siyosiy qarashlari
Bruno o’z davridagi ijtimoiy-siyosiy tuzumning kamchiliklarini ko’rib, ularni tuzatish yo’llarini o’ylab chiqgan edi. U xristian cherkovining davlat ishlariga aralashishini qoralaydi va cherkovni davlatdan ajratish kerak deb hisoblanadi. U sanoat, dehqon va hunar-kasblarni rivojlanish zarur deb hisoblaydi. Bu sohadagi ishlaydigan shaharning mehnati ozod va erkin bo’lishi kerak. Davlatdagi barcha vahshiy qonunlar va hur fikrlilikka qarshi bo’lgan qoidalar yo’qotilishi kerak.
Uning fikricha jamiyatda feodallarga bo’lgan imtiyozlar yo’qotilishi kerak. Bruno jamiyatda fuqarolarning huquqlari teng bo’lishi kerak deb hisoblagan. Uning bu fikrlari o’z davri uchun ham ilg’or fikrlar edi va yangi shakllanayatgan burjua sinfining manfaatiga to’g’ri kelar edi. O’zining “geroik ektuziozi” asarida Bruno sinfiy tabaqalanishni oqlaydi va jamiyatda sinflarning mavjudligi zarurdir deb hisoblaydi. Sinflar va shaxsiy mulk rivojlanishning zaruriy sharoitini tashkil etadilar.
Shunday qilib J. Bruno o’z davrining burjua sinfi manfaatlarini himoya qilgan edi.
Yakob Byumening mistik panteizmi
Yakob Byumening mistik panteizmi o’rta asr mistik oppozitsion qarashlarining ajralmas bir qismi edi. Bu qarshlarga binoan inson va tabiat, tabiat va xudo bir-biridan ajralmas yagona borliqdir, inson qalbidagi ilohiy zarra orqali u bevosita xudo bilan aloqada bo’lishi mumkin va xristian katolik cherkovining vositachilik ahamiyati ham shu bilan barham topadi. Bunday mistik qarashlar xristian katolik cherkoviga qarshi qartilgan edi, shuning uchun cherkov tomonidan shavqatsiz ta’qib etilgan.
Gorfunkelning fikricha Yakob Byume Galileyning zamondoshi bo’lishiga qaramasdan o’zining fikrlari va panteistik qarashlari bo’yichauyg’onish davrining eng oxirgi, yakunlovchi davriga tegishlidir.
Byomening teosofik qarashlari
L. Feyerbaxning fikricha Ya. Byome diniy naturfaylasuf, uning qarashlari uyg’onish davri gumanistlari qarashlaridan keskin farq qiladi. Uning falsafiy qarashlariga teotsentrizm ruhiyati xos edi.
Ya. Byomening fikricha tabiat mohiyatini inson tabishunos bilimlarga asoslangan tarzda emas, balki o’zining intuitiv dunyoqarashiga asoslangan holda bilishi mumkin.
Byomening o’zi ham o’zining falsafiy qarashlarida go’zal, badiiy timsolaridan keng foydalanadi. Va bu timsollar asosida inson, tabiat va xudo o’rtasidagi aloqalarni ifodalaydi. Byome fikricha borliq bular o’rtasidagi dialektik munosabatlardan tashkil topadi.
Yakob Byome panteizmining o’ziga xos xususiyatlari.
Byome asarlarila kitobxon mantiqiy izchillik, tarixiylik, davriylik va boshqa falsafiy sistemaga xos bo’lgan talablarga binoan qurilgan yaxlitlikni topa olmaydi. Lekin uning asarlari markazida xudoning borligi g’oyasi yotadi va muallifning barcha fikrlari xudo g’oyasi bilan birlashadi. Buni biz quyoshdan taralastgan nurlarga o’xshatishimiz mumkin. Quyosh-bu xudo g’oyasi bo’lsa undan taralastgan nurlar esa Byomening barcha falsafiy fikrlari va g’oyalaridir. Byome asarlariga intuitiv dunyoqarashi xos bo’lganligi uchun u ratsional sistemaga o’xshab qurilmagan. Uning falsafasi markazida xudo g’oyasi joylashgan va barcha boshqa g’oyalar badiiy obrazlar (timsoli) orqali bu bilan birlashadi. Vaholanki ratsional dunyoqarshda faylasufning fikrlari bir-biridan mantiqiy izchilik bilan kelib chiqishi kerak. Bu talab fanlarning ratsional talablariga ham to’g’ri keladi. Byome asarlarining barchasi bularga to’g’ri kelmaydi. Gorfunkel fikricha, Byome asaridagi yaxlitilik irratsional tusga egadir.
Byome fikricha xudo-bu eng oliy birlikdir. Xudoda barcha narsalar, beqiyos xilma-xil olam birlashadi. Lekin faqat buni tan olishgina etarli emasdir.
Byomemning fikricha xudoning birligini inson tafakkuri tahlil qila olmaydi. Bu shunday sirli birlikki. Xudoning o’zi ham o’z borlig’i haqida tushunchaga ega emas. Xudo bu borliqning o’zi va u har qanday bilimdan ustundir va uning borlig’ini hech qanday bilim olamning doimiy o’zgarishi xudoning yaratish qudarti bilan bog’liq. Olam bilan xudoning o’zi ham cheksiz bor, harakatda va yaratilishi jarayonidadir. Xudoning o’zi o’zgarmas bo’lsa ham u o’zining yaratish qudarti orqali domiy o’zgarishda va yaratilishi jarayonidadir. Olamdagi barcha narsalar er va osmon, sanamlar va butlar bular barchasi xudodir. “Ey nodon inson deydi. Byome o’zining «Erta tong yoki Avrora” asarida-sen xudoni borliqdan tashqarida axtarmagin, u borliq ichida, pardalar orqasida yashiringan. Xudoni yashirgan pardalar esa moddiy olamdagi o’tkinchi narsalardir. Ularning barchasi xudoning liboslari va xilma-xil kiyimlaridir.
Umumiy xulosalar
Uyg’onish davri falsafasi sxolastik davridan ma’rifat davriga o’tish uchun zarur bo’lgan buyuk xizmatni bajardi. Bu davr uyg’onish deb bekorga nom olmadi, antik yunon va rim falsafiy me’rosini tiklashdan tashqari bu davr insoniyatga buyuk daholar, mutafakkir, san’atkor va shoirlarni berdi.
XIV-XVI asr buyuk mutafakkirlari yangi dunyoqarash va insonni dunyodagi markaziy o’rnini ko’rsatib berishdi. Teotsentrizm nazariyasi o’rniga Renessans falsafasi gumanizm va antropotsentrizm g’oyalarini kiritdi. Sxolastik diniy ta’limotida xudo kosmos va tabiatdan ajralgan holatda mavjud edi. U tabiatni, koinotni yaratgan, lekin o’zi yaratgan olamdan tashqarida edi. Xuddi shunday inson ham xudodan ajratilgan va inson borlig’i xudoning borlig’idan alohida mavjud edi. Insonni sxolastikka gunohkor. Nomukammal banda deb hisoblar edi. Uyg’onish davri falsafasi insonni ulug’ladi va inson borlig’ini butun koinot va
xudoning borlig’i bilan birlashtirdi. Endi olam cheksiz, doimiy harakatda va o’zgarishda, inson esa mikrokosmos deb hisoblana boshladi. Ruhiy olam va moddiy olam birlashdi. Shuning uchun Renessans davrining naturfalsafasi panteistik harakterga ega bo’ldi.
Yangi dunyoqarash moddiy olamni cheklangan harakatsiz deb hisoblaydigan sxolatsikaga qarshi chiqdi. Moddiy olam ham ruhiy olam ham yagona borliqni tashkil etib domiy harakatda o’zgarishda va cheksizlikka intilishda.
Cheksizlikning o’zi yagona. Olamning xususiylaridan biridir. Bu abadiy doimiy harakatdagi yagona borliq ruhlangan va jonlidir.
Uyg’onish davri falsafasida materiya abstrakt tushuncha emas, u barhayot tirik, xilma xil jilolanadigan borliqdir. Bu borliq qotib qolgan o’zgarmaydigan emas. Borliq tirik ruhlangan bo’lganligi uchun doimiy harakatda va o’zgarishdadir. Renessans naturfalsafasi falsafiy ta’lmot bo’lib XVII-XVIII asrning ilm fan darajasiga ham ko’tarilmagan edi. Yuzaki qaraganda bu kamchilik bo’lib ko’rinsa ham aslida bu uning eng kuchli tomoni edi.
Renssens naturfalasafasi fan darajasiga ko’tarilganligining sababi bu davrning ziddiyatlaridan kelib chiqmasdi. Aksincha Renessnes davri falsafa tarixida o’ziga xos buyuk betakror ahamiyatga ega davr hisoblanadi. XIV-XV asrning naturfalasafasi buyuk geografiu kashfiyotlarga asoslangan tarzda sxolastikaning (qotib qolgan) dunyoqarashiga zarba berdi. Bu zarbani u etuk rivojlangan fan nuqati nazaridan emas balki, afsonlar ruhiyati va kuzatishlariga asoslangan tarzda berdi. Fandan haqiqat mezoni ishlab chiqilmagan va renssans davri dunyoqarashi panteistik tusga ega edi.
Renessans faylasuflariga magiya bilan qiziqshiga xos bo’lgan. Masalan: Tiko delo Mirandola, Fichino J. Bruno falsafiy ta’limotlarila magiyaga katta e’tibor berilgan. Bu erda nima uchun? Degan savol tug’iladi. Buyuk mutafakkirlar bilimni faol kuchga aylanishini benihoyat istashgan. Buning uchun bilim insonning amaliyotiga qo’shilib ketishi va undagi ijodkorlik kuchlariga turtkich bo’lishi kerak. Bilimni faol kuchga aylantirishda insonga xudo tomonidan berilgan iroda yordam beradi.
XVII asr ma’rifat davri falsafasi uyg’onish davri falsafasiga xos bo’lgan panteistik va sensualistik qarashlarni inkor etdi va ular o’rniga mexanistik dunyoqarashni yuzaga keltirdi.