Tofiq Köçərli - 31 -
Naxçıvan: uydurmalar və tarixi həqiqətlər hadisələri başlayandan sonra gərək ki, təkcə bir dəfə-1991-ci ilin mayında
«Pravda» qəzeti Dağlıq Qarabağ məsələsində Moskvadakı erməni xadimlərinin
neqativ roluna işarə etmiş və Sitaryanın, Osipyanın, Şahnəzərovun, Aqanbeqyanın
adlarını çəkərək onların mövqeyinə təəccüb bildirmişdi.
Deyəsən, yalnız D. Raqozin Rusiya diplomatiyasının Azərbaycana
münasibətdə Moskvadakı erməni lobbisinin nəzarəti altına düşməsini «Rossiya»
qəzetində açıq vurğulamışdı. O, yazmışdı:
«Rusiyanı qarşı duran tərəflərdən birinin –bir qayda olaraq Ermənistanın
tərəfində münaqişəyə cəlb etməyə cəhdlər göstərilir. Şübhəsiz faktdır ki, Qafqazda
rus diplomatiyası Moskvadakı erməni lobbisinin nəzarəti altına düşmüş və bu da
Rusiyanın gözdən düşməsinə və onun hansı şəkildə olursa–olsun Qafqaz xalqları
arasında nüfuzunun itirilməsinə gətirib çıxarmışdır».
Lakin bu düzgün qiymət Rusiya ictimai fikrində yayılmadı.
Aqanbeqyanın Parisdə Dağlıq Qarabağ haqqında açıqlamasından birmənalı
aydın oldu ki, Azərbaycanın dövlət bütövlüyünü və ərazi bütövlüyünü təhlükə artıq
yaxalamışdır, fitilə artıq od vurulmuşdur.
Lakin Azərbaycan rəhbərliyi yaranmış şəraitdə həyəcan təbili çala bilmədi və
heç bir preventiv tədbir görmədi. Qorbaçov isə nə məsləhətçisi Aqanbeqyanın
Dağlıq Qarabağ haqqında rəsmi təklifinə, nə də onun Parisdəki açıqlamasına, onun
Dağlıq Qarabağ məsələsinin həll ediləcəyinə lovğa inamına açıq və prinsipial
münasibət bildirmədi. Bu, əslində Aqanbeqyanın Dağlıq Qarabağ haqqında
mövqeyinin dəstəklənməsi demək idi.
Ermənistan rəhbərliyinə də elə bu-Qorbaçovun, Đttifaq rəhbərliyinin təpər-
kəsərini sınaqdan keçirmək lazım idi. Məhz belə bir şəraitdə-1998-ci ilin fevralında
Ermənistan rəhbərliyi Dağlıq Qarabağda antiazərbaycan hərəkat təşkil etdi.
1995-ci ildə Qorbaçov yazmışdır ki, Dağlıq Qarabağ Vilayət Sovetinin
Azərbaycan tərkibindən çıxmaq və Ermənistan tərkibinə daxil olmaq haqqında
qərarı «dərhal Ermənistanda çoxminlik nümayişlər və mitinqlərlə müdafiə olundu.