Xudafərin körpüsü "Yazıçı" nəşriyyatı, 1982

Zamanın sahibi nəinki taxtın, ölkənin, xəzinənin və qoşunun sahibi olmalıydı, o, həm də zamana sahib çıxıb onu dəyişməyi bacarmalıydı.

İsmayıl bu barədə çox fikirləşir, həmin adla üzə çıxmağı çox götür-qoy eləyir, bu sirri heç Lələyə də açmırdı. Onu narahat eləyən bir fikir vardı. O da ondan ibarət idi ki, insanlar ona inanmalıdır. İnanmasalar hər şey təzədən alt-üst olardı. Birdən-birə ona təbi, ilhamı köməyə gəlmişdi. Şe’r onu daha da yüksəklərə qaldırmışdı. Budur, həmin şe’rdən sonra qızılbaş ağsaqqalları belə əfsunlanıb. Gözləri qabağında böyüyən İsmayılda ilahi bir qüvvənin cəm olduğuna şəkk gətirmədilər. Demək heç kəs şəkk gətirməyəcək.

Yaxşı, tutaq ki, ona hamı bu gözlə baxacaq. O da insanları öz arxasınca apardı, düşmənləri basdı, ölkəni aldı, taxta çıxdı. Bəs ondan sonra? Yer üzündəki haqsızlıqları aradan götürə biləcəkmi? Zamanı dəyişməyi bacaracaqmı?

O, dərin fikrə getdi.

Amma artıq ilk addım atılmışdı.

KÖHNƏ BAZAR, TƏZƏ NIRX
Gödək Əhməd Təbrizdə ata babasının taxtında oturmuşdu. Bu məcazi mə’nada belə idi.Əslində isə o taxtın yerini bir az da hündürə qaldırmış, oraya Gödək Əhmədin özü üçün uşaq kürsüsünə oxşar, amma bərli-bəzəkli, daş-qaşlı bir taxt qoymuşdular. İlk gündən də işə başlamışdı. Dövlət işləri aparmağı lap kiçik yaşlarından İstanbulda öyrənmişdi.

O bilirdi ki, Yunanıstanı, Valaxiyanı, Macarıstanı, Əflakı, Serbiyanı, bir sözlə Avropanın çox yerini tutan osmanlı qoşununun arxasındakı ölkədə arxayınçılıqdı. Sultan yalnız ən böyük və mühüm saydığı işlərlə məşğuldur. Xırda tayfa davaları, ölkə içindəki hərc-mərcliklə maraqlanmır. Doğrusu heç belə məsələlər də yoxdur. Paşalar, bəylərbəyilər, Sancaqbəylər Sultanın üzünə ağ olmur. Orada hamı öz yerini bilir, başqasının yerinə göz dikmir. Amma bu ölkədə hökmdar qoşun götürüb ölkənin o biri başına gedəndə, bu birisi başında bir özgəsi taxta oturur. Taxta nə qədər göz dikən var. Belə bir məkanda hökmdar kimi yerində möhkəm oturmaq çox çətin işdi. Ölkədə sakitlik yaratmaq üçün əvvəl özlərini yarımallah, yarımpadşah sayanları sakitləşdirmək lazımdır. Onları sakitləşdirməyin bir yolu var. Qılınc, kötük və aşağı əyilmiş baş. Həmin başlar kötüyün yanına düşməyənə qədər o kəllədəki gözlər hərisliklə taxt-tac axtaracaq. Bəs o başlar niyə qalxıb?

Gödək Əhməd başa düşmüşdü ki, hər gələn öz tayfasını qalanların başına çıxardır. Öz qurbağasını o biri tayfaların marallarına başbilən, gözəllik dərsi verən qoyur. Öz dişi təzə çıxan küçüklərinə əlində ixtiyarı olmayan tayfaların ən adlı-sanlı köpəklərini boğdurur. Öz pisini o birilərin ən yaxşılarından daha şərafətli tutur. Ona görə də bu tayfalar arasında qəribə bir intiqam hissi var. Onlar da çalışır başa keçsin və heyfini alsın. Yenə də öz qurbağasına gözəllər gözəli, öz madyanına köhlən, ayğır, öz ayranına yağ desin. Bunlardan başqa bir bəla da vardı. Ölkə əhalisi iki yerə bölünürdü. Ta qədimdən burada məskən salan, şəhərlər tikən, sənətkarlıqla məşğul olan və səlcuqlar dövründə gələn köçərilər, türkmənlər (tərəkəmələr). Köçərilər sürülərini dağdan arana, arandan dağa qovur, at belində böyüyür, at belində ölür. Uşaqlıqdan qılınc oynadır, ox atır, silahla yatıb, silahla durur. Oturaq camaatın saray yanında heç bir hörməti yox idi. O,öküz idi,əkməliydi, biçməliydi; buğda becərib saman yeməliydi. Belələri həmişə piyadadı: evində də, işində də, hərbi səfərdə də. At belində gedən tərəkəmə əmri isə dinc vaxtı onun ağası, döyüş vaxtı sərkərdəsidi. Padşah da, divandərə də atlını qoyub piyadaya havadar çıxmayacaqdı ki. Taxt-tacı qoruyan o sərkərdə də onun atlısıdır. Ordunu toplayan da, vergini yığan da, səltənətdə tarazlığı pozan da.

Gödək Əhmədin o atlılardan xoşu gəlmirdi. Sultan II Bəyazid onu başa salmışdı ki, yerini möhkəm eləmək istəyirsənsə atlını atdan sal.

İkinci tərəfdən həmin əmirlər ölkədəki torpaqların çoxunu öz əllərində saxlayırdılar. Syürqal şəklində bütün yaxşı, məhsuldar torpaqlar, bağ-bağçalar, kəndlər onlara bağışlanmışdı. Bu syürqallardakı rəiyyətlərdən yığılan vergilər Təbriz xəzinəsinə deyil, həmən əmirlərin anbarlarına gedirdi. Beləliklə bir səltənət içində neçə səltənət yaranmışdı. Hər əyalətdə bir hökmdar vardı ki, onların da öhdəsindən gəlmək hər padşahın gücü daxilində deyildi. Bu, sərçənin yuvasında özündən üç-dörd dəfə böyük arıquşunu öz balası bilib, yemləyib saxlamağına oxşayırdı. Ya da ona bənzəyirdi ki, sürünü qorumaq üçün südü yalağa töküb küçükləri yedirdəsən, böyüdəsən, onlar dönüb canavar ola və bütün sürünü yeyib çobanı quru yurdda qoya.

Rum elində əgər bütün əyalətlər sultan sarayından asılı idisə, burada Təbriz sarayı əhalət, astan və rustaqlardan əlavə, həm də ayrı-ayrı əmirlərdən asılı vəziyyətdəydi. Hər əmirin öz xəzinəsi, öz qoşunu, öz niyyəti vardı.

O, bütün bu quruluşu dağıtmalı, hamını özünə tabe etməlidir. Qoşun da, xəzinə də, niyyət də bir olmalıdır.

Gödək Əhməd daha bir mühüm məsələni başa düşürdü. Onun taxta çıxdığı Təbrizdə vaxtilə atası Uğurlu Məhəmmədi bu ölkənin, bu məmləkətin düşməni kimi, satqın kimi dar ağacına qaldırıblar. Onun özünə necə baxacaqdılar?

Dünənə qədər ayağının altındakı torpağı öpdükləri şahlarının başını ona ərmağan kimi gətirən əmirlər Uğurlu Məhəmmədi də gülə-gülə, sevinə-sevinə asıblar. Burada heç kim öz satqınlığını, günahını görmür. Bu naqislikləri başqalarında axtarırlar.

Qara camaat onun atasının asılmağını görüb. O rəiyyətin əli yox, yaddaşı qana bulanıb. Bu rəiyyət onun atasının qatilləri olan əmirlər kimi onun pişvazına çıxmayıb. Çünki onlar yadda saxlayıblar ki, bu təzə hökmdar ən böyük satqının oğludur, bu ölkənii ən böyük düşməninin kürəkənidir, onun əlindəki alətdir. Qara camaatın bu dəhşətli yaddaşı qorxuludur. O yaddaşı beyinlərdan silib atmaq lazımdır. Düzdür, bunu eləmək çox çətindir, amma çox vacibdir. Çünki o rəiyyətsiz, qara camaatsız heç nə eləmək mümkün deyil. Onlarsız səltənət də yoxdur.

Təbriz bazarında birdən-birə hay-küy düşdü. Silahlı fərraşlar elə düzüldülər ki, bazardakı malların da, tacirlərin də, sənətkarların da gözlərinin qabağını kəsdilər. Bir neçə atlı Təbrizin Məğribdən Məşriqə qədər məşhur bazarına girdi. Qabaqda qızıl yüyənli, qızıl yəhərli, qəmər atın belində yaqut işləməli mavi kaftan geyən, başına sağ tərəfində almaslarla işlənib lələktaxılı çalma qoyan, körpə uşağa oxşayan Gödək Əhməd oturmuşdu. Üzəngini onun ayaqlarına görə gödək və xırda düzəltmişdilər və bu üzəngi tərlikdən yuxarıda dayanırdı. Gün vurduqca yaqutlar, kaftanın qızıl düymələri, atın üzəngisi, yüyəni, balaca-balaca qalxanlara oxşar döşlükdəki, quşqundakı qızıl naxışlar bərq vurub yanırdı. Mavi kaftanın özündə də qızıl saplarla işlənmiş naxışlar çox idi, onlar parıldayırdı və elə bil bunlar onun bədəninə sancılan minlərlə qızıl iynələr idi.

Gödək Əhməd Təbriz bazarını gəzməyə çıxmışdı. Budur, bir tərəfdə ağ paltarlı, qəribə çalmalı, paxır atmış misə oxşar ayaqyalın hindlilər bardaş qurub həsir üstündə oturublar. Onlar zəncəfil, darçın, hil, mixək, fil sümüyündən və misdən bəzək əşyaları satırlar. Uzun saqqallı, dik, məxmər papaqlı rus tacirləri samur, qunduz, daha nə qədər adı bilinməyən parıltılı qu tükü kimi yumşaq xəz asıb alıcı gözləyirlər.

Gödək Əhməd atını sürüb baxa-baxa gedirdi. Budur, corabları ayaqlarına tarım yapışan, baldırlarında ala-bəzək, içərisinə yel dolmuş kimi şiş dayanan paltar geymiş firəng və Venedikt tacirləri. Onların ən qiymətli malları güzgüdü. Bu güzgülərin qızıldan və bürüncdən çərçivələri var. Güzgü Təbrizdə ən baha gedən matahdı. Güzgülərdən əlavə hər rəngdə top-top zərif mahud parçalar yığılıb qalıb. Venedikt şüşəsinin isə heç yerdə tayı-bərabəri yoxdur.

Amma ən çox alınan güzgüdür. Qızını gəlin köçürən xalça-palazını, heyvanlarını satır, güzgü alıb gəlinə qoşur. Çünki bu həyatda güzgüdən başqa duru, aydın bir şey qalmayıb.

Bir tərəfdə isə ağ libaslı, qara, yalın ayaqlı, ağ çalmaları ilə sifətlərinin hər tərəfini örtüb göz və burunlarını, bir də damarları qayış kimi gərilən baldır-bacaqlarını açıq qoyan hürmüzd tacirləri ağ, çəhrayı, hətta mavi rəngə çalan mirvariləri düzüm-düzüm asmışdılar. Yerdə isə iri sədəf balıqqulaqları qoyulmuşdu.

Təbriz bazarında nə yox idi ki... Bursa məxməri, Hələb sürməsi, yun parçası, Dəməşq poladından qılınclar və xəncərlər, bütün dünyada məşhur olan Təbriz culfalarının toxuduğu əlvan parçalar, Təbriz zərgərlərinin əlindən çıxmış bilərziklər, ciyciyələr, bazubəndlər, xalxallar, üzüklər və sırğalar.

Bir sırada üstündə əjdahalar rəsm olunmuş Çin çini qabları. Onların nə qədər gözəl rəngləri vardı, mavisi, göyü, abısı, sürməyisi, qırmızısı, qızılısı. Hamısının da üstündə şəkillər, naxışlar, gül-çiçəklər.

Bütün dünya elə bil Təbriz bazarına cəm olmuşdu. Üç yüz mindən çox əhalisi olan şəhərin bazarında bundan iki dəfə çox əhali olurdu. Amma bu bazar İstanbul bazarının yanında xeyli kasıb görünürdü. Belə ki, Sultan Bəyazid Avropaya Türkiyədən keçib gedən yollar üstündə elə baha gömrük haqqı qoymuşdu ki, onları ödəyəndən sonra tacirlərə qalırdı, necə deyərlər, alıb satdığı qozun şax-şaxı, yol yorğunluğu, quldurların qorxusu, ölüm təhlükəsi. Belə ki, Aralıq dənizindən yol olmadığından bütün tacirlər Rusiyadan keçir, İtil çayı ilə Həştərxana qədər üzür, oradan gəmi ilə ya Dərbəndə, ya da Ənzəliyə gəlirdilər. Sonra da yüklər dəvələrə yüklənib Təbrizə qədər gətirilirdi. Ona görə də bazarda bahalıq həddini aşmışdı. Yəqin ki, Gödək Əhməd padşahlığa keçəndən sonra işlər bir az düzələ bilərdi.

Padşah atını bazar meydanına sürdü. Burada dayandı, əvvəldən burada darğalar minbər düzəltmişdilər. Arıq atın üstündə gələn arıq, əmmaməli üləma atdan düşdü, minbərə çıxıb üzünü camaata tutdu.

Bazarda alver dayanmışdı. Hamının gözü Əhməd padşahda idi. Onun da sözünü, fikrini minbərə çıxan qoca, arıq üləma deyəcəkdi. Bazar əhli isə bir-birinə sataşırdı.

– Deyəsən padşahın özü laldı.

– Danışma, mən karam, heç nə eşitmədim.

– Yox, lal deyil, hələ utanır. Bir azdan o qədər danışsın ki, burunlardan qan açılsın.

– Kimin burnundan?

– Həm onun, həm də bizim.

Üləma əlini qaldırıb camaatı sakitləşdirdi. Əvvəlcə Əhməd padşahın adına xütbə oxumağa başladı. Həmin xütbədə əvvəlcə Sultan Bəyazidi yad elədi. Bu isə uğultuya səbəb oldu. Sonra Əhməd padşahın adını çəkdi, sonra üzünü bazar əhlinə tutub dedi:

– Ey məmləkət əhli, bu sözləri sizə məscidlərdə də deyəcəklər. Amma bu bazarda dünyanın bütün ölkələrindən gələn tacirlər var, qoy onlar padşahımızın ədalətini görüb, gedib hər yerdə danışsınlar. Allah Əhməd şahı bizim üstümüzdən əskik eləməsin. O, öz mübarək barmaqları ilə fərman imzalayıb. O fərmanla rəiyyətlərini bir çox ağır vergilərdən azad eləyib. Hansıdı o vergilər? O verginin biri biyardı ki, məccani yerə rəiyyəti işlədib qalalar, saraylar tikdirir, yük daşıdır, yol çəkdirirdilər. Canınız indi oldu azad. Gedin padşahımızın canına qəni-qəni dualar oxuyun. O vergilər ki, siz verirdiniz, hansı ki, ixracatdı, iştağatdı, sərnədi nə bilim nədi, onları padşah sizin ömrünüzə bağışlayır.

Bazarda bir hay-küy düşdü ki, ağız deyəni qulaq eşitmədi. Fərraşların arasından keçən ac-yalavac adamlar hökmdarın atının dırnaqlarından, quyruğundan, ən xoşbəxtləri isə onun ayağından öpə bildi. Candarlar onları güc-bəla ilə ayıra bildilər. Bundan ötəri yumruq-təpiklərini də işə saldılar. Zərbədən ağzı qanamış biri yerindən çıxmış dişini tüpürüb dedi:

– Hökmdar, canım sənə fəda olsun, vergini götürmüsən, atan rəhmətlik, buna görə atının ayağından öpməyə gəlirəm, atın da tərpənmir, ona da canım qurban, bəs bu alqışa görə vurub dişimi salan eşşəyinə nə deyim?

Adamları sakitləşdirib Əhməd padşahın dayandığı meydanı təmizləyəndən sonra üləma minbərdən moizəsini davam etdirdi:

– Ya əhli Təbriz, yaxşı-yaxşı eşidin və eşitməyənlərə deyin, rəiyyətin verdiyi otuz beş cür verginin iyirmisi bu gündən başlayaraq Əhməd padşahın və onun övladlarının vaxtında alınmayacaq. Hansı vergilər ləğv olunmur? O vergilər ləğv olunmur ki, Qur’ani şərifdə deyilib, onu peyğəmbər buyurub. Onlar xumdu, zəkatdı, cizyədi, üşrdü və ilaxır. – Bu vergilərin adlarını o çox səliqə-sahman və aramla, bir az da qürurla dedi. Çünki bu vergilərin birbaşa ona və digər ruhanilərə xeyri vardı.

Səs-küy yenə də artdı. O, bu dəfə də onları sakitləşdirdi:

– Niyə dayanmısınız, ey əhli Təbriz? Gedin məscidlərə, dualar edin. Üç gün bayramdı.

Əhməd padşah üləmaya bir işarə də verdi. O axırıncı sözünü deməliydi.

– Hələ dayanın. Padşahın bir sözü də var. O da bundan ibarətdi ki, il xanilərdən, cəlayirlərdən, çobanilərdən, qaraqoyunlulardan, Həsən padşahdan, Sultan Yaqub Mirzədən, Bəysunqur Mirzədən, Rüstəm Mirzədən kimdə padşah fərmanı, yarlıq varsa, saraya gətirsin. O fərmanları ki, onlarla kiməsə syürqal bağışlayıblar, torpaq, kənd əta eləyiblər, həmin fərmanları padşahımız təzədən öz mübarək möhürü ilə təsdiq eləyəcək.

Əhməd padşahın bazarda görünməyi, vergiləri azaldıb e’lan eləməyi qara camaat arasında hay-küyə səbəb olmuşdu, indi hər evdə, hər küçədə, hamamda, dükanda, karvansarada söhbət yalnız ondan gedirdi.

Taxta gündə biri çıxsa da, heç kəs onların üzünü görə bilmirdi. Hər dəfə hökmdar şəhərə çıxanda fərraşlar adamları qovub evlərə doldurur, qapıları bağlayır, ya da onları üzü divara çevirirdilər ki, qibleyi aləmin mübarək sifətini görməsinlər.

İndi Əhməd padşah özü gəlmişdi bazara, rəiyyətin yükünü yüngülləşdirmiş, onu fil yükündən ağır vergilərdən azad etmişdi. Həmişə duranda da, oturanda da Uğurlu Məhəmmədə lə’nət, nifrin yağdıran camaat bir günün içində dönmüşdü və o qədər ona alqış demişdi ki, bəlkə də həmin nifrinlərdən min dəfələrlə çox. Uğurlu Məhəmmədin dar ağacından asıldığı yerdə qurbanlar kəsilməyə başladı və meydan qanlı gölə döndü.

Hovuzun suyunun şəfəqi tağlı səqfin kaşılarında oynayan hamamda başı araqçınlı, qırmızı hənalı saqqalı ağ köynəyinin üstünə tökülən dəllək bardaş qurub oturmuş müştərinin saqqalına həna yaxırdı və bütün dəlləklər kimi o da çoxdanışan idi.

– Ağa, bu təzə padşahın canına tanrı qıymasın. Boydan balaca olsa da, babası Uzun Həsəndən böyük işlər görür. Rəiyyətin, əsnafın tərəfdarıdır. Daha buna heç kimin dişi batmaz.

Müştəri iri gözlərini dəlləyə dolandırdı. Dəllək bu baxışdan üşəndi.

– Ağa, düz demirəm bəyəm?

– İşini gör.

– Ağa, vallah yaxşı padşahdı, kasıb-kusubun tərəfindədi.

– Allahnan allahlıq eləmək olar? – Müştəri qızışdı.

– Əstəğfürulla, əstəğfürulla! – Dəlləyin çirməkli qolları biləkdən aşağı yaşıl həna horrasının içindəydi, əlini ağ fitəsinə də çəkmişdi və orada barmaq yerləri qalmışdı.

– Allah bilməsəydi varlını varlı, yoxsulu yoxsul yaratmazdı. İndi o kişinin işinə əl uzatmaqmı olar?

Dəllək fikrə getdi. Müştərinin sözündə də həqiqət vardı. Dəlləyin beyninə yerimiş həqiqət.

– Deməli ağa, Əhməd padşah Allahın yolundan çıxıb?

– Onu mən demirəm, sən deyirsən.

Dəllək lap xataya keçmişdi.

– Ağa, deyirsən bəyəm o qədər vergini belimizə palan kimi Allah özü qoymuşdu?

Müştəri Əbih Sultan idi. Hamama gəlib camaatın danışıqlarına qulaq asmaq istəyirdi. Əhməd padşah yaman onun xətrinə dəymişdi. Rüstəm Mirzənin başını gətirəndən sonra ondan böyük ənam, yüksək vəzifə gözləyirdi. Amma Əhməd padşah o başa baxmış, dönüb Əbih Sultana demişdi.

– Bu padşahla kaç il arkadaşlıqda bulmusan?

– Beş il, qibleyi aləm.

– Beni beş gün də görmedin, beş yılın arkadaşının kafasını benə gətirdin. Benim kafamı da beləcə düşmenime bağışlarsan. Haydı, gözümdən çəkil, senin enamın budur ki, sene el bulamıyorum, – demişdi.

Beləliklə onun əli saraydan, ixtiyardan, əmir əl ümaralıqdan çıxmışdı. Sarayın qapısından tutmuş bütün adamlarına qədər Gödək Əhməd İstanbuldan gətirmişdi.

Bu tezlikdə təslim olsa ona Əbih Sultan deməzlar. Hamama gəlib camaatın fikrini öyrənmək istəyirdi. Düzdü, camaatın fikrini bilirdi, kiməsə cavab qaytarmaq, şübhə toxumu səpmək də lazım idi. O, dəlləyə dedi:

– Hökmdar yerdə Allahın kölgəsidir. Bu təzə kölgədi. Qara camaatı öz tərəfinə çəkmək istəyir. Axırını gözləyək, görək nə olacaq. İndi başlayıb özündən qabaqkı hökmdarların, Həsən padşahın fərmanlarını yığır. Təzədən möhür basmaq adıyla. O syürqalları alıb Rum elindən gələnlərə paylayacaq, bizim əmirlər, bəylərbəyilər qalacaqlar quru yurdda. Hamımız olacağıq Fateh Məhəmmədin qulları, qaravaşları. Siz də səhərdən axşama ona dua oxuyur, qurban kəsirsiniz. Elə ki, yerini bərkitdi, onda deyəcək, bura bax, gətir o vergilərin hamısını. Onda hər şey gec olacaq.

Bu vaxt hamamda kirli saqqalı, cır-cındır geyimi, əlində kəşkülü və təbərzini olan bir dərviş oxumağa başladı.

Yer yox ikən, göy yox ikən, ta əzəldən var idim.

Gövhərin yekdanəsindən irəli pərgar idim.

Gövhəri ab eylədim, tutdu aləmi sərbəsər,

Yeri-göyü, ərşi-kürşü yaradan Səttar idim.

Girdim adəm cisminə, kimsənə bilməz sirrimi,

Mən bu beytullah içində ta əzəldən var idim.

Gah Hüseynlən belə pustumu soydu qazilər

Gah o Mənsur donuna girdim, “ənəlhəqdar” idim.

Dərviş şe’ri oxuyub qurtarandan sonra təbərzini qaldırıb yerə vurdu.

– Oyanın ey insanlar, ey dünyanın zülmünə dözüb, qabaqlarına it kimi bir tikə sümük atanda dünyada özünü xoşbəxt bilən məzlumlar. Yer üzünə zamanın sahibi qayıdıb.

– Kimdi zamanın sahibi, Əhməd padşah? – deyə dəllək maraqla soruşdu.

– Zamanın sahibi birdi. Vaxtilə qeyb olmuşdu, indi qayıdıb. Bu şe’r də onun sizə müraciətidi.

Dərvişin kəşkülünü pulla doldurdular, onu sorğu-suala tutdular. Zamanın sahibinin kim olduğunu soruşdular, demədi. Harada peyda olduğunu soruşanda, bircə kəlmə dedi:

– Ərdəbildə!

Əbih Sultan barmağını dişləri arasına aparıb sıxdı.

– Bu İsmayıldı. O vaxt da əlimdən çıxdı. Onun gözlərindən mən qorxmuşdum. O gözlərdə çox şey oxunurdu və ona görə də bütün ölkəni ələk-vələk elədim, tapa bilmədim. Ərdəbil qazisi də dedi ki,axı o zamanın sahibidir, o qeyb olub, təzədən peyda olacaq və səni harada gizlənsən də tapacaq. İndi o peyda olub. Mən niyə axır günü yox, elə yaşadığım günü fikirləşmişəm.

Onun bədənində soyuq tər damcıları əmələ gəldi. Alnında, kürəyinin arasında elə bil damcılı buz bulaq axmağa başladı və onu üşütmə tutdu. Dərvişin oxuduğu o qəzəl heç kimin yox, zamanın sahibinin, hər şeyə üsyan edən, dünyadan əvvəl yarandığını təsdiq edən şəxsin, həm də çox qüdrətli, mö’cüzəli bir şəxsin dilindən çıxıb. Bu onun şe’ri yox, dünyaya, insanlara ittihamıdır və özünü Allahla bərabər tutur, bir az ondan kiçilir. Yox, bu İsmayıl doğrudan da möcüzələr törədəcək və onda Əhməd padşahın da ölümünə bir şey qalmayıb.

Əbih Sultana ölüm soyuğu, şaxtası keçmişdi və dəllək də onun rənginin ağardığını, soyuduğunu hiss elədi. Qışqırdı:

– Camadar!

Belinə qırmızı fitə bağlanmış arıq, damardan, dəridən və sümükdən ibarət olan, ağzında damaqdan və dildən başqa heç nə qalmayan camadar qaçıb gəldi.

– Bu müştərini isti suyun altında yaxşı-yaxşı ovxala. Yoxsa, ölüb əldən gedəcək.

– Nə olub?

– Zamanın sahibinin gəldiyini eşidən kimi belə oldu. Görünür bu dünyada günahları o qədər çoxdu ki, hələ məşhər ayağında dayanmış canını tapşırmağa tələsir.

Əbih Sultanın danışmağa dili yox idi. Dəlləklə camadar onu buxardan göz-gözü görməyən hamama gətirdilər...

ƏRCİVAN SƏFƏRİ
Ölkənin əhalisi iki tərəfə ümidlə baxmağa başlamışdı. O tərəflərdən biri Təbriz idi, Əhməd idi ki, vergiləri azaltmışdı, bu görünməmiş iş idi, kasıb-küsüb üzünü tutmuşdu Təbrizə və ona dualar tökürdü. Amma bu qanun Təbrizdən kənara çıxmamışdı. Çünki, Əhməd padşahın ətrafındakı osmanlı qoşunlarının əsas vəzifəsi Təbrizi əldə saxlamaq, cavan şahı qorumaq idi. Əyalətlərə göndərilən fərmanlar isə yenə də əmirlərin əlinə düşürdü. Təbriz sarayında o əmirlərə verilən syürqal yarlıqları, fərmanları e’tibarsızdır deyə yandırılan kimi, əyalətdəki əmirlər də şahın fərmanlarını boş kağız parçası kimi yandırır, qara camaatdan istədikləri vergiləri toplayır, bir az da qüvvətlənirdilər. Çünki onları topvergiyığanlar birbaşa əslində ixtiyardan salınmış əmirlərin anbarlarına yığırdı. Qara camaat şahın fərmanını eşitmişdi, ona görə də axın-axın kəndlərini, el-obalarını atıb Təbrizə axışırdılar. Birdən-birə Gün doğandan – Ərdəbildən bir səs ucaldı:

– Yer yox ikən, göy yox ikən, ta əzəldən var idim.

“Zamanın sahibi peyda oldu” xəbəri də hamıya çatdı. Əvvəl onları bir ümid yarıdırdısa, indi artıq ikinci ümid ortaya çıxmışdı. İndi hara üz tuqacaqlarını da bilmirdilər.

Ədalət gətirib onları ağır yükdən xilas eləməyə çalışan padşahın yanına, yoxsa yer üzündəki bütün ədalətsizlikləri məhv eləməyi, zülmkarları məşhər ayağına çəkməyi özünün əsas məqsədi e’lan eləyən zamanın sahibinin yanına... Hamı başını itirmişdi. Belə qarışıq, iki ümid arasında dayanıb çaş qalan vaxtda ən fərasətlilər, özlərinin bir məqsədi olanlar daha çox qazanc götürə bilərdi.

Camadarla dəllək Əbih Sultanın soyuq tərini isti buxarla müalicə edəndən sonra özünə gəlmiş, təzədən ondan isti tər açılmış və fikirləşmişdi ki, üçüncü soyuq tərə qədər onun ömrü var və bu müddətdə bildiyini etməlidir.

O, bu iki ümidin heç birindən yaxşılıq, xeyir gözləmirdi və onların hər ikisini məhv eləməyin planlarını tökməyə başladı. Yenə də “namaza” dayandı.

– Ya tanrı, məni heç vaxt naümid qoymamısan. İndi də mənə ağıl göndər. Elə bir ağıl ki, Əhməd padşahı da, zamanın sahibini də aradan götürməyə çatsın. Bilirəm ki, onların ikisi də güclüdür. Heç birinə qarşı qoşun çıxarmaq olmaz. Əvvəla mənim qoşunum yoxdur. Rüstəm Mirzənin xəzinəsindən başqa məndə heç nə qalmayıb. Əhməd padşahı qoşunla heç vaxt məğlub eləmək olmaz. Onun arxasında elə qüdrətli bir hökmdar dayanıb ki! Zamanın sahibinə qarşı da gedə bilmərəm. Bəs necə eləyim? Bu iki qüvvəni biri-birinə salmaq necə? Yox, o da alınmayacaq. Əhməd padşah Ərdəbil tərəfə qızılbaşların üstünə qoşun göndərməyəcək, çünki İsmayılı o güclü qüvvə hesab eləmir. Əyalət hakimlərinə tapşıracaq, onlar da qorxularından ona qarşı güc göstərməyəcək. Bəs kimə arxalanmaq olar? Ey ulu tanrım, mən səndən nə qədər də razıyam. Sənin köməyinlə tapdım. Şirvanşah Fərrux Yasar. Bu məqamda onnan başqa ikinci bir qüvvə bu iki axının qabağını almağa qadir deyil. Birincisi Fərrux Yasar Rum sultanının Təbrizi tutmağına yəqin ki, tez bir zamanda Şirvanın istilası və şirvanşahların aradan götürülməsi kimi baxır. İkinci tərəfdən Təbriz taxtı onun yaxın qohumlarının əlindən çıxıb. Təzədən Ağqoyunluların qanı yad qana qarışmamış şahzadələri, ya Əlvənd, ya Murad Mirzəni taxta çıxarmaq üçün əlindən gələni eləyə bilər. Bu işdə ona kömək lazımdır. Çünki onun yanında mənim qədər ağıllı siyasətçi yoxdur. Axı o bilir ki, Bəysunquru taxtdan mən salmışam, döyüşdə mən məğlub eləmişəm. Bunun əvəzini mənə qaytarmazmı? Yox, inanmıram. Nə Bəysunquru qaytarmaq olar, nə də Sultan Yaqubu. Bundan sonrakı işlərdə isə onun ən yaxın köməkçisi olan Əbih Sultan, onun qohumlarını Təbriz taxtına qaytarır. O, dünya görmüş qocadı.

O ki qaldı qızılbaşlara, onlar Fərrux Yasarın ən qəddar düşmənləridir. İsmayılın öldürülməyi üçün bütün xəzinəsindən keçər.

– Tapdım çıxış yolunu yenə. Ey ulu tanrı, sən mənim ağlımı həmişə belə kəsərli, qılıncımı iti, atımı yüyrək elə.

Payız yağışlarla başlamışdı. Pirsaat çayının iki tərəfində ovulmuş, min illərlə sellər-sularla yuyulmuş, yayılmış, o dənəvər torpağa çevrilmiş təpələrdə təzədən göy otlar cücərirdi. Yağış təzəcə dayanmış, qara yun əlçimi kimi uzanmış buludlar keçib aşağıya, Kür üstünə getmişdi. Bu təpələrdən indi yuyulmuş, təmizlənmiş, toz altından çıxmış yovşanın ətri gəlirdi. Atlı cilovu buraxıb sonsuz-bitkisiz təpələrin arasındakı cığırlardan aşağıya– Pirsaat çayının vadisinə enirdi.Baba dağından başlayıb Şamaxı yanından keçən çay burada torpağı neçə yerdən qılınc kimi kəsmiş, özünə yol açmışdı. Atlı dayandı, qarşısında, vadilə çayın sol sahilində uca minarə görünürdü. Əlini sifətinə çəkib salavat çevirdi. Bura Pirhüseyn Xanəgahı idi. Gün aşağılara əyilmişdi. Günün qızıl xəncərlərə oxşayan şüaları buludların arasından keçib yerə sancılmışdı. Qalan hər tərəf bulud idi və belə görünürdü ki, bu buludlar tezliklə çəkilib gedəcək.

Kürün Cavad bərəsindən adlayan atlı yolda narın yağışa düşüb sümüklərinə qədər islanmışdı və Xanəgahı görəndən sonra sevindi. Üst-başını qurudacaq, gecələyəcəkdi. Özü də möhkəm acmışdı.

At da elə bil yaşayış məskəni gördü və addımlarını yeyinlətdi. Yol kənarlarında cücərən yaşıl otlar o qədər kiçik idi ki, onları qırpa bilməmişdi.