1. Why study History?

27. What is Nationalistic Bias in Historical Research?
Bias is an inclination or outlook to present or hold a partial perspective, often accompanied by a refusal to consider the possible merits of alternative points of view. Regardless of whether conscious or learned implicitly within cultural contexts, biases have been part of historical investigation since the ancient beginnings of the discipline. As such, history provides an excellent example of how biases change, evolve, and even disappear.
History as a modern academic discipline based on empirical methods (in this case, studying primary sources in order to reconstruct the past based on available evidence), rose to prominence during the Age of Enlightenment. Voltaire, a French author and thinker, is credited to have developed a fresh outlook on history that broke from the tradition of narrating diplomatic and military events and emphasized customs, social history (the history of ordinary people) and achievements in the arts and sciences. His Essay on Customs traced the progress of world civilization in a universal context, thereby rejecting both nationalism and the traditional Christian frame of reference. Voltaire was also the first scholar to make a serious attempt to write the history of the world, eliminating theological frameworks and emphasizing economics, culture, and political history. He was the first to emphasize the debt of medieval culture to Middle Eastern civilization. Although he repeatedly warned against political bias on the part of the historian, he did not miss many opportunities to expose the intolerance and frauds of the Catholic Church over the ages—a topic that was Voltaire’s life-long intellectual interest.
Voltaire’s early attempts to make history an empirical, objective discipline did not find many followers. Throughout the 18th and 19th centuries, European historians only strengthened their biases. As Europe gradually benefited from the ongoing scientific progress and dominated the world in the self-imposed mission to colonize nearly all other continents, Eurocentrism prevailed in history. The practice of viewing and presenting the world from a European or generally Western perspective, with an implied belief in the pre-eminence of Western culture, dominated among European historians who contrasted the progressively mechanized character of European culture with traditional hunting, farming and herding societies in many of the areas of the world being newly conquered and colonized. These included the Americas, Asia, Africa and, later, the Pacific and Australasia. Many European writers of this time construed the history of Europe as paradigmatic for the rest of the world. Other cultures were identified as having reached a stage that Europe itself had already passed: primitive hunter-gatherer, farming, early civilization, feudalism and modern liberal-capitalism. Only Europe was considered to have achieved the last stage. With this assumption, Europeans were also presented as racially superior, and European history as a discipline became essentially the history of the dominance of white peoples.
However, even within the Eurocentric perspective, not all Europeans were equal; Western historians largely ignored aspects of history, such as class, gender, or ethnicity. Until relatively recently (particularly the rapid development of social history in the 1960s and 1970s), mainstream Western historical narratives focused on political and military history, while cultural or social history was written mostly from the perspective of the elites. Consequently, what was in fact an experience of a selected few (usually white males of upper classes, with some occasional mentions of their female counterparts), was typically presented as the illustrative experience of the entire society. In the United States, some of the first to break this approach were African American scholars who at the turn of the 20th century wrote histories of black Americans and called for their inclusion in the mainstream historical narrative.

Qərəz, əksər hallarda alternativ nöqteyi-nəzərin mümkün üstünlüklərini nəzərdən keçirməkdən imtina ilə müşayiət olunan qismən perspektiv təqdim etmək və ya saxlamaq meyli və ya dünyagörüşüdür. Mədəni kontekstlərdə şüurlu və ya gizli şəkildə öyrənilmiş olmasından asılı olmayaraq, qərəzlər intizamın qədim başlanğıclarından bəri tarixi araşdırmanın bir hissəsi olmuşdur. Beləliklə, tarix qərəzlərin necə dəyişdiyini, təkamül etdiyini və hətta yoxa çıxmasının gözəl nümunəsini təqdim edir.

Tarix empirik metodlara əsaslanan müasir akademik intizam kimi (bu halda mövcud dəlillərə əsaslanaraq keçmişi yenidən qurmaq üçün ilkin mənbələrin öyrənilməsi) Maarifçilik dövründə yüksək səviyyəyə yüksəlmişdir. Fransız müəllifi və mütəfəkkiri Volter, diplomatik və hərbi hadisələri nəql etmək ənənəsini pozan və adət-ənənələrə, ictimai tarixə (adi insanların tarixi) və incəsənət və elmlərdəki nailiyyətlərə xüsusi diqqət yetirən tarixə yeni dünyagörüşü inkişaf etdirmiş hesab olunur. Onun Gömrük haqqında essesi dünya sivilizasiyasının tərəqqisini ümumbəşəri kontekstdə izlədi və bununla da həm millətçiliyi, həm də ənənəvi xristian istinad çərçivəsini rədd etdi. Volter həm də teoloji çərçivələri aradan qaldıraraq, iqtisadiyyat, mədəniyyət və siyasi tarixə önəm verərək dünya tarixini yazmağa ciddi cəhd edən ilk alim idi. Orta əsrlər mədəniyyətinin Yaxın Şərq sivilizasiyasına olan borcunu ilk vurğulayan o idi. O, dəfələrlə tarixçi tərəfindən siyasi qərəzliliyə qarşı xəbərdarlıq etsə də, o, Volterin ömür boyu intellektual marağı olan mövzu olan katolik kilsəsinin əsrlər boyu dözümsüzlüyünü və saxtakarlıqlarını ifşa etmək üçün bir çox fürsətləri əldən vermədi.
Volterin tarixi empirik, obyektiv bir intizam etmək üçün ilk cəhdləri çox sayda ardıcıl tapmadı. 18-19-cu əsrlər boyu Avropa tarixçiləri yalnız öz qərəzlərini gücləndirdilər. Avropa davam edən elmi tərəqqidən tədricən bəhrələnən və demək olar ki, bütün digər qitələri müstəmləkə etmək kimi öz üzərinə götürdüyü missiyada dünyaya hökmranlıq etdikcə, tarixdə avrosentrizm üstünlük təşkil etdi. Avropa mədəniyyətinin mütərəqqi mexanikləşdirilmiş xarakterini ənənəvi ovçuluq, əkinçilik və maldarlıq cəmiyyətləri ilə müqayisə edən Avropa tarixçiləri arasında Qərb mədəniyyətinin üstünlüyünə ört-basdır edilən inamla dünyaya Avropa və ya ümumiyyətlə Qərb perspektivindən baxmaq və təqdim etmək təcrübəsi üstünlük təşkil edirdi. dünyanın bir çox bölgələrində yeni fəth edilmiş və müstəmləkə edilmişdir. Bunlara Amerika, Asiya, Afrika və daha sonra Sakit Okean və Avstraliya daxil idi. Bu dövrün bir çox avropalı yazıçıları Avropanın tarixini dünyanın qalan hissəsi üçün paradiqmatik hesab edirdilər. Digər mədəniyyətlərin Avropanın özünün artıq keçdiyi mərhələyə çatdığı müəyyən edildi: ibtidai ovçu-yığıcı, əkinçilik, erkən sivilizasiya, feodalizm və müasir liberal-kapitalizm. Son mərhələyə yalnız Avropa nail olmuş sayılırdı. Bu fərziyyə ilə avropalılar da irq baxımından üstün kimi təqdim edildi və bir elm kimi Avropa tarixi mahiyyətcə ağ xalqların hökmranlıq tarixinə çevrildi.
Bununla belə, avrosentrik perspektivdə belə, bütün avropalılar bərabər deyildi; Qərb tarixçiləri tarixin sinif, cins və ya etnik mənsubiyyət kimi aspektlərini böyük ölçüdə görməzlikdən gəlirdilər. Nisbətən yaxın vaxtlara qədər (xüsusən də 1960-1970-ci illərdə sosial tarixin sürətli inkişafı) əsas Qərb tarixi hekayələri siyasi və hərbi tarixə diqqət yetirirdi, mədəni və ya sosial tarix isə daha çox elitanın nöqteyi-nəzərindən yazılırdı. Nəticə etibarı ilə, əslində seçilmiş bir neçə nəfərin təcrübəsi olan şey (adətən yuxarı siniflərdən olan ağdərili kişilər, bəzən onların qadın həmkarlarından bəziləri xatırlanır) adətən bütün cəmiyyətin illüstrativ təcrübəsi kimi təqdim edilirdi. Birləşmiş Ştatlarda bu yanaşmanı ilk pozanlardan bəziləri 20-ci əsrin əvvəllərində qaradərili amerikalıların tarixlərini yazan və onların əsas tarixi povestə daxil edilməsinə çağıran afro-amerikalı alimlər oldu.