1. Why study History?

13.Historical Truth and Validity: The ancient Greeks are seen as the fathers of history and two Greeks stand out: Herodotus, and Thucydides, laid the foundations of history. These two men began to look at sources in a more critical way, and differentiated between what we would call primary and secondary sources. For Herodotus, the father of history, “history depended on the one of two criteria, that is to be based on testimony that was either eyewitness (opsis) or hearsay (akoe)” ). Thucydides didn’t concern himself with hearsay (secondary source) . The core principle that the Greeks passed down was their obsession with finding truth in sources. For Herodotus and Thucydides, “They wanted to tell the “truth” as they saw it and thus to communicate something of value to their readers”more political history, which would become a key part of historiography later. The ancient Romans created key concepts for defining “truth” by solidifying their belief in historical facts and by criticizing one another’s historical writings. Tacitus is by far the most trusted Roman historian because he told “no story to One of those historians, Cicero, is crucial to our methodology of truth within historiography, with his two laws regarding historical writing. The first law states: “that an author must not dare to tell anything but the truth”.The second law states: “that he must make bold to tell the whole truth”. These two laws of Cicero led to an understanding that the “standard of truth was also what distinguished history from its art Another founding principle of Christian authors was the belief that “truth is in the word of God, which must be obeyed on the grounds of authority”.) The historian Clement believed in this principle and took it farther. He argued, “without the light of the Gospel, however, “Human traditions [are] intellectual nonsense”, and he believed in the “unified truth of Christianity”. ) These principles pushed the classical form of truth below that of the Christian interpretation of truth because many Christian authors believed “Christian history was the expression of a higher truthetry”.excite wonder; I do but relate what I have heard and what our fathers recorded. The Renaissance was especially important to historiography. It began the break between secularism and religion, In modern world, we confuse fact with truth. Although they often overlap, they remain different ideas. Fact understands events as they really happened. Ideally, fact minimizes bias. Bias is impossible to eliminate because history is a human endeavor ; it shows my biases and helps me avoid people I don't see. Truth refers to observations about the nature of the universe, a culture, or a group of people. Truth involves bias and often involves generalizations when we reveal our own biases and generalizations.Let me use the case of Jesus and Christianity to illustrate this. Jesus actually existed. Josephus, the Gospels and several Roman sources confirm this. As a Christian, I believe he is the Messiah - this is true, but not a fact. Christ is a Jewish concept that reflects a cultural frame of mind, a cultural truth. By their very nature, cultural ideas cannot be facts. They cannot be independently verified or measured. They can only be observed and internalized, prejudiced. Remember that bias is not wrong, but it does get in the way of true objectivity. Instead of historical truth, historians speak of historical validity. The reason for this is that although the past itself does not change, our knowledge of it does. Historical validity is based in the historian’s interpretation of extant written texts through the application of tools and methods developed by professional historians and by interpreting the texts in relation to other texts. Depending on the results of this type of textual analysis, historical validity, and consequently the knowledge of the past, is subject to change. The possibility for change in what is considered valid is what makes some people suspicious of historical science. More importantly, this possibility is what makes some people revise history to suit their own purposes. For example, it is through the abuse of historical validity that Holocaust deniers have found themselves a quasi-scientific niche.

Tarixi Həqiqət və Etibarlılıq: Qədim yunanlar tarixin ataları kimi görünürlər və iki yunan fərqlənir: Herodot və Fukidid tarixin əsasını qoyub. Bu iki adam mənbələrə daha tənqidi şəkildə baxmağa başladılar və ilkin və ikinci dərəcəli mənbələr adlandıracağımız mənbələri fərqləndirdilər. Tarixin atası Herodot üçün “tarix iki meyardan birinə, yəni ya şahid (opsis) və ya şayiə (akoe) olan ifadələrə əsaslanmalıdır”). Fukidid şayiələrlə maraqlanmırdı (ikincil mənbə). Yunanların keçdiyi əsas prinsip mənbələrdə həqiqəti tapmaq vəsvəsəsi idi. Herodot və Fukidid üçün “Onlar “həqiqəti” gördükləri kimi söyləmək və beləliklə də, sonradan tarixşünaslığın əsas hissəsinə çevriləcək daha çox siyasi tarixi öz oxucularına dəyərli bir şey çatdırmaq istəyirdilər. Qədim romalılar tarixi faktlara inamlarını möhkəmləndirməklə və bir-birlərinin tarixi yazılarını tənqid etməklə “həqiqəti” müəyyən etmək üçün əsas anlayışlar yaratmışlar. Tacitus bu günə qədər ən etibarlı Roma tarixçisidir, çünki o, "o tarixçilərdən biri olan Siserona heç bir hekayə, tarixi yazı ilə bağlı iki qanunu ilə tarixşünaslıqda həqiqət metodologiyamız üçün həlledici əhəmiyyət kəsb etmir. Birinci qanunda deyilir: “Müəllif həqiqətdən başqa heç nə deməyə cəsarət etməməlidir”. İkinci qanunda isə deyilir: “Bütün həqiqəti söyləmək üçün cəsarət etməlidir”. Siseronun bu iki qanunu belə bir anlayışa gətirib çıxardı ki, “həqiqət standartı həm də tarixi onun sənətindən fərqləndirirdi. avtoritet”.) Tarixçi Klement bu prinsipə inandı və onu daha da irəli apardı. O, "İncilin işığı olmadan, "insan ənənələri [intellektual cəfəngiyatdır]" iddiasını irəli sürdü və "Xristianlığın vahid həqiqətinə" inanırdı.) Bu prinsiplər həqiqətin klassik formasını həqiqətin xristian təfsirindən aşağı itələdi, çünki bir çox xristian müəllifləri “xristian tarixi daha yüksək həqiqətin ifadəsi idi” hesab edirdilər; Mən ancaq eşitdiklərimi və atalarımızın yazdıqlarını danışıram. İntibah dövrü tarixşünaslıq üçün xüsusi əhəmiyyət kəsb edirdi. Dünyəvilik və din arasında qırılma başladı, Müasir dünyada həqiqətlə həqiqəti qarışdırırıq. Çox vaxt üst-üstə düşsələr də, fərqli fikirlər olaraq qalırlar. Fakt hadisələri həqiqətən baş verdiyi kimi başa düşür. İdeal olaraq, fakt qərəzi minimuma endirir. Qərəzliyi aradan qaldırmaq qeyri-mümkündür, çünki tarix bəşəri bir səydir; bu mənim qərəzliyimi göstərir və görmədiyim insanlardan qaçmağa kömək edir. Həqiqət kainatın təbiəti, mədəniyyət və ya bir qrup insan haqqında müşahidələrə aiddir. Həqiqət qərəzliyi ehtiva edir və biz öz qərəzlərimizi və ümumiləşdirmələrimizi aşkar etdikdə çox vaxt ümumiləşdirmələri ehtiva edir. İcazə verin, bunu göstərmək üçün İsa və Xristianlıq nümunəsindən istifadə edim. İsa əslində mövcud idi. İosif, İncillər və bir sıra Roma mənbələri bunu təsdiqləyir. Bir xristian olaraq onun Məsih olduğuna inanıram - bu doğrudur, amma fakt deyil. Məsih mədəni düşüncə çərçivəsini, mədəni həqiqəti əks etdirən yəhudi anlayışıdır. Öz təbiətinə görə, mədəni ideyalar fakt ola bilməz. Onlar müstəqil olaraq yoxlanıla və ya ölçülə bilməz. Onları yalnız müşahidə etmək və daxililəşdirmək, ön mühakimə etmək olar. Unutmayın ki, qərəz yanlış deyil, lakin həqiqi obyektivliyə mane olur. Tarixçilər tarixi həqiqət əvəzinə tarixi etibarlılıqdan danışırlar. Bunun səbəbi odur ki, keçmişin özü dəyişməsə də, bizim ona dair biliklərimiz dəyişir. Tarixi etibarlılıq, peşəkar tarixçilər tərəfindən işlənib hazırlanmış alət və metodların tətbiqi və mətnləri digər mətnlərə münasibətdə şərh etməklə mövcud olan yazılı mətnləri tarixçinin şərhinə əsaslanır. Bu tipli mətn təhlilinin nəticələrindən asılı olaraq tarixi əsaslılıq, deməli, keçmişə dair biliklər də dəyişikliyə məruz qalır. Etibarlı sayılanların dəyişmə ehtimalı bəzi insanların tarix elminə şübhə ilə yanaşmasıdır. Daha da əhəmiyyətlisi, bu ehtimal bəzi insanları öz məqsədlərinə uyğun olaraq tarixə yenidən baxmağa vadar edir. Məsələn, tarixi etibarlılıqdan sui-istifadə etməklə Holokostu inkar edənlər özlərinə kvazi-elmi niş tapdılar.